De romcom Playing By Heart (1998) was pas de tweede film van regisseur/schrijver Willard Carroll. Nadien maakte hij nog het onbekende Tom’s Midnight Garden (1999) en momenteel werkt hij aan Marigold (2007) over een Amerikaanse die Bollywood terecht komt.
Ondanks zijn nobele onbekendheid wist Carroll voor zijn tweede film een indrukwekkende cast samen te stellen. Dat heeft hij grotendeels te danken aan Sean Connery die zo onder de indruk was van het scenario dat hij maar 60.000 dollar vroeg ipv 14 miljoen. Connery wist daarna andere grote namen te strikken die een pak van hun loon inleverden.
Korte inhoud: Playing By Heart volgt acht dagen lang een aantal inwoners van Los Angeles in hun doen en laten. Paul (Sean Connery) en Hannah (Gena Rowlands) zijn al jaren gelukkig getrouwd, althans voor de buitenwereld. Meredith (Gillian Anderson) is een theaterregisseuse die bang is van mannen, maar ze heeft wel een aanbidder. Hugh (Dennis Quaid) overvalt mensen op café met de meest onwaarschijnlijke verhalen. Gracie (Madeleine Stowe) ontmoet haar minnaar stiekem in hotelletjes. Mildred (Ellen Burstyn) waakt aan het bed van haar stervende zoon Mark. En de wilde Joan heeft haar oog laten vallen op Keenan (Ryan Phillippe) maar die draagt een geheim met zich mee.
Het verhaal van Paul en Hanna is zeer vermakelijk niet in het minst omdat de combinatie Sean Connery – Gena Rowlands vonken geeft, zowel op komisch als op dramatisch vlak. Ook de verhaallijn met Ryan Philippe en Angelina Jolie is boeiend om te volgen en voor al wie denkt dat Jolie niet kan acteren, is bij deze het tegendeel bewezen. Jolie steelt de show als de rebelse Joan en je zou willen dat ze meer screentime had gekregen. Ook Ellen Burstyn en Jay Mohr zijn goed gecast in hun rol als de moeder die aan het sterfbed zit van haar aan AIDS stervende zoon.
Tegenover deze drie boeiende verhalen staan er echter ook drie minder boeiende. Gillian Anderson doet wel haar best als de mannenvreemde Meredith maar haar verhaal is helaas niet echt boeiend en redelijk langdradig. Dennis Quaid is goed als de schijnbare loser Hugh, maar na een paar van zijn sterke verhalen, heb je het ook wel gehad. En het verhaal van de rondscharrelende Gracie (Madeleine Stowe) is gewoon saai. Anderzijds is het wel leuk om The Daily Show host Jon Stewart aan het werk te zien in één van zijn zeldzame rollen.
© Miramax
Ondanks het feit dat alle zes verhaallijnen apart worden geïntroduceerd, weet je dat al deze mensen op de één of andere manier aan elkaar gelieerd zijn. In de finale scène wordt hun band uit de doeken gedaan (sommige banden kunnen daarvoor mits een beetje oplettendheid al wel geraden worden). Het bindend verhaal is misschien een beetje te geforceerd en een beetje onwaarschijnlijk voor sommige personages maar desalniettemin een aardige film met sterke vertolkingen. Kortom, elf personages in LA die worstelen met de liefde, maar don’t worry, they happily lived ever after.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Karen op 17 januari 2008