In Bruges (2008) ***½ Blu-ray review

Velen onder jullie hebben misschien Jean-Claude Van Damme gespot in Schaarbeek tijdens die Frans-Belgische filmopname Codename: JCVD, maar wie onder jullie heeft Ralph Fiennes en Colin Farrell aan het werk gezien In Bruges (2008)?

Inderdaad, deze twee Hollywood posterboys hebben in februari tot maart van 2007 de stad onveilig gemaakt; waaronder het Minnewaterpark, de kunstacademie, de Dijver, Opus Latino aan de Garre, de markt en nog een boel andere locaties. Spijtig had ik het zelf te druk om af te dalen naar het Venetië van het Noorden, maar ik ken wel een pak mensen die met hun verrekijker op de loer lagen en die mijn mailbox nadien hadden volgepropt met verre-astands-beelden van zwanen op het water, naast een gigantisch bladerendek waartussen ik nog net het gezichtje van Colin Farrell kon ontwarren…of was het dat van een figurant. Enfin, een heuse belevenis was het blijkbaar.

Korte inhoud: De film gaat over twee huurmoordenaars, Ray (Farrell) en Ken (Brendan Gleeson), die tijdens een aanslag op een katholieke priester in Londen ook een kind doden. Ze vluchten naar Brugge waar Ray niet alleen wroeging krijgt over de dood van het kind, maar ook een meisje ontmoet, Chloë (Clémence Poésy). Terwijl ze zich gedragen als toeristen krijgen ze ondertussen ook heel wat aanvaringen met de lokale bevolking, een dwerg-regisseur uit de States en een paar Hollandse hoertjes. Maar op een gegeven moment krijgt Ken de opdracht van baas Harry (Fiennes) om zijn kompaan te vermoorden. Hier is de trailer.

Qua verhaal valt In Bruges al bij al nog mee, maar dit is een karakterfilm, en waarschijnlijk wel één van de beste karakterfilms die ik de laatste maanden heb gezien. De dialogen zijn zalig en het acteerwerk is verbluffend. Brendan Gleeson is fantastisch en Fiennes is wederom verbluffend. Er zitten heel wat interessante plotwendingen in en het einde is best wel een verrassend stukje cinema. In tegenstelling tot een film als Rovdyr (2008) hebben we hier te maken met een stortvloed aan dialogen, die verschillende relaties weet te ontbloten. We worden meegesleurd met vijanden die vrienden worden en vrienden die zich tot gezworen vijanden bekeren, en dit alles gekruid met intrige en humor. Scenarist en regisseur Martin McDonagh (die eerder de oscar-winnende kortfilm Six Shooter maakte) heeft hier zeker bewezen dat een goed scenario nog altijd aan de basis ligt van een geslaagde film, en in dit geval zijn debuutfilm die met een bescheiden 12.5 miljoen dollar is gemaakt.

Het mooie aan deze prent is dat alles nogal onvoorspelbaar is. Je verwacht een hitman-film, maar alles begint uiteindelijk na die ene ‘hit’ in Londen, en we krijgen een heftig drama te zien die doorprikt wordt met momenten van humor en romantiek. Alles voelde heel natuurlijk aan, alsook de veelvuldige scheld- en vloekwoordjes. Maar wat had je anders verwacht van twee mannen die mensen doden voor de kost.

Het enige minpuntje aan deze Belgische/Engelse film was zijn duurtijd, die gerust met 15 minuten ingekort had kunnen worden. Niet dat het saai was of de dialogen vervelend, maar het had allemaal voor mij iets meer gebald mogen zijn. Ook wat spijtig dat er zo weinig Belgische talent werd gebruikt in deze film, zowel in de cast als in de filmploeg. Enkel Jérémie Renier kon met veel overtuiging onze driekleur vertegenwoordigen. De film zal bij ons in maart in de bioscoop vertoond worden. Zeker wel een bezoekje waard!