Nine Lives (2005) ***½ review

Telkens ik de videotheek binnenstapte zag ik de kaft staan van Nine Lives (2005) van de Colombiaan Rodrigo Garcia, maar geen haar die er aan dacht de film te huren. Ik had het zowat gehad met al die moraliserende films waar totaal verschillende levensverhalen plots allemaal dezelfde boodschap verkondigen (Babel, Magnolia, Love Actually, Crash, Amores Perros, …). Ik moet ook toegeven dat ik nog niet bekomen was van die andere Nine Lives (2002) met Paris Hilton. Maar gezien ik zowat alle films had gezien, gaf ik deze prent dan toch een kans. Groot was mijn verbazing toen ik een aangrijpend verhaal aantrof met een waaier aan knappe vertolkingen.

Korte inhoud: Nine Lives is geen film over katten maar wel een meeslepende vertelling over de kwellingen en teleurstellingen van het leven. Het vertelt de ervaringen van negen moedige vrouwen die ieder op hun eigen manier hun moeilijkheden trotseren. Hoewel de tegenslagen totaal verschillend van aard zijn, zijn de vrouwen toch onlosmakelijk met elkaar verbonden. Sandra (Elpidia Carillo) is een labiele jonge moeder die in de gevangenis is beland. Wanneer haar dochter op bezoek komt en de telefoon waardoor ze met elkaar moeten spreken het niet doet, slaat ze helemaal door. De hoogzwangere Diana (Robin Wright Penn) komt in de supermarkt haar ex tegen die met haar begint te flirten. De gekwetste Holly (Lisa Gay Hamilton) zoekt de confrontatie met haar vader, die haar jarenlang heeft misbruikt. Sonia (Holly Hunter) dacht een gezellig avondje met vrienden te beleven maar komt er terstond achter dat haar relatie op de klippen loopt. Tiener Samantha (Amanda Seyfried) wordt als speelbal gebruikt door haar gestresste moeder en haar invalide vader. Lorna (Amy Brenneman) wordt tijdens de begrafenis van haar ex-mans nieuwe echtgenote geconfronteerd met zijn nog altijd brandende verlangens voor haar. Ruth (Sissy Spacek) ontvlucht haar doodgebloede huwelijk door met een andere man af te spreken in een motel. De ernstig zieke Camille (Kathy Baker) wordt geconfronteerd met haar feit dat haar borst zal worden afgezet. En tenslotte is er nog de tragische Maggie (Glenn Close), die een bezoek brengt aan het graf van een dierbare.

Het verschil met vele andere films is dat alle levensverhalen in Nine Lives duidelijk worden onderscheiden van de elkaar. Elk hoofdstuk wordt verteld in een tijdspanne van 12 minuten, en alles is in real-time in één steadycam-shot. Karakters die in het ene hoofdstuk de hoofdrol spelen komen soms in een kleinere rol terug in een ander portret. Best wel een knap staaltje cinematografie.

Rodrigo García, de zoon van schrijver en Nobelprijswinnaar Gabriel García Márquez, is niet aan zijn eerste mozaïekfilm toe. Hij maakte zijn regiedebuut met de film Things You Can Tell Just by Looking at Her (2000) en kwam later op de proppen met Ten Tiny Love Stories (2001). Vele actrices uit Nine Lives, onder wie Glenn Close, Kathy Baker, Amy Brenneman en Holly Hunter, werkten al eerder samen met García en omdat hij vrouwen respecteert, geeft hij vrouwen ook een prominente plek in zijn oeuvre. Maar dat wil in geen geval zeggen dat de films enkel bestemd zouden zijn voor ‘vrouwen’. Echte actrices aan het werk zien blijft een verrijking van het filmgenot, en de verhaaltjes zijn intens genoeg om de spanning te houden.

Maar als je 9 kortfilms na elkaar ziet, zullen er altijd wel een paar uitsteken en een aantal films waar je niet ondersteboven van bent. En dat is hier ook wel het geval. Niet alle verhaaltjes zijn even sterk en sommige zijn zelfs ietwat overdreven in vergelijking met het realisme waar de regisseur mee wil uitpakken in de andere hoofdstukken. En gezien de korte tijd kan je ook moeilijk meeleven met de personages. Net als je denkt dat je één van de vrouwen een beetje beter leert kennen, is de scène afgelopen en treedt alweer een nieuw hoofdpersonage voor het voetlicht. Vaak worden de fragmenten ook nog eens afgebroken op momenten dat er iets treffend staat te gebeuren. Hoe het vervolgens afloopt moet je dus maar zelf weten te fantaseren. Het is hoe dan ook een experimenteel concept, en dit onconventionele karakter zorgt altijd voor verrassingen.

Hate It or Love It, het kan twee kanten uit. Het camera- en acteerwerk zijn van een hoog niveau, en je wordt naargelang het verhaal geschokt of ontroerd. Aan het einde zullen sommigen niet veel verder zijn dan bij aanvang van de film, maar er zit wel degelijk een boodschap in. Het verschil is dat het er niet is ingepompt zoals bij vele Amerikaanse films. Het is vluchtig en je bent vrij om het op te snuiven of niet. En dat is de kracht van deze episodische film die op film- en dramascholen zou moeten vertoond worden als voorbeeld van hoe je een aangrijpende scène in elkaar moet steken. Ik zou zeggen; geef deze Nine Lives zeker een kansje. Ik wacht anderzijds tot de regisseur eens een langspeelfilm maakt rond één van die boeiende personages.