Smaken kunnen toch verschillen hé? Je kan soms uiteenlopende commentaren lezen over een film, gaande van waardeloos tot geniaal. Soms terecht, meestal compleet naast de kwestie. Films afbreken is nu ook geen kunst. Maar weten waarom je iets goed of slecht vindt is daarentegen andere koek. Een film-oordeel blijft uiteraard een heel subjectief iets, en bijgevolg moet men altijd een zekere afstand nemen van datgene wat men leest. Een tip die ik geef aan de mensen rondom mij, is om nooit de reviews te lezen voor ze de film hebben gezien. Hoe moeten we dan weten of het een goede film is? Laat uzelf verrassen en ga op het gevoel af. Je zal meer plezier beleven dan de anderen. Dat denk ik toch.
Onlangs was Hannibal (2001) op tv en ik las een korte reactie over iemand die Red Dragon (2002) beter vond dan de Ridley Scott film. Het is zijn volste recht, maar dergelijke beweringen begrijp ik echt niet. Hannibal was nu niet meteen de meest geslaagde film van de Blade Runner regisseur, maar om nu te beweren dat Red Dragon beter was dan Hannibal was voor mij iets onbegrijpelijk.
Red Dragon HAD een spetterende film KUNNEN ZIJN! Begunstigd met een voorbeeldige cast, gebaseerd op een huiveringwekkend boek van Thomas Harris. Zalige fotografie van Dante Spinotti (zie Manhunter). Goede muziek van Danny Elfman. Een onuitputtelijke geldkraan van Dino de Laurentiis. En als kers op de taart, was er Ted Tally (de scenarist van Silence of the Lambs). Er kon niets mis gaan. Ha, neen? Ik vond de film nochtans de zwakste uit het rijtje van de Hannibal Lecter verfilmingen.
Ik begreep niet meteen waarom Manhunter zo nodig aan een remake toe was, maar dan nog een remake van,…wie???… Brett Ratner !!?? What were they thinking?? Is het op basis van Rush Hour of…wat…Family Man ??? Red Dragon was zo braafjes, dat ik dacht dat de regisseur absoluut zijn PG13 rating wou halen. Gewoon belachelijk. Achteraf bekeken, wat kon hem de film schelen, hij stond immers te wachten op Rush Hour 3.
Ik had een serieus probleem met een gebrek aan visie. Een film voor analfabeten. Iedereen kan een scenario verfilmen. Kijk hoeveel acteurs, scenaristen en monteurs plots films beginnen regisseren alsof ze allemaal een roeping van God hebben gekregen. (De meest recente lachbui is die van Special Effect monteur Pitof met zijn desastreuze Catwoman (2004). En dit was zijn 2de kans na het afschuwelijke Vidocq). Dit, met de casting van non-acteurs (Jessica Simpson, Britney Spears, Madonna, 50 cent, Meat Loaf, Phil Collins), zijn mijn twee grootste ergernissen in film. Waar zat het verhaal achter het verhaal? Wat wou hij met het scenario aanvangen? Waar ging de film naar toe?
Manhunter bracht ons in een architecturale roes met zijn subjectieve camera die de wanden afgleed naar het psychologische en het lugubere. Een misleidend gevecht tussen de bonte kleuren en die witte klinische perfectie. Michael Mann bracht ons met zijn film in een cinematografische hypnose.
The Silence of the Lambs (1991) ging “up-close-and-very-personal” met zijn personages. Vanaf de eerste momenten in het bos, konden we de zweetdruppels zien, voelden we de argwaan, de naïeve zelfzekerheid, de gruwel van het onbekende. Ze was uitgeput van het lopen in het koude en natte bos. We zagen op haar jas FBI en op haar gezicht een sterke en vastberaden blik. Jonathan Demme vertelde ons een verhaal vanuit het perspectief van levensechte personages. Hij drong door tot hun persoonlijke emotionele gevoeligheden, waarin ze vaak gevangen zaten, en hun soms delicate sociale relaties. En dat betrok ons bij het verhaal en maakte alles zo intens.
Hannibal is dan weer gemaakt door een meester die niet bang is om risico’s te nemen, met een prestigieuze vulgariteit, badend in Florentijnse glorie. Hij had veel minder geluk met een iets te voordehandliggend boek die opging in zijn kennis van kaviaar, wijn en Italiaanse kunst. Maar hij slaagde er desalniettemin in om de perverse grofheden in de mens in kaart te brengen. Al de films van Ridley Scott dragen hun stempel en hebben elk een duidelijke visie, of de film nu goed of slecht was. Telkens gestoeld op een meesterlijke cinematografie en een uitgesproken point of view.
Brett knoopt de zinnetjes in het scenario aan elkaar, gezicht in het midden van het scherm, hand die beweegt, camera soms laag bij de grond, soms vanuit de lucht, een mond die spreekt. Dat is wat Red Dragons ons vertelt, en niets anders. Dat is de essentie van deze kolossale vergissing die werd losgelaten op het witte doek, en die het werk van een creatieve en talentvolle ploeg besmette. Dus neen, ik vind Red Dragon niet beter dan Hannibal.
Ach ja, de gustibus non disputandem he 🙂
Persoonlijk vond ik dat het na The Silence of the Lambs steil bergaf is gegaan met Hannibal Lecter en zijn films. Red Dragon was inderdaad niet geweldig, maar Hannibal vond ik ook een tegenvaller. Ik vind dat de gruwelijkheden uit het boek te veel benadrukt werden, men had beter wat meer aan het scenario gewerkt ipv van te willen scoren met een opengezaagde hersenpan. En na Jodie Foster vond ik Julianne Moore niet echt een goede keuze als Clarice.
En ja, Red Dragon had een betere film moeten zijn want in een verfikming van het boek van Thomas Harris zit veel meer in (zie maar naar Silence ot Lambs).
Maar we zullen ons maar troosten met het feit dat ook Catwoman zijn fans heeft 🙂
Je hebt zeker gelijk, Silence of the Lambs was de beste van de 4. Maar ik ben iemand die toch meer de nadruk legt op wat de regisseur via zijn beeld vertelt dan de plotpuntjes in het scenario. Het wordt bijna zelfs een te gemakkelijke reflex. Uiteraard zijn alle facetten belangrijk in een productieproces, maar film is in eerste instantie het beeld. Ik dacht altijd dat het zinnetje “De gustibus non est disputandum” bestemd was voor kleuren en smaak (dat wat eetbaar is). Indien dit ook voor film zou zijn, dan waar zijn wij dan feitelijk mee bezig… 😉 Toch zijn we het beide eens dat Silence uitstekend is en Catwoman brol, en ik denk dat we het beide kunnen staven met argumenten.
ps: Ben begonnen aan “24”, maar er zijn de laatste tijd veel projecten binnenlopen en ik kan slechts laat op de avond of zo tussendoor iets aan de site aanbrengen. Het zal nog wat duren, maar hij komt er wel…ooit.
😀
Film is in de eerste plaats beeld, maar het beeld moet natuurlijk ook wel iets te vertellen hebben natuurlijk. Daarom heb ik meestal de neiging om ook op het scenario te letten want als daar grote gaten in zitten, verlies ik meestal nogal snel mijn aandacht en dan kunnen maar weinig beelden dit nog redden. Maar zo zal wel iedereen zijn ding hebben zeker 🙂
Ik heb gezien dat het design van 24 al anders is en ik moet zeggen het ziet er heel goed uit al. Ik ben benieuwd naar meer 🙂 Maar neem gerust je tijd 🙂
🙂 ja, dat bedoelde ik…
Met het beeld bedoel ik ook het beeld die iets te vertellen heeft. Dus niet het “mooie beeldje”. 😉 Het is de filmtaal die voor mij voor een stuk boven de plotwending uitstijgt. Wat vertelt de regisseur ons met zijn film. Brett is daarentegen een mooie beeldjesfilmer zonder inhoud – en hij had een goed plot. Bekijk Manhunter en Red Dragon, allebei gebaseerd op hetzelfde boek en min of meer de zelfde plot-structuur.
ik wil even mijn mening geven over de ”hannibal” films: elke film heeft zijn charme,goorheid en briljante hopkins. dit zijn tenminste films. er wordt teveel bagger gemaakt die schijnbaar ook de titel “film” krijgen.