MR 73 (2008) *** review

Fransen staan bekend voor hun politie-misdaadfilms. Ze brengen er dan ook elk jaar een stuk of tien uit. Daniel Auteuil had een zekere indruk gemaakt met 36 Quai des Orfèvres (2004) en nu is hij terug met een gelijkaardig personage in MR 73 (2008) (verwijzend naar een oud dienstwapen bij de Franse politie). Het zal dan ook niet verbazen dat de film geregisseerd en geschreven werd door dezelfde regisseur, Olivier Marchal, tevens ook acteur én – jawel – ex-flik. Hij kent dus wel een beetje de schimmige praktijken binnen de muren van de Franse politiedienst.

Korte inhoud: Binnen de politie Marseille leeft een onderlinge rivaliteit tussen politieagenten. Schneider (Daniel Auteuil) is in de problemen geraakt vanwege een persoonlijk drama waardoor zijn vrouw in een vegetatieve toestand verkeert en waarbij zijn dochtertje om het leven kwam. Hij is zwaar aan de drank en staat op de rand van ontslag. Doordat hij nog enkele vrienden heeft en vanwege zijn staat van dienst wordt hem vooralsnog de hand boven het hoofd gehouden. Hij moet bij de nachtbalie aan de slag en wordt van een lopende moordzaak afgehaald. Schneider kan die zaak echter niet loslaten en gaat op eigen houtje verder met het onderzoek. Ook wordt hij benaderd door een jonge vrouw Justine (Olivia Bonamy) wiens ouders 20 jaar eerder bruut om het leven werden gebracht door een seriedoder (Philippe Nahon) die binnenkort vervroegd vrij zal komen. Schneider raakt zo betrokken bij deze twee zaken, die flink wat overeenkomsten vertonen, en moet ondertussen ook opboksen tegen vriendjespolitiek binnen de politie. Uiteindelijk hoopt hij door de zaken op te lossen in het reine te komen met zichzelf, zijn verleden en de fouten die hij heeft gemaakt zoals de affaire die hij had met Marie (Catherine Marchal).

De film zit boordevol thema’s; over schuldgevoelens, het leven met post-traumatische stress, generatie-conflict, over het doel en de middelen om dat doel te bereiken, … Maar spijtig worden al die verschillende verhaallijnen ook maar half uitgewerkt en ben je nooit echt betrokken met al die nevenpersonages. Wanneer al die verhaallijnen op het einde samen komen, komt alles nogal geforceerd over. Het hoofdpersonage is ook nooit echt meeslepend genoeg. Hij is meestal dronken en neemt vaak de meest stupide beslissingen. Nochtans was het de bedoeling van de regisseur om het personage te vergelijken met een oud, maar nog steeds gevaarlijk vuurwapen (cf. titel), maar dat is wat mij betreft dus niet echt gelukt.

Waar de Fransen goed in zijn is: stijl. De film heeft een bijzonder knappe fotografie die verzorgd werd door Director of Photography Denis Rouden. Soms iets teveel van het goede trouwens. We zien de seriemoordenaar alleen onder een douchekop staan in een gemeenschappelijke doucheruimte in een ondergronds gevangeniscomplex, waarbij het maanlicht door de warmtedampen schijnt en de camera over de vloer strijkt. Mooi, poëtisch, prachtig, maar het komt rechtstreeks uit tientallen andere Amerikaanse films en je vraagt je soms af of al die beeldmasturbatie eigenlijk wel het verhaal ten goede komt. Ook de kleurcorrecties zijn enorm doorgedreven. Zo heb je bij bepaalde scènes extreme desaturaties met een verhoogde helderheid. Enkel de bril van Schneider heeft een bruin-gele gloed. Het heeft wel iets, maar in een film waar je eigenlijk niet echt wordt aangetrokken door de kwaliteit van het scenario komt het allemaal een beetje geforceerd over.

© Gaumont Production

De film is brutaal maar toch kan je nooit echt spreken van gratuit geweld zoals dat bijvoorbeeld wel het geval was in films als Truands (2007) waarin Olivier Marchal één van de rollen speelde. Tel daarbij de passende muziek van Frankrijk’s grootste filmcomponist van dit moment, Bruno Coulais, en je kunt zonder twijfel spreken van een intens en dramatische misdaad thriller. Marchal maakt als regisseur steeds meer vorderingen en MR 73 doorstaat moeiteloos de vergelijking met heel wat Amerikaanse equivalenten. Nu nog iets minder het accent leggen op de look en iets meer op een realistisch en aangrijpend drama en we kunnen spreken van een meesterwerkje.