Zoals jullie waarschijnlijk al hebben ervaren, stop-motion is terug van weggeweest. Niet alleen wordt de techniek toegepast in recente commercials maar ook in animatiefilms. Zo is er niet alleen de Belgische Paniek in het Dorp (2009), maar nu ook Coraline (2009) van het Amerikaanse animatiehuis Laika.
Neen, het is geen nieuwe wasverzachter maar de eerste stop-motion animatiefilm die geheel is opgenomen met 3D-technologie en bij mijn weten trouwens ook de langst durende film (100 min), geregisseerd door Henry Selick (The Nightmare Before Christmas). Een productie die 2 jaar in pre-productie zat en 18 maanden in productie, waarbij 130 sets werden gebouwd over 52 studios. In tegenstelling tot Paniek in het Dorp hebben we hier niet te maken met een zacht en braaf animatiefilmpje. Het is een modern sprookje dat jong en oud durft te prikkelen.
Korte inhoud: Coraline (Dakota Fanning) is een dertienjarig meisje die er de pest in heeft. Ze hebben zopas moeten verhuizen en haar ouders journalisten hebben het zo druk dat ze geen tijd meer vinden voor haar. Tot op de dag dat Coraline ontdekt dat er in haar huis een muur is die leidt naar een parallel universum. Omdat ze daar onder meer te maken krijgt met een andere moeder (Teri Hatcher), een andere vader (John Hodgman) en buren die plots fenomenale circusacts in de benen blijken te hebben, staat haar wereld op z’n kop. Komt daar nog bij dat ze allemaal knopen hebben waar hun ogen moeten zijn.
Het grimmige, behoorlijk donkere sprookje, die een beetje doet denken aan Tideland (2005) van Terry Gilliam, is afkomstig van de fantasy-auteur Neil Gaiman (Stardust, Beowulf, The Sandman) en was gesneden koek voor regisseur Selick, die zweert bij stop-motion. Hij animeert met engelengeduld poppen in schitterend uitgewerkte decors. En het resultaat is dan ook verbluffend, met personages die tot 16 expressies vertonen in een tijd van 35 seconden. Neem van mij aan dat dit veel, héél véél werk verreist.
Fijne karakters, mooie beelden en een prima verhaal, Coraline heeft het zo te zien allemaal. Hopelijk wordt er minder in gezongen dan in Corpse Bride, want dat kon geweldig op m’n zenuwen werken.
vond ‘m alvasqt technisch ferm te pruimen het verhaal ook maar ’tis iets voor kinderen ’tmocht voor mij wat freakier maar mooi sprookje!