Little Miss Sunshine *** Blu-ray review

Dit is nog eens een interessante mengeling tussen absurde humor, menselijk drama (drugs, dood, zelfmoord) en een dosis filosofie (Nietzsche en Proust). Little Miss Sunshine (2006) is de geslaagde prent van het regisseurs-“koppel” Jonathan Dayton en Valerie Faris die voornamelijk bekend waren van hun videoclips voor REM et Red Hot Chili Peppers. Dit is hun eerste langspeelfilm die 5 jaar lang financiële problemen ondervond maar nu uiteindelijk in de zalen is. En het resultaat mag gezien worden. Als jullie hebben genoten van Sideways (2004), dan mogen jullie deze film niet missen.

Korte inhoud: Niemand van de Hoovers heeft het echt voor elkaar, al doen ze nog zo hun best. Vader Richard (Greg Kinnear) probeert wanhopig zijn “9-stappen plan voor succes” te verkopen, zonder succes. Moeder Sheryl (Toni Collette) draag eerlijkheid hoog in het vaandel, maar stuit telkens weer op familiegeheimen, vooral van haar suïcidale homoseksuele broer Frank (Steve Carell). De zwaarmoedige zoon Dwayne (Paul Dano) heeft gezworen niet meer te praten tot hij bij de Luchtmacht kan, en de zevenjarige, iets te dikke, brildragende Olive (Abigail Breslin) wil graag de Little Miss Sunshine schoonheidswedstrijd winnen. Samen met opa (Alan Arkin), een vuilgebekte hedonist die uit het bejaardentehuis is geschopt wegens drugsgebruik, stapt de familie in hun busje om de droom van Olive te verwezenlijken… Hier vinden jullie de trailer.

Je merkt meteen dat dit een prent is die nauw aan het hart van de makers ligt, want je moet goed weten waar je mee bezig bent om al die verschillende mood-swings tot een coherent verhaal te verheffen – en daar zijn ze echt wel in gelukt. De gemiddelde bezoeker zal zich vlot amuseren, maar het onderliggende drama wordt zeker niet weggelachen, integendeel. En dat is voor een stuk ook de verdienste van beginnend scenarist, Michael Arndt.

Dit is een kleine filmproductie (+/- 8 miljoen dollar) die het niet moet hebben van al te grote sterren (buiten Steve Carell … die eigenlijk nog zijn status moet bewijzen met Evan Almighty) en bijzonder vernuftig camerawerk of speciale effecten (in tegenstelling tot wat ze gewoon waren in hun videoclips). Dat is toch wel een unicum. Meestal overladen videoclip makers hun films met al te veel visuele rotzooi (cf. post) zodat het verhaal en de karakteropbouw nauwelijks nog aan de oppervlakte komt. Jonathan en Valerie geven hun acteurs tijd en ruimte om zich te ontplooien en dat is vaak een verademing om te zien, want het zijn trouwens stuk voor stuk talentvolle acteurs.

De film is een soort road-trip, op weg naar een schoonheidswedstrijd in Californië, waar we tijdens de reis heel wat te weten komen. De film heeft dus ook iets weg van RV (2006) met Robin Williams, maar Little Miss Sunshine is veel leuker, slimmer en minder gekunsteld. Zo steken er heel wat hilarische momenten in; zoals de wijze woorden van opa aan zijn zoon, de handleiding om een wagen te starten met een gebroken koppeling, de ontmoeting met de wegpolitie en uiteraard wat slapstick humor die in deze film zeker niet goedkoop overkomt. Er zit zelfs een beetje horror in de film met 7-jarige beauty queens – iets wat we bij ons binnen de kortste keren ook wel zullen aantreffen. En daar draait de film hoofdzakelijk rond. Het is een soort satire op een obsessieve pop-cultuur, omweven door een menselijke drama over mislukkingen (van de defecte auto tot menselijke frustraties). Het einde van de film had in dat opzicht toch iets beter kunnen zijn, maar ik zal niet spoilen.

De beste acteur uit de groep is wat mij betreft het jonge meisje Abigail Breslin, die haar filmintrede deed in Signs (2002) van M Night Shyamalan. De rest van de cast doet behoorlijk goed zijn werk, maar niet meteen iets bijzonders. Steve Carell valt misschien nog het meest op omdat hij zijn rol heel strak speelt zonder overdrijvingen, en dat zijn we van hem niet meteen gewoon. Ook Alan Arkin is een bijzonder aanstekelijk personage. De man heeft een geweldige timing.

Kortom, Little Miss Sunshine is een op het eerste gezicht onopvallende road-movie die toch heel wat bagage meesleurt tussen de humor en zou wel eens een winstgevende trip kunnen maken van de ene award-show naar de andere, juist omwille van zijn eenvoud en authenticiteit van de vertelling. Zo won hij al de hoofdprijs op het Deauville Film Festival en is trouwens genomineerd voor de Golden Globes Awards. Binnenkort de oscar-nominaties en deze film zit er vast en zeker tussen. En wie weet, misschien maken ze er nog een tv-show van. Materiaal is er in overvloed.