Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid (2004) ½ Blu-ray review

Ik moet zeggen, ik heb mij niet teveel aangetrokken van de paar negatieve kritieken, en vond de trailer nog behoorlijk. Je gaat niet naar Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid (2004) om Shakespeare te zien. Je gaat dergelijke films zien om eens goed te schrikken en om plezier te beleven met het geschreeuw van achterna gezeten domme rondborstige, langharige babes en knappe, gespierde macho-studs. (they diserve it, right?). Maar helaas was deze pulp zo slecht dat zelfs genieten van de schare anaconda-attacks de irritatie nauwelijks kon wegwerken.

© Sony Pictures Home Entertainment

De film draagt uiteraard alle kenmerken van de teenage-horror film, voor een keertje niet in een verlaten bos, maar wel diep in de jungle van Borneo, Indonesië, waar niet alleen reuze slangen leven maar ook zeldzame orchideeën. Vreemd dat de slangensoort eerst werd aangetroffen in Anaconda aan de andere kant van de aardbol in Zuid-Amerika. De blood orchids brengen eeuwige jeugd en zijn tevens het voedsel van de slangen die door het eten nooit sterven en telkens maar in omvang toenemen. Een groepje wetenschappers, of wat daar moet voor doorgaan, besluiten om iets te doen aan hun onbenullige jeugdige bestaan, namelijk opzoek gaan naar een bloem die hen…jong zal maken. Iedereen weet dat deze motieven slechts een voorwendsel zijn voor een spetterend banket van bloed, behalve dan de regisseur, die blijkbaar dacht dat hij een Michael Crichton film aan het regisseren was. Ik vermoed dat hij zich waarschijnlijk afvroeg waarom er zoveel acteurs in de film waren. Hopeloos.

Het enige risico die de film nam was om de volledige cast van slachtoffers samen te stellen met onbekende gezichten, alsof dergelijke films een soort test-case zijn voor jonge acteurs, die stil hopen om erkend te worden, net als J-Lo in Anaconda. En vaak is het voor jonge acteurs de beste manier. Kijk maar naar I Know What You Did Last Summer, Wrong Turn of Cabin Fever. Allemaal films met een beperkt budget die een forum bieden voor nieuwe acteurs. Maar deze voorbeelden bereiken wel hun doelpubliek. Anacondas is dan weer een voorbeeld van hoe het ook fout kan lopen. En deze film had nog een behoorlijk budget van $25 miljoen. En ik hoop dat ze al hun geld niet hebben opgesoupeerd aan de visuele effecten want de slangen zien er beter uit in Crocodile Dundee dan in deze film.

Johnny Messner doet het als hoofdfiguur van de bende nog behoorlijk en KaDee Strickland is een aangename verschijning, maar de rest zou beter dringend uitkijken naar een ander werk. De zwarte acteurs in de film (Morris Chestnut en Eugene Byrd) worden het perfecte doelwit van de glibberige slokops, niet omwille van hun huidskleur – gezien de slang ook blank, chinees en Zuid-Amerikaans lust, maar wellicht omdat ze zo slecht acteren in de film. Je had bijna zin in een spontane staande ovatie wanneer de Anacondas orde op zaken stelden met dat zootje Stanislavski abortussen. De film maakt in ieder geval kans voor een clean sweep bij de Razzie Awards. Voor hetzelfde geld hadden ze gerust Britney Spears en Jessica Simpson kunnen inhuren als slachtoffers. Ik zou geld geven voor deze uitgespuwde en half-verteerd blonde pop-idooltjes. Ik denk dat ik trouwens de enige niet zou zijn. Nog een geluk dat de meeste screen time gaat naar een aapje die in vergelijking met de cast de pannen van het dak speelde, en meteen een oscar verdient als dierlijke bijrol. De slangen, die hooguit 10 minuten te zien zijn, hadden ook een nominatie kunnen krijgen. Helaas konden ze die vervelende kwebbelende etters maar niet in hun bek houden, en als een treiterende manier moesten ze zo nodig die dingen opnieuw uitspuwen. Een serieuze aanfluiting. Hoewel, ze hadden waarschijnlijk een ‘slechte smaak’.

Anacondas is de ongevraagde sequel op de griezelfilm Anaconda uit 1997, die in vergelijking tot deze rotzooi plots een cultstatus zal krijgen. Niet enkel worden de acteurs ingeruild door derderangs figuranten, maar ook regisseur Luis Llosa werd vervangen door Dwight H. Little. Little is verantwoordelijk voor de belabberde Steven Seagal film Marked for Death en de Wesley Snipes videoklucht Murder at 1600. Men hadden kunnen zien aankomen. Maar de verantwoordelijkheid voor dit verderf ligt zonder enige twijfel bij de Robocop-scenaristen Michael Miner en Ed Neumeier, en de 5 (!) andere interim-scenaristen die elk hun pathetische bijdrage hebben geleverd aan deze miskleun. Ja, ze waren met zeven om die rotzooi neer te pennen en er nog voor betaald ook. En dergelijke horrors zijn trouwens de gemakkelijkste scenario’s die men kan schrijven.
Alles is reeds duizenden malen voorgekauwd en bijna alles is mogelijk als het dodental maar hoog blijft en het bloed uitbundig kan vloeien. De titel insinueert nochtans bloed, maar Anacondas probeert het narratieve pad te bewandelen met langdradige en vervelende dialogen over de wonderen van de rode orchidee. Die orchidee kon van mij vertrappeld worden door de eerste de beste verloren gelopen toerist. Ik kwam voor het slangengeweld en die amateurs bleven maar kibbelen om de tijd op te vullen. Waar zat het bloed??? Waar zitten die slangen??? Was dit niet AnacondaSSSS???? Welke idiote executive gaf dit script eigenlijk een groen licht??? En zeggen dat hier in België duizenden mensen geen job vinden. Tip: Bel dringend naar Hollywood, want er zullen binnenkort een reeks dik betaalde vacatures voor het rapen liggen.

Ik kan de film dus niet aanraden. Ik vind trouwens dat naast de leeftijdsquotering de film ook een label moet dragen dat dergelijke slechte smaak en onzin uw gezondheid kan schaden. Bekijk de trailer en je hebt de film grotendeels gezien. Voor de rest, stuur al uw kennissen waarvan je een schreeuwende hekel hebt naar Anacondas: The Hunt For The Biggest Waste of Time. Leedvermaak gegarandeerd.