Met de films van Gus Van Sant weet je nooit precies wat je moet verwachten. Ofwel is verveling troef (Last Days), zit je jezelf te ergeren (Psycho) of ben je helemaal uit uw lood geslagen door het aangrijpende drama (Elephant, Good Will Hunting). Paranoid Park (2007) lijkt uit de laatste categorie te behoren.
Van Sant omschrijft zijn film als een soort Schuld en Boete van Dostojevski, maar dan in de wereld van de skaters. Neen, dit is geen verfilming van het Mechelse incident waarbij Bart Somers minderjarige skaterkes in den bak draait, maar dat komt misschien nog. Deze prent is gebaseerd op een roman van Blake Nelson en draait rond een in zichzelf gekeerde bange tiener die zich aangetrokken voelt tot een skaterspark met bedenkelijke reputatie. Zijn debuutroman Girl (1998) was eerder ook al verfilmd, met Dominique Swain in de hoofdrol, maar met een weinig talentvolle regisseur (Jonathan Kahn) aan het roer. Ik ben ervan overtuigd dat deze film toch wel beter zal worden.
Korte inhoud: De 16-jarige skater Alex (Gabe Nevins) heeft het al moeilijk genoeg in zijn adolescente leven. Hij heeft niet alleen een eigenaardige relatie met een cheerleader, maar zijn ouders zijn ook op weg naar een scheiding. Om de situatie nog flink te verergeren doodt hij per ongeluk een bewaker terwijl hij op Paranoid Park aan het skaten is. Hoewel het niet echt zijn schuld is, durft hij het voorval niet op te biechten. Het lijkt makkelijker er gewoon nooit meer over na te denken. Maar er knaagt iets en hij besluit zijn gedachten op papier te zetten.
Een film waar je je kunt verwachten aan een pak existentiële vragen over levenspijn en onzekerheid, in een niet-zachtaardige wereld van een ruig skaterspark. Bij het bekijken van de trailer merk je ook meteen de prachtige impressionistische kadrages van Director of Photography Christopher Doyle, die in perfecte symbiose staat tot het soort verhaal die de regisseur wil vertellen. Van de eerste beelden die ik heb gezien vraag ik me af hoe het acteerwerk zal zijn, gezien ik het altijd moeilijk heb met jongeren in een film die soms zichtbaar zitten te wachten op acteer-cue’s en op een rampzalige manier de dramatiek verbreken. Neen, niet alle jongeren zijn familie van de Dakota’s. De film is te zien in onze zalen vanaf 24 oktober 2007.
Heb een redelijk vertrouwen in een fraai resultaat, zeker met iemand als Gus Van Sant achter de camera. Ik vond Elephant al een super film. Hopelijk wordt deze minstens evengoed.
Elephant was goed, maar door immer dezelfde stijl te hanteren gaat het vernieuwende er wel van af. Zo is Last Days ook te tonen in 50 foto’s ipv anderhalf uur “traag, traag, traag”. Het heeft iets, maar een mens wil soms eens iets vernieuwender.
Benieuwd of Paranoid Park iets toevoegt als thema in het werk van Van Sant… Men mag het in elk geval verwachten!