Sin City (2005) ***½ Blu-ray review

Het komt zelden voor dat een film mij zo uit het lood kan slaan. In Sin City (2005) worden we meegesleurd in de lugubere wereld der zonden, gecreëerd door Frank Miller. De strip doorstaat met glans de transitie naar het witte doek. Voor de eerste keer kunnen we echt spreken van een symbiose tussen de 7de en de 9de Kunst. Of zoals ze in Frankrijk zeggen, de “ciné-BD”. De wereld van de realiteit botst met de virtuele wereld van de strip en het resultaat is een esthetische explosie van bloed en tranen. Ook de promotiecampagne maakte indruk met mega coole filmposters.

Sin City is misschien wel de meest visueel verbluffende strip-adaptatie die ik tot nu toe gezien heb. De stijl van de film loopt perfect met de sombere premisse. Het film noir genre wordt compleet heruitgevonden (na neo-noir kan je hier spreken van modern-noir), met de wisselende voice-overs, de uitdagende femmes fatales, de anti-helden,… Robert Rodriguez koos er voor om de strip van Miller te gebruiken als storyboard. Je kan dus beter spreken van een “vertaling” dan van een “adaptatie”. Mede door de verbluffende cinematografische technieken, de geweldige cast, het betoverende ritme, de zalige dialogen en een compromisloos verhaal, worden we aangetrokken door het kinetische beeld. De koude, harde film is passend in zwart/wit, maar bewerkt met enkele kleurtinten die de inhoud van het beeld accentueert. (het rode kleed, de rode lippen, blauwe of groene tinten in de ogen, het oranje vuur, …). Het grootste accent wordt gelegd op het bloed, meestal fel rood, soms wit. Het is duidelijk dat Sin City niet voor doetjes is.

Het gevaar bestond erin dat de dominante stijl van de film de rest op het tweede plan zou wegduwen. Denk maar aan Sky Captain and the World of Tomorrow, waar men vaak misleid werd door de knappe atmosferen en wat uiteindelijk snel op de zenuwen begon te werken. In Sin City wordt zowel het verstand (scherpe dialogen) als de ogen geprikkeld. De drie korte verhaallijnen in de film zijn aangrijpende stukjes cinema met knipoogjes naar de flair van Quentin Tarantino en naar de pulp van Pulp Fiction. De production design van de film heeft een tijdloze ruimte geschapen met kleine tintjes uit de jaren ’40 en ’50. Iedereen rijdt er rond in de typische convertibles en rookt er maar op los als een Turk zonder zich teveel zorgen te maken over hun gezondheid. Nu ja, de regels in de film zijn zo dat iemand die 6 kogels in zijn lijf krijgt niet noodzakelijk sterft.

Het meest opmerkelijke is toch wel de uiteenlopende cast. In minder goede films zouden dergelijke sterren volledig de aandacht weghalen, maar in Sin City zijn we niet geïnteresseerd in de carrière van de acteur dan wel zijn personage dat hij vertolkt. En dan vooral de rol van Marv gespeeld door de taaie Mickey Rourke die met zijn geschonden en bloedend gezicht een onvergetelijke rol neerzet. Ook Bruce Willis en Benicio Del Toro geven vonken op het scherm.

© Dimension Films / RCV Home Entertainment

Korte Inhoud: Zoals gezegd draait Sin City rond drie korte verhaaltjes over bijzondere karakters die ronddolen in de grimmige stad waar de politie even corrupt is als de straten gevaarlijk. De verhaaltjes handelen over “wraak” en “berouw”. In de film worden 3 personages gevolg, waaronder Marv (Mickey Rourke), een straatvechter die op het wraakpad terecht is gekomen nadat zijn one-night-stand Goldie (Jamie King) tijdens zijn slaap werd vermoord. Dwight (Clive Owen) is een ex-fotograaf die een paar prostituees uit de miserie helpt door een vermoorde lichaam van de politieheld/schurk, Jack Rafferty (Benicio Del Toro), te verbergen. Maar de maffia, die eigenlijk controle wil krijgen over de hoerenbuurt heeft er alle baat bij om de moord publiek te maken en kidnappen Dwight’s vriendin Gail (Rosario Dawson). Het derde hoofdpersonage is de stugge agent Hartigan (Bruce Willis), die vlak voor zijn pensioen nog een meisje van 11jaar wil redden van een verkrachter en serie-moordenaar (Nick Stahl) en waarvoor hij een zware tol zal betalen. Maar de film loopt nog boordevol andere bekendheden zoals: Elijah Wood, Maria Bello, Benicio Del Toro, Josh Hartnett, Michael Madsen en Brittany Murphy.

© Dimension Films / RCV Home Entertainment

We zien ook een aantal knappe modellen die beter acteerwerk verrichten dan sommige pop-zangers die onze bioscopen tegenwoordig teisteren. Zo is er Devon Aoki, die met de vlijmscherpe zwaarden van Kill Bill stond te zwaaien (met dank aan de Quentin). Ook de mooie Jessica Alba was een streling voor het oog. Rodriguez is gekend voor zijn femme fatale momentjes waar bloedschone vrouwen de show stelen (denk maar aan Salma Hayek in Desperado en From Dusk Till Dawn).

Sin City is een typische Rodriguez film, zowel qua verhaal als qua stijl. Maar de regisseur brengt ook ere aan wie ere toekomt en dankt Miller in de credits als co-regisseur van de film. Iets wat niet meteen naar de zin van de Director’s Guild was. Tarantino heeft blijkbaar ook een paar shots geregisseerd in de film die perfect passen, gezien niemand ze had kunnen ontcijferen van het werk van Miller en Rodriguez. Via goede bron vernam ik dat het de scène was tussen Clive Owen en Benicio Del Toro, voordat Owen wordt opgepikt door de politie (de opengesneden nek van Benicio met het verschil in stemtoon komt ook van Quentin).

© Dimension Films / RCV Home Entertainment

Ik zou nog kunnen praten over de vele coole scènes, maar ik ben bang dat ik te veel zou weggeven. Toch nog dit, Sin City is integraal gefilmd op HD en dat in een periode waar iedereen nog op pellicule filmde, met uitzondering van een paar films zoals Collateral (2004). Quentin Tarantino is een pellicule freak en met de regie van die kleine scène haalt Rodriguez hem misschien over naar het digitale tijdperk. Maar hoezeer het beeld er fantastisch uitziet, kan je moeilijk over de digitale drager oordelen, gezien het beeld bol staat van de cgi. Maar de algemene kwaliteit van de film doet de paar kleine zwaktes echter snel vergeten, en het resultaat is uiteraard Sin City 2 (2013), binnenkort in de zalen. Benieuwd wat dit gaat geven…