Ask the Dust (2006) *½ review

Op de DVD stond ‘van de maker van Chinatown’. Helaas niet van de talentvolle regisseur Roman Polanski, maar wel van de al even talentvolle scenarist van Chinatown (1974), Robert Towne, die als regisseur zichtbaar niet zo talentvol is.

Ask the Dust (2006) is dus geen cinematografisch meesterwerk laat staan een knappe romance, maar het script heeft toch zijn merites en de (neven)personages zijn bij momenten heel ontroerend. Maar dit is dan weer de verdienste van de auteur achter de scenarist, namelijk John Fante die met zijn roman een verhaal vertelt van een Amerikaans-Italiaanse schrijver die in de jaren ’30 in Los Angeles valt voor de charmes van een Mexicaanse serveerster. De periode waarin de film zich afspeelt is misschien wel de enige link met Chinatown. Het is niet echt een film noire, maar wel degelijk een melodrama “van de oude stempel”, en daarmee bedoel ik dat buiten de naakt-scènes deze film eigenlijk heel klassiek in elkaar steekt.

Korte inhoud: Arturo Bandini (Colin Farrell) is een Italiaanse migrantenzoon die alles opgeeft en naar Los Angeles vertrekt om zijn ultieme schrijversdroom te vervullen. Hij wil zich als een “echte Amerikaan” voelen, maar wordt in zijn plan gedwarsboomd door zijn gebrek aan geld en Camilla Lopez (Salma Hayek) ontmoet, een Mexicaanse schone die hoopt boven haar stand te rijzen door een rijke Amerikaan te trouwen. Er ontstaat een haat-liefde verhouding die gedoemd is te mislukken, maar Arthuro is er zich van bewust dat er voor hem twee grote liefdes zijn: schrijven en Camilla.

In de handen van een meer bekwaam regisseur had dit verhaal waarschijnlijk wel beter tot zijn recht gekomen, want aan ideeën ontbreekt het scenario zeker niet. Enkel de uitwerking van die ideeën ontgoochelt. De relatie die ze hebben wordt nauwelijks uitgewerkt en de raciale vooroordelen die er zijn tegenover Italianen en Mexicanen zit ergens verstrengeld in de vertelling, maar komt nooit echt op de voorgrond. Ter compensatie word je wel overdonderd met het ene ‘schrijvers-cliché’ na het andere. Ik hou mijn hart vast voor zijn volgende film, The 39 Steps (2006), de remake van het gelijknamige Alfred Hitchcock meesterwerk.

Toch doen de acteurs hun best met de aanwijzingen die ze krijgen, hoewel de situatie soms heel theatraal en lomp overkomt, op het randje van de kitsch. Salma Hayek is heel aanstekelijk als sexy en opvliegende Mexicaanse serveerster, Donald Sutherland is best grappig als de slome pyjama buurman, Idina Menzel is bij mij het meest bijgebleven als een verminkte joodse verleidster. Colin Farrell daarentegen is niet echt bijzonder in deze prent en zet er een steriele en weinig emotionele Arturo neer. De enige films met Farrell die ik trouwens goed vond zijn Tigerland (2000) en Minority Report (2002). Colin Farrell is wat mij betreft eigenlijk maar een matige acteur. Maar dit heeft voor een stuk ook te maken met de keuze van zijn projecten. Toch speelt Farrell het voor elkaar om zijn Ierse accent helemaal weg te moffelen, wat een puike prestatie mag genoemd worden. Alles is verteld via het personage van Arthuro, dus moet hij zich door heel wat dialoog worstelen, ook al bewegen zijn lippen niet.

De verdienstelijke fotografie van Caleb Deschanel (The Passion of Chrust, The Hunted) mag er zeker zijn en haalt de film uit het B-circuit. Ook al zag je dat er niet veel middelen waren voor deze productie – ik schat het budget van de film op een kleine 10 miljoen dollar – mag je genieten van mooie stranden die baden in een zonovergoten hemel en een mise-en-scène van een aardverschuiving. Dit laatste om een personage in de film te laten verdwijnen … Fascinerend, was het niet dat dit nu net voor mij het meest interessante personage was. De fotografie aan de kust waarbij Colin en Salma in hun blootje de grote golven trotseren is bijzonder knap gefilmd en hij mag samen met Emmanuel Lubezki (cf. Children of Men) van mijn part genomineerd worden voor de oscar van Beste fotografie.

Dat alles niet echt wordt ingelost naar het einde toe vind ik zelf niet zo erg. Vele films worden nu eenmaal snel voorspelbaar en saai als alles er veel te perfect en afgelijnd uitziet. Maar ik mis toch wat meer “verstaanbare” emoties (want personages waar je geen greep op hebt, kan je moeilijk liefhebben), dramatische crescendo’s (de film is bij momenten echt saai) en voor een romance toch een beetje meer …eu… PASSIE! Maar voor een zondagnamiddag in de luie zetel is deze Ask the Dusk best wel te doen … je ziet er Salma Hayek naakt !! Hoe dan ook, in een periode waar heel wat films voor teenagers in de bioscoop lopen is deze film een mooi afwisseling. De film probeert ook duidelijk een iets ouder publiek te bereiken. Ik ga deze film dus zeker nog eens beoordelen … binnen een jaartje of 35.