Walk the Line (2005) ***½ Blu-ray review

Met schaamrode wangen moet ik bekennen dat ik de muziek van Johnny Cash niet kende. Ik had hem wel reeds gezien in een aflevering van Columbo, maar zijn muziek was me onbekend. Deze lacune is ondertussen opgevuld en ik vind het eigenlijk stukken beter dan Elvis Presley. De man in het zwart kon misschien iets minder de show stelen als Elvis, maar zijn countrymuziek is zo meeslepend dat je er gemakkelijk verliefd op wordt.

De bio-pic Walk the Line (2005) onderzoekt de vroege jaren van de rocklegende Johnny Cash, gespeeld door Joaquin Phoenix, en zijn liefdesrelatie met June Carter, een rol van Oscar-winnares Reese Witherspoon. De regie van Walk the Line is in handen van James Mangold die in 1995 sterk debuteerde met Heavy (1995) en daarna films maakte als Cop Land (1997), Girl, Interrupted (1999) en Identity (2003). Het script schreef Mangold samen met Gill Dennis, waarbij ze zich baseerden op twee boeken van Johnny Cash zelf. Reese Witherspoon sleepte voor de vertolking van June Carter een Oscar voor ‘Beste Actrice’ in de wacht. Zowel Phoenix als Witherspoon wonnen een Golden Globe en ook de film won een Golden Globe in de categorie Beste Musical of Komedie.

Korte inhoud: Hij plukte katoen, ging als verkoper langs de deuren, en zat bij de luchtmacht. Hij was de stem van de opstand, die het gezicht van rock ‘n’ roll voor altijd zou veranderen. Een vrijbuiter voordat de rebellen van vandaag geboren werden en een icoon dat ze nooit zouden vergeten. Hij deed dat allemaal voordat hij dertig jaar oud was. Zijn naam: Johnny Cash (Joaquin Phoenix). Zijn muziek veranderde de wereld, maar zelf werd hij veranderd door June Carter (Reese Witherspoon), de liefde van zijn leven.

Net als Ray (2004), de film over het leven van Ray Charles, is Walk the Line een geslaagde maar zeer brave film die zijn meerwaarde kent in de verbluffende acteerprestaties en de zalige muziek. De scènes waarin Joaquin Phoenix de treurende, half-zingende bariton van Johnny Cash imiteert, is al reden genoeg om deze film niet te missen. Phoenix zong alle nummers zelf en leerde ook nog eens gitaar spelen. Puike prestatie op alle gebied.

Maar buiten de verkwikkende optredens vind ik deze prent eigenlijk een beetje tegenvallen. De muziek staat er dan niet meer centraal en wordt er gefocust op het tragische leven van de zanger en zijn relatie met zijn brute vader, de drank en de drugs. Mangold legt graag de klemtoon op de liefde tussen Cash en de countryzangeres June Carter. Verwacht geen reis naar the heart of darkness van de zanger, maar geniet van de nummers en je zal meer leren van de zanger dan wat de film uiteindelijk te bieden heeft.