Running Scared (2006) *½ Blu-ray review

Oh my God, zelden zoveel zinloos geweld gezien als in deze twee uur durende Running Scared (2006). Ik heb niks tegen geweldfilms, ik ben ermee opgegroeid, maar het geweld krijg ik liever niet gratuit geserveerd. En met deze prent heb ik echt het gevoel dat alles er over zit en de regisseur Wayne Kramer (The Cooler) nauwelijks weet waar alles naar toe moet. De film heeft ook zeker een aantal positieve punten. Opmerkelijk vond ik de transformatie van de knappe poster boy Paul Walker, in een gewelddadige, opgejaagde, small-time gangster. Walker toont in deze film zijn veelzijdigheid en overtuigingskracht als acteur.

Toen ik voor het eerst de trailer zag had ik het gevoel een stevige actieprent te zien met knappe personages, maar de meest intrigerende personages is een welgesteld koppel pedofiele kindermoordenaars. En wow, wat is dit koppel gruwelijk slecht. Zo slecht dat ze bodybags hebben laten maken op kindermaatjes om die mooi in de kast op te bergen, naast de rituele scharen en messen. En of dat nog niet genoeg is houden ze ook nog een DVD-collectie van hun slachtoffertjes met een sterren-quotering. Als je een lijstje wil opmaken van de meest afschuwelijke filmkoppels ooit, dan mogen jullie deze twee ergens bovenaan plaatsen!

Korte inhoud: Nadat een drugsdeal verkeerd loopt en sommige corrupte agenten vermoord worden, moet de mafioso Joey (Paul Walker) de wapens, gebruikt tijdens het vuurgevecht, kwijt zien te raken. Dit wordt echter ingewikkeld wanneer de jonge zoon van zijn buurman, Oleg (Cameron Bright), het wapen van hem afpakt en het gebruikt om zijn vader, de Russische gangster en kindermishandelaar Anzor “Duke” Yugorsky (Karel Roden), neer te schieten. Zodra dit gebeurt moet Joey de hele nacht druk in de weer om de jongen te vinden en doet dit met de hulp van zijn zoon (Alex Neuberger). Het vuurgevecht te verdoezelen en het wapen terug zien te krijgen, terwijl zijn eigen kompanen en een detective (Chazz Palminteri) hem op de hielen zitten. In het midden van alle geweld, zijn vrouw Teresa (Vera Farmiga), die leeft tussen angst en liefde voor haar man.

Dat de film het moet hebben van aangebakken extremen, overdreven buitensporigheden en pijnlijke stereotypen, wordt meteen duidelijk van bij het begin met een fout gelopen drugdeal. De camera ketst vervolgens heen en weer tussen de kogels en het spetterende bloed in een wereld gevuld met pooiers, hoertjes, maffiosi, onderdanige vrouwelijke slaafjes, daklozen, seniele ouderen, monsterachtige pedofielen, crack-heads en corrupte flikken. Het plot stelt niet veel voor en de dialogen zijn vaak om van te huilen, maar je blijft wel kijken. De camera probeert de kijker op te jagen en slaagt daar behoorlijk goed in. Toch had dit magere script misschien beter tot zijn recht gekomen in de handen van een iets bekwamer regisseur zoals Robert Rodriguez, Tony Scott of Quentin Tarantino.

Het probleem is dat de regisseur (die trouwens het scenario heeft geschreven van de plot-twister Mindhunters) alles over de top laat gaan. Sommige dingen zijn slim, andere scènes zijn compleet overbodig en op momenten iets te doorzichtig. In tegenstelling tot een Guy Ritchie neemt Kramer zich iets teveel au sérieux. Maar zoals ik al eerder zei, je blijft kijken – los van het feit of dit al dan niet een verdienste is.

Een tweede ontdekking in de film is voor mij de casting van Vera Farmiga die de vrouw speelt van Joey. Vera was mij als actrice nooit opgevallen, maar zet hier een geladen vertolking neer en wordt onverwacht ook een beetje een heldin in deze film. Vera was te zien in Down to the Bone (2004) (foto) waarvoor ze een erkenning kreeg op het Sundance Filmfestival. Hoe dan ook, op de vertolkingen van de acteurs is in deze film weinig op aan te merken, integendeel. Zelfs de twee jongeren vallen nooit uit de toon. Chazz Palminteri is dan weer een mooi voorbeeldje van een typecasting die behoorlijk goed werkt.

© 2006 New Line Cinema

Kortom, de regisseur heeft geen moeite om geweld en naakt te tonen en maakt zich evenmin druk over zijn R-rating. Zijn films zijn duidelijk gericht naar een volwassen publiek. Als je op zoek bent naar een harde misdaad thriller met een overvloed aan buitensporig geweld, een uitzinnige ijshockey-puck bestraffing en meer eindes dan Return of the King (2003), dan is Running Scared uw film. Voor de rest, als je niet meteen misselijk wordt van het camerawerk en het geweld, is Running Scared best wel grappig.