Het heeft er alle schijn van dat de nieuwe Tim Burton film Alice in Wonderland (2010) alle kleine kindjes én volwassenen de stuipen op het lijf zal jagen. Net zoals clowns wel eens akelige figuren kunnen zijn (cf. It of House of 1000 Corpses (2003)) kunnen ook sprookjes een duistere kant hebben. En dat wordt meteen duidelijk bij het zien van de eerste afbeelding uit de film.
Korte inhoud: Alice (Mia Wasikowska), zit met haar oudere zus aan de oever van een meertje, wanneer er een pratend, wit konijn langs rent. Terwijl ze het konijn achterna zit, valt ze in een diep gat. Na een lange val blijkt ze zich in de vreemde, maar wonderlijke wereld ‘Wonderland’ te bevinden. Hier ontmoet ze verschillende wezens en beleeft ze de mooiste en spannendste avonturen, maar hoe moet ze terugkeren naar huis?
Ik heb altijd al Alice in Wonderland van Lewis Carroll een akelig verhaaltje gevonden. Het verbaasde mij dan ook niet dat Marilyn Manson eveneens plannen heeft om het boek te verfilmen (Phantasmagoria: The Visions of Lewis Carroll (2010)). Het boek verschilt ook van heel wat andere “kinderboeken” in die zin dat er relatief weinig actie in steekt maar voornamelijk draait rond de dialogen en principes van identiteit en de zin en onzin der dingen.
Hoewel er wel onverklaarbare dingen gebeuren, is het bovennatuurlijke eigenlijk afwezig in het boek; het wordt voornamelijk bevolkt door dieren en normaal levenloze objecten als speelkaarten. Lewis Carroll steekt hier de draak met al die andere sprookjes die heel moralistisch van nature zijn. Maar om dit te ontdekken moet je het boek lezen in plaats van de Disney film te bekijken.
In de afbeelding zien we kameleon Johnny Depp in de rol van The Mad Hatter. Het witte konijn wordt vertolkt door Michael Sheen, Anne Hathaway speelt de rol van de Witte Koningin, Helena Bonham Carter vertolkt de Rode Koningin. In de film zien we ook nog vertolkingen door Alan Rickman, Christopher Lee, Stephen Fry en Crispin Glover. Het script is van de hand van Linda Woolverton (The Lion King, Beauty and the Beast). Om te weten hoe diep de konijnenpijp reikt, om The Matrix (1999) te citeren, zullen we moeten wachten tot 2010. En uiteraard zullen we ook deze Burtonesque film kunnen zien in 3D in de zalen die uitgerust zijn met het nieuwe projectiesysteem.
