Rovdyr (2008) ** Blu-ray review

De invasie van Scandinavische films is al een tijdje aan de gang en wie hield van de Amerikaanse 70’ties films zullen tevreden zijn, want die Noorse typen hebben de 70’s Fever goed te pakken. En vooral het horrorgenre komt in Scandinavië steeds meer in trek. Ik denk dan aan films als Dark Woods (2003) (Villmark), Storm (2005), Next Door (2005) (Naboer), Cold Prey (2006) (Fritt Vilt), Midsommer (2003) of Frostbitten (2006). En gisteren heb ik mezelf geserveerd op een harde horror prent uit Noorwegen, trouwens een film waar ik al een tijdje op zat te wachten, Rovdyr / Manhunt (2008) van Patrik Syversen. Rovdyr vertaalt zich als ‘roofdier’ en gaat over een groep jongeren die zich verdwalen in een bos. Maar met deze prent zal je niet snel verdwalen tussen het bos van plotlines, voor de simpele reden dat er quasi geen plot te bespeuren valt. Oh ja, mijn teleurstelling was groot. Nochtans waren alle intenties aanwezig voor minstens 4 slapeloze nachten.

Korte inhoud: We bevinden ons in 1974. Vier jongeren – een dom blonde, haar abusief vriendje, een brunette en haar geestige broertje – maken een weekend-uitstap in de natuur. Met hun minivan rijden ze zowat verloren in het uitgestrekte Noorse woud. Ze nemen even de tijd om te picknicken en komen er een jonge vrouw tegen die smeekt voor een lift (rip*kuch*off). Het begint de jongeren door te dringen dat het meisje op de vlucht is, en ook zij worden meteen ook opgejaagd door 3 moordzuchtige demente rednecks. En na kort wordt het meisje vermoord alsook ‘het meest interessante personage uit de gehele film’ (… puik werk, jongens) en de rest slaat op de vlucht, of wat had je gedacht, van de achtervolgers die naar hun prooi ‘fluiten’. (fluiten? Een Noorse jachtmethode, zeker? I don’t know.) Hier is dan toch de geslaagde trailer die mij interesse deed aanwakkeren.

Inderdaad, dit is Wrong Turn (2003), meets The Tewas Chain Saw Massacre (1974), meets Deliverance (1972) meets The Last House on the Left (1972). In deze film is er geen plaats voor plotwendingen, uitbundige karakterschetsen of opwindende actie-scènes. Hier houdt de regisseur het op de eerste graad. Het was dus wel een beetje van een teleurstelling, maar werkt beter dan de recente Hollywood horrorfilms van hetzelfde genre. De film is duidelijk gemaakt door een paar cinefielen die voor weinig geld de productie in elkaar hebben gestoken en achteraf, met een doorgedreven post-productie (waarschijnlijk met behulp van Noorse subsidies, nadat Cold Prey een mega-succes bleek te zijn), de klank en kleur hebben aangepast voor een modern bioscooppubliek. Hoewel, je voelt dat de productiefase zeker een paar miljoentjes meer kon gebruiken want de fotografie is niet altijd overtuigend. Maar deze scènes zitten duidelijk niet in de trailer. Slim gezien van de distributeurs, die deze film perfect hebben gepromoot met weinig middelen. Belgische producties zouden hier beter een puntje aan zuigen.

De film zal denk ik niet veel grote prijzen in de wacht slepen (wel een paar kleinere, maar ELKE film haalt tegenwoordig ergens wel een prijs op een filmfestival – er zijn er trouwens genoeg), daarvoor mocht het scenario wel voorzien zijn van iets meer…eu, originaliteit en betere dialogen. Dialogen? Er waren bijna geen dialogen. Stilte kan soms heel efficiënt zijn in een horrorfilm, maar hier was er geen sprake van ‘akelige-stilte’, dan wel ‘vervelende-stilte’. En dat was nog maar een klein zeer geweest indien de acteurs ook daadwerkelijk konden ACTEREN, maar nadat het meest sympathieke personage werd afgeslacht was het huilen met de pet op.

© Euforia Film

Deze horror-exploitation trend werd in gang gezet door regisseurs zoals Rob Zombie, Greg Mclean en Neil Marshall, die het horrorgenre serieus namen en het publiek niet voor achterlijke pubers namen. Het zijn films voor een adolescent cinefiel publiek, die zich volledig laat inspireren door de horrorfilms uit de jaren 70. Het centrale thema van al die nihilistische en escapistische films is: “overleven”. En misschien sluit dit wel aan bij de gevoelens die we ondervinden bij de voortdurende oorlogen en het besef dat het milieu er niet goed aan toe is.

In tegenstelling tot films als Saw en Hostel is het hier niet om het grafisch geweld en de gore te doen, maar eerder om het geweld en de gevolgen van geweld in kaart te brengen op een eerder suggestieve manier. Er is ook bijzondere aandacht gegeven aan de muziek, verzorgd door componist Simon Boswell (Perdita Durango, The War Zone, Next Door) en de 70’ties look is enorm overtuigend, enkel de ’70 soundtracks had ikzelf achterwege gelaten (het werkt niet!). Door de gore-elementen kreeg de film wel een NC-17 rating, maar om eerlijk te zijn hadden ze misschien beter de gore-scènes eruit gelaten, want veel toegevoegde waarde biedt het de film niet. In het begin is de gore wel iets beter dan naar het einde toe, waar alles een campy-smaakje achterlaat. Kan ik de film aanraden? Wel, spijtig genoeg haalt de film het niveau niet van Cold Prey, en als u deze film nog niet had gezien is dat misschien een beter voorbeeld van Noorse horror. Rovdyr zal je moeten zien op filmfestivals, want deze film zal volgens mij nooit geen officiële release krijgen bij ons.