The Ring Two (2005) * review

The Ring Two (2005) is geen remake van de Japanse sequel Ringu 2, maar wel een sequel op de Amerikaanse remake The Ring, wat allicht alles een beetje ingewikkeld maakt. Daar komt nog bij dat de regisseur van de twee voorgaande Japanse films (Ringu en Ringu 2), Hideo Nakata, opnieuw de regie voor zijn rekening mocht nemen voor deze remake. Vandaar ook de schrijfwijze van “Two” in plaats van gewoon “2”. En dan zwijg ik nog over de uitgemolken tv-serie en de bizarre alternatieve filmversies (Ring: Virus, Rasen en Ringu 0). Kan iedereen nog volgen? Neen? Geen paniek. Het scenario van deze film kan in twee lijnen samengevat worden, maar is wel iets minder boeiend.

Met de oorspronkelijke Japanse stichter achter de camera zou je denken dat deze Amerikaanse sequel niet kan ontsporen, maar niets is dus minder waar. Je voelt niet meteen Hideo’s hete adem in je nek. Je moet het stellen met het begeleidende handje van de Hollywoodstudio (DreamWorks) die ons een rondleiding bezorgt in de wereld van de goedkope schrikeffecten en de afgelikte fotografie. Het geheel straalt een erg beklemmende atmosfeer uit, maar de plot is ontdaan van elke coherentie en de ontknoping is opnieuw onbegrijpelijk. Hopelijk zetten ze er een punt achter en staan ze deze “ring” definitief af aan Gollem.

Korte inhoud:Rachel Keller (Naomi Watts) en haar zoontje Aidan (David Dorfman) keren terug nadat ze hebben kunnen ontsnappen uit de eerste film aan de vloek van Samara. De nachtmerrie zit in een duivelse videotape. Wanneer men deze bekijkt, krijgt men per telefoon de boodschap dat binnen zeven dagen de dood zal intreden. Door de tape te dupliceren kan men ontsnappen aan de vloek. Maar Rachel ziet snel in dat haar gekopieerde tape dood en verderf zaait bij jonge, sexy en naar opwinding zoekende studentjes. Verveeld door het uitmoorden van maagdelijke en domme teenagers, en in reactie op de vernietiging van één van haar tapes, beslist de getormenteerde video-geest zich opnieuw te vergrijpen aan Rachel en haar zoontje. In een naargeestige poging probeert Samara bezit te nemen van het lichaam van Aidan, om zo te kunnen genieten van de moederliefde die haar was ontnomen. De truuk met de zeven dagen wordt geheel bijkomstig.

Met deze versie zitten we heel ver van de originele, gebalde suspense horror. Deze sequel/remake houdt gewoon geen steek. Zonder het verhaal weg te geven ben je plots, tijdens het hoogtepunt van de film, getuige van een wilde aanval van een paar losgelopen herten op de moeder en haar zoontje. Niet alleen zijn deze dieren verschrikkelijk slecht geanimeerd, maar je stelt je ook de vraag waarom de regisseur voor deze scène niet gewoon met echte dieren had gewerkt. De reden waarom ze aanvallen is volstrekt onduidelijk en wat werkte bij Hitchcock’s The Birds voelt hier artificieel aan. In de eerste film wist je dat dieren suïcidale trekjes hadden, en was dit narratief goed onderbouwd. Hier zijn ze blijkbaar allemaal bezeten door Samara zonder enige verklaring. Je zit gewoon te wachten op goedkope schrikmomenten die je van ver ziet aankomen. Ze hebben bovendien niets te maken met de essentie van het verhaal.

© DreamWorks

In het begin van de film is er zelfs sprake van een tweede tape (het vriendje van Aidan had een kopie gemaakt), maar dat gegeven wordt compleet links gelaten. We zien ook mensen in de film plots sterven die de tape zelf niet hebben gezien! De diepe obsessies van Nakata zijn slechts sporadisch zichtbaar en komen pas tot uiting in bepaalde scènes waar hij de spanning minutieus kan opbouwen. Hij schuilt zich niet achter enge vioolmuziek, maar behelpt zich met een paar vreemde geluiden en orkestreert een aantal nagelbijtende scènes. De sfeer van onbehagen en angst zit hier wel beter dan in de eerste Amerikaanse versie van Gore Verbinski. Maar soms lijkt het teveel op een excursie in de wereld van de cinema-techniek.

Helaas kunnen die visuele hoogstandjes en het geflirt met zijn andere film Dark Water, deze prent niet redden van de verdrinkingsdood in de badkuip (idem dito bij Constantine). Het afwijken van de eerder ingeslagen piste levert de makers een vrijbrief om logica aan effectbejag op te offeren. Dat lukt gedeeltelijk maar daarmee maak je geen 2 uur durende thriller. Ook een vleesgeworden Samara, die nu een centrale rol speelt, is minder schrikwekkend dan het mysterieuze meisje uit de eerste film. David Lynch zei ooit: “When you talk about things, unless you’re a poet, a big thing becomes smaller.” En deze film levert het bewijs.

© DreamWorks

Gelukkig kunnen we nog genieten van een overtuigende Naomi Watts, die de regie-transitie heeft overleefd en zoals verwacht voortreffelijk staat te acteren. Ook een pluim voor de kleine David Dorfman, waarvan ik het gevoel had dat hij nog verder kon gaan dan datgene wat Nakata van hem vroeg. Trouwens valt het op dat er steeds meer jongeren op het scherm de pannen van het dak spelen. Denk maar aan Dakota Fanning (uit Hide and Seek en Man on Fire) en Freddie Highmore (Finding Neverland). Ze geven vaak meer vonken op het scherm dan de oudere generatie. Dit laat ons even toe de vele tekortkomingen van de film te vergeten.

Kortom, het bekijken van The Ring Two verschaft evenveel plezier als een ritje in het spookhuis, maar het gerecycleerde verhaal laat je geheel koud. De weinig ambitieuze sequel concludeert met lachwekkende achtervolgingstaferelen en laat besluiten dat deze versie gewoon een pastiche op de Ring-saga is. Meer nog, het vernietigt het mysterie van de eerste film. Ik kan jullie slechts aanraden te kijken naar de originele Japanse versies of de eerste Amerikaanse versie en alle kopijen van The Ring Two te verbranden. Dat zou trouwens de afgezaagde Samara-vloek voor goed uit de wereld kunnen helpen, want de steen over de waterput duwen helpt niet.