Als een film succes kent, kunnen de distributeurs niet zwijgen over de prent en pakken ze maar al te graag uit met mogelijke nominaties op buitenlandse filmfestivals (ook al betekent het festival in kwestie niet zo heel veel) of bekogelen ze wekenlang kranten met cijfers over het box-office resultaat. Een doodgewone journalist kan nauwelijks die cijfers interpreteren, laat staan deze bezoekers-aantallen naar waarde inschatten. En zo kan je gemakkelijk een hype creëren. Is dit een goede of een slechte zaak? Wel, Vlamingen gaan nu al niet naar Nederlandstalige films kijken, dus als we de promotie nu ook nog eens aan banden leggen wordt het echt wel tragisch. Dus, van mij mogen ze; zolang ze de zaken wel in perspectief brengen en de toeschouwer niet misleiden, zoals dat voor bepaalde Vlaamse producties al meermaals is voorgekomen.
Maar bij één veelbelovend film begon de promo-motor plots te sputteren. Dossier K. (2009), de sequel op De Zaak Alzheimer (2003), had de nieuwe Vlaamse blockbuster moeten worden, maar het draaide anders uit. De dure productie werd overklast door De Helaasheid Der Dingen (2009). Deze prent van Felix Van Groeningen naar een verhaal van Dimitri Verhulst had een productiebudget van onder de 2 miljoen euro, en dus zowat 1/3 minder budget dan de Alzheimer sequel. De Helaasheid haalde maar liefst een slordige 425’000 bezoekers, daarentegen haalde Dossier K. volgens recente cijfers van het VAF de eindmeet met slechts 265’000 bezoekers. De film draait nog steeds in een aantal complexen, maar nog maar voor een handjevol mensen.
Nadat Erik Van Looy met zijn Loft (2008) de kaap van 1 miljoen bezoekers had bereikt dachten de makers van Dossier K. dit record in een paar weken te breken, zeker in het licht van de oorspronkelijke film De Zaak Alzheimer die maar liefst 750’000 bezoekers haalde. Maar de bezoekers bleven weg of kozen voor die andere (net niet-Oscar-genomineerde) Vlaamse film. En dat is toch wel een gigantische streep door de rekening van Eyeworks, het productiehuis die van mening was dat Jan Verheyen de beste man was om deze veelbelovende Jef Geeraerts sequel te verfilmen. Laten we nog 270 000 bezoekers nemen en een prijsticket van pakweg 9 euro, dat maakt nog geen 2.5 miljoen euro BRUTO recette. Uiteraard zit hier Vlaams geld in (via VAF), maar ook Hollands geld (via Film Fonds), maar niemand zal hier rijk van worden, integendeel.
Was de film slecht? Niet meteen, maar het was niet meer dan een goed gemaakte tv-film. Het origineel was verbazingwekkend knap, zeker voor Vlaams niveau, maar deze sequel leek nauwelijks de ambitie te hebben beter te doen. Maar ook Jan Verheyen was een maatje te klein vergeleken met Van Looy. Het zijn twee filmmakers die het visueel element in de film uiterst belangrijk vinden (bij momenten zelfs iets teveel vorm boven inhoud), maar Erik weet ook wel zijn personages te voorzien van de nodige diepgang terwijl hij de spanningsboog van zijn verhaal nauwelijks uit het oog verliest. Los van de openingssequentie valt er uiteindelijk niet zo heel veel te beleven in Dossier K., en daar heb je meteen een mogelijke reden waarom het publiek massaal weg bleef.
***Related Posts***
29/08/2008: Jan Verheyen regisseert Dossier K.
07/06/2008: Top 10 Best bekeken Vlaamse Films
29/09/2004: Top 10 Zwakste Vlaamse Films