The Final Cut (2004) *½ review

Jonge cineasten die hun eerste grote speelfilm regisseren proberen vaak het onderste uit de kan te halen, en verwijzen overvloedig naar hun grote inspiratiebronnen. In The Final Cut (2004) is dit opnieuw het geval, helaas staat er naast die verwijzingen niet echt veel meer op het programma.

En ik had nochtans grote verwachtingen bij het lezen van de korte inhoud, die dicht aanleunde bij de wereld van Minority Report. Maar regisseur Omar Naim heeft geen flauw benul van dramaturgie en spanningsopbouw, en ik betwijfel of hij zelfs weet wat hij eigenlijk met deze film echt wou vertellen. In ieder geval is er opnieuw een opmars met film die handelen over het geheugen en vooral de vervorming ervan; zie The Eternal Sunshine of the Spotless Mind of The Manchurian Candidate.

Korte inhoud: De film speelt zich af in een wereld waar ouders een chip in hun ongeboren baby kunnen laten implanteren. Een chip die alles registreert wat iemand meemaakt en hoort tot bij zijn dood. Na het overlijden van de drager maakt een zogenaamde cutter er een rememory van ter lengte van een film, die bekeken wordt door de nabestaanden tijdens de begrafenis. Cutter Alan Hakman (gespeeld door Robin Williams) krijgt een chip in handen die zijn leven drastisch zal veranderen. “Iedere cut is een leuge” volgens Jean-Luc Godard, en dit is bij deze nogmaals bewezen.

Alles begint bij de presentatie van de chip, die eigenlijk veel gelijkenissen vertoont met een gewone memory chip van een hedendaagse pc. Dit leek dus absoluut niet op iets futuristisch. Trouwens kon je mij niet wijsmaken dat een dergelijk duimbreed-ding in iets kleins als een foetus kan gestoken worden. Omar heeft duidelijk niet gekeken naar The X-files toen hij jong was, want de chips waren in deze film veel overtuigender. Trouwens vroeg ik mij constant af waarom iemand zo een implant zou toestaan bij hun baby. In de film lijkt dit allemaal niet zo belangrijk.

Robin Williams speelt opnieuw een heel ingetogen rol (cf. One Hour Photo), en ik moet toegeven dat ik zijn personage veel interessanter vind als hij “niets moet doen” dan dat hij actief staat rond te springen en iedereen begint na te bootsen. Toch is zijn relatie in de film met Mira Sorvino op zijn minst vreemd te noemen, gezien het niet onmiddellijk duidelijk is waarom die twee uiteindelijk bij elkaar zijn.

Zonder plotpunten te onthullen loopt alles verkeerd wanneer Alan Hakman zijn eigen geheugen wil onderzoeken. Het wordt een soort nevenplot die de focus op het echte gegeven van de film verdoezelt en bijna bagatelliseert. Bijgevolg graven we niet dieper in de ethische en meer diepere context van het proces. Zelfs biedt deze vertellijn geen dieper inzicht in het personage van Williams. Wij weten op het einde van de film nog altijd niet waarom hij, gezien hij ongelukkig en gefrustreerd rondloopt, eigenlijk een ‘cutter’ is geworden. De herinneringen van toen hij jong was voelen aan als platte expositie en overtuigen niet. In de film zien we ook nog een over-dramatische rol van Jim Caviezel, die misschien eens moet denken om in een ander filmregister te stappen. Mira Sorvino, schitterende actrice, krijgt helaas te weinig elementen aangereikt om dieper te graven in haar personage. Nochtans is haar nevenplot in de film veel interessanter dan de focus die Omar wou brengen.

De film maakte een tijd geleden reclame met zijn digitale projectie. Dit is een nieuwe techniek waar de film, opgenomen op HD-drager of op de klassieke 35mm pellicule, rechtstreeks via satelliet of via een Digitale drager, geprojecteerd wordt in de filmzalen. De digitale projectie is in ieder geval de toekomst van filmprojectie in bioscoopcomplexen. Waarom nog zeulen met pellicule-dozen, als alles bij wijze van spreken op een harde schijf kan staan. Deze film heb ik enigszins niet gezien in een filmzaal dus kan ik ook niets vertellen over de kwaliteit. Maar een ding is zeker, het zal deze prent niet beter maken. The Final Cut zit boordevol ideeën, maar een regisseur moet in de eerste plaats keuzes beginnen maken. Een resumé met referenties naar andere films volstaat niet.