House of Flying Daggers (2004) *** Blu-ray review

Zhang Yimou heeft de smaak van de martial art films te pakken gekregen, en dat allemaal na het inspirerende werk van Ang Lee, Crouching tiger, hidden dragon. Yimou heeft dus na zijn meesterwerk Hero, die uiteindelijk na 3 jaar oponthoud, door Miramax gigant Weinstein, in de VS werd uitgebracht. House of Flying Daggers (2004) is opnieuw beladen met visueel spektakel, romantiek en fascinerende vechtscènes via de onmisbare wire-fu techniek (waar de vechtscènes gebeuren met behulp van kabels en green-key). Deze films hebben dan ook niets meer van doen met zijn vorige kleine drama Not One Less of Happy Times. Vergelijk het met Mike Leigh die Lethal Weapon 5 gaat regisseren.

© Sony Pictures Home Entertainment

De film speelt zich af in China rond de 9e eeuw, waar twee krijgers Jin (Takeshi Kaneshiro) en Leo (Andy Lau) de opdracht krijgen om binnen de 10 dagen de nieuwe leider van het ‘Huis van de Vliegende Dolken’, een revolutionaire organisatie die graag met mensen gooit, op te sporen. Dit zullen ze proberen via het contact met Mei (Zhang Ziyi – beter bekend uit Rush Hour 2 en Crouching Tiger) , een mooie blinde danseres en dochter van deze leider. Om haar vertrouwen te winnen gaat Jin zich aansluiten bij de organisatie. Er ontstaat snel een band tussen Mei en Jin, die de ingenieuze plannen zal dwarsbomen. Vooral wanneer Jin een keuze zal moeten maken tussen zijn eigen soldaten en Mei, die gearresteerd zal worden door Leo. Ook zal Mei op een bepaald moment moeten kiezen tussen de liefde voor Jin en de loyaliteit van haar volk. Een vrij klassiek boy meets girl gegeven, hoewel de lijnrechte verhaalstructuur wordt bewerkt met verschillende nevenplots die de motivaties van de personages heel wat complexer maken.

Yimou blijft me fascineren met zijn symbolisch geladen poëzie. Toch voelt de romance in de film op bepaalde momenten een beetje bijkomstig tussen het geweld van de fascinerende en verbluffende choreografieën van Tony Ching Siu-Tung. Normaal is het andersom. Misschien werd alles teveel gemaakt met een westers doelpubliek in het achterhoofd. CGI dolken stuiven door de lucht, de montage is snel, de actie is omnipresent en in vele gevallen veel beter dan de Kill Bill en Matrix actie-crescendo’s. In tegenstelling tot Hero is dit iets meer een avonturenfilm. De dialogen zijn in het Mandarijns, en je bent dus compleet afhankelijk van de vertaling. Daarom zijn sommige replieken misschien een beetje te stijf en moet je daar enigszins rekening mee houden.

De film opent met een sierlijke sans-sequentie die even gracieus is als de vechtscenes die erop volgen, die zich grotendeels afspelen in de open lucht, met dramatische confrontaties in het bos, tussenin de fijne, groene bamboes, de goud rode herfstkleuren en de golvende Chinese landschappen. Een paar gevechten deden me niet alleen terugdenken aan zijn vorige martial art film, maar ook aan de verbluffende manga-film Ninja Scroll. De interieur scènes dragen de stempel van de grootmeester en zijn dan ook tot in de kleinste details uitgewerkt. De revelatie in House of Flying Daggers komt zeker van de fotografie, van first-timer Zhao Xiaoding. De shots hebben een magische kwaliteit, die de de landschappen omtovert in adembenemende arena’s, een knipoog naar de composities van Wong Kar-wai’s DOP Christopher Doyle.

De muziek van Shigeru Umebayashi (In the Mood For Love), zoekt een perfecte symbiose tussen de oosterse klanken en de westerse thema’s, en wisselt af met een knappe sounddesign van Steve Burgess. De sopraanstem naar het einde onthult een verborgen drang om het verhaal te laten open bloeien als een echte opera. De costumes, van Emi Wada, onderstrepen samen met de muziek het episch karakter van de film.

Dat Zhang Yimou met zijn films poëzie maakt, was reeds in zijn vorige films duidelijk. Deze keer streelt hij opnieuw het oog met natuurlijke kleurenpaletten, fantastische decors, geladen Shakespeariaanse confrontaties en emotionele ontmoetingen. Hoef ik er nog bij te vertellen dat jullie ook deze film niet mogen missen. Dit tenminste als jullie niet staan te hunkeren voor grauwe realistische portretten, want hier bent u aan het verkeerde adres.