Daddio (2023) **** Blu-ray recensie

Er was vandaag veel te doen rond de film Daddio (2023), geschreven en geregisseerd door Christy Hall die hiermee haar indrukwekkende langspeelfilm maakte. Op een Qantas-vlucht van Sydney naar Tokio was zaterdag het entertainmentsysteem defect en kon men nog maar naar één film kijken en dat was deze. En blijkbaar waren vooral ouders met kinderen niet zo opgezet met deze film. En ja, het is een R-rated film en er zit wat naakt in en dus kan ik de ouders bijtreden, maar de film is allesbehalve een soft pornofilm zoals het werd afgeschreven. Meer nog, het was een knap drama die ook wel het acteervermogen van Dakota Johnson in de verf had gezet en in schril contrast plaatste met haar vertolking in Madame Web (2024).

© Sony Pictures Home Entertainment

Korte inhoud: Het verhaal draait om een jonge vrouw (Dakota Johnson), die een taxi deelt met een ogenschijnlijk alledaagse chauffeur (Sean Penn). Terwijl ze samen door het nachtelijke New York rijden, ontstaat er een dialoog die zich langzaam ontwikkelt van oppervlakkig en luchtig naar diep en intens. Wat begint als een simpele taxirit, verandert in een filosofische reis waarin beide karakters zich blootgeven, en de kijker meegezogen wordt in hun persoonlijke trauma’s en verlangens.

De film deed me wat terugdenken aan Collateral (2004) van Michael Mann die zich grotendeels afspeelt in de intieme ruimte van een taxi. Maar in plaats van een intrigerende thriller is dit meer van een diepgaand psychologisch drama dat als een microscopische verkenning van menselijke relaties aanvoelt. De film lijkt op het eerste gezicht bescheiden, beperkt tot een dialoog tussen twee mensen, maar dit kleine universum barst van complexe emoties, diepgewortelde trauma’s en inzicht in hoe vreemden onverwachts onze levens kunnen binnenstappen en die voor altijd kunnen veranderen. Het minimalistische karakter van de setting – de binnenkant van een taxi – benadrukt de focus op de dialoog, wat de kracht van het scenario en de acteerprestaties benadrukt. De achterbank in de taxi ontpopt zich bijna tot een sofa van een psycho-terapeut. Een veilige ruimte voor een botsing van zielen.

De gesprekken tussen Johnson en Penn zijn als een dans, vol subtiele machtswisselingen, onderdrukte emoties en verborgen verdriet. Wat opvalt, is hoe de dialoog zich in verschillende fasen ontvouwt, bijna als bewegingen in een symfonie. In het begin lijkt het gesprek onschuldig, met de gebruikelijke beleefdheden en nieuwsgierigheden die een rit met een vreemdeling kenmerkt. Maar al snel begint de onderhuidse spanning te groeien, alsof elk woord zorgvuldig gekozen is om de ander uit te dagen of te prikkelen. Johnson’s personage, met haar kwetsbaarheid en vastberadenheid, fungeert als een katalysator die de stoïcijnse buitenkant van Penn’s taxichauffeur langzaam afbreekt. De dialoog begint luchtig, maar sluipt langzaam naar zwaardere thema’s zoals eenzaamheid, genderdynamiek en emotionele littekens. Dit is waar de kracht van Daddio schuilt: in het vermogen om een schijnbaar alledaags gesprek te transformeren tot een rauwe, intieme ontboezeming van menselijke kwetsbaarheid. Penn speelt dan weer een man die is afgestompt door het leven, iemand die door de oneindige monotone ritten van het dagelijkse bestaan is afgevlakt. Maar naarmate het gesprek vordert, zien we flarden van de man die hij ooit was, of die hij misschien wilde zijn. Zijn defensieve houding brokkelt langzaam af, en we zien hoe hij, ondanks zijn harde schil, diep van binnen worstelt met zijn eigen demonen.

Dakota Johnson en Sean Penn leveren ongeëvenaarde vertolkingen in deze film. Johnson speelt hier een jonge vrouw die zowel zelfverzekerd als kwetsbaar is, iemand die haar weg probeert te vinden in een wereld die vaak vijandig aanvoelt. Haar personage heeft een stille kracht, maar draagt ook een zekere onrust met zich mee, alsof ze op het punt staat een belangrijke beslissing te nemen. Johnson weet de gelaagdheid van haar karakter prachtig over te brengen: ze is niet simpelweg een passagier, maar iemand die controle wil hebben over haar eigen verhaal. Haar mimiek, haar gestileerde lichaamstaal en de kleine pauzes in haar zinnen onthullen meer dan de woorden die ze spreekt. Penn, aan de andere kant, belichaamt de typische ‘working class hero’ die wordt gevormd door de dagelijkse strijd. Zijn chauffeur is ruw, soms onbeschoft, maar ook diep menselijk. Penn speelt dit met een indrukwekkende subtiliteit: we zien geen grote dramatische uitbarstingen, maar juist de kleine gebaren, zoals een zenuwachtige tik op het stuur of een korte blik in de achteruitkijkspiegel, die het innerlijke conflict van zijn karakter blootleggen. Zijn vertolking is een les in ingetogen acteren. Wat deze film zo opmerkelijk maakt, is hoe beide acteurs erin slagen om chemie te creëren zonder ooit fysiek dichterbij te komen. Het is een mentale en emotionele nabijheid die de film drijft, een soort touwtrekken waarbij elk van hen probeert controle te krijgen over het gesprek, en daarmee ook over de ander.

© Sony Pictures Home Entertainment

Daddio gaat niet alleen over een ontmoeting tussen twee vreemden, maar het verkent thema’s als macht, genderverhoudingen, ouderlijke invloeden en de inherente eenzaamheid van het moderne bestaan. De taxi is niet zomaar een voertuig; het is een symbolische ruimte, een plek van transitie, waar beide personages tijdelijk hun façade kunnen laten vallen. De titel van de film, Daddio, verwijst niet alleen naar de informele term die de taxichauffeur gebruikt, maar hint ook naar diepere vaderlijke thema’s: de rol van vaders in het vormen van onze identiteit, en hoe die relaties – of het gebrek daaraan – ons leven beïnvloeden. De dynamiek tussen Johnson en Penn heeft iets vaderlijks, iets beschermends, maar ook iets dreigends. Het spel met verwachtingen over wie de controle heeft in deze rit – de chauffeur of de passagier – wordt een metafoor voor de manier waarop we in het leven voortdurend balanceren tussen autonomie en afhankelijkheid.

Hoewel de film zich volledig afspeelt in de beperkte ruimte van een taxi, slaagt cinematograaf Phedon Papamichael erin om visueel interessante camerahoeken te creëren die deze beperking omarmen. De camera beweegt vloeiend tussen close-ups van de gezichten van de acteurs, die elk micro-expressie vangen, tot wijde shots die de claustrofobie van de taxi benadrukken. De belichting is zacht en natuurlijk, wat de sfeer van een nachtelijke rit door de stad perfect weergeeft. De schaduwen dansen over de gezichten van de personages en geven de indruk dat hun geheimen zich in het donker van de auto verbergen. Een bijzonder krachtig moment is wanneer de taxi door een tunnel rijdt en het enige licht de voorbijflitsende straatlampen zijn. Het flikkerende licht lijkt een metafoor voor de fragiele aard van hun gesprek: momenten van helderheid worden snel gevolgd door schaduwen van onuitgesproken woorden en verborgen trauma’s. De camera houdt het gesprek intiem, soms ongemakkelijk dichtbij, alsof we als kijker gedwongen worden om elk detail, elke frons en glimlach op te merken.

Kortom, Daddio is misschien niet de meest ideale film om te zien op een vliegtuig (tenzij misschien tijdens een nachtvlucht). Het is in ieder geval een film die onder je huid kruipt. Het is geen actievolle blockbuster, maar een stille, reflectieve verkenning van menselijke interactie en de kwetsbaarheid die we allemaal met ons meedragen. Christy Hall levert een indrukwekkend debuut af, waarbij ze met minimale middelen een maximale impact weet te creëren. En het zou me zelfs niet verbazen dat ze misschien nog een rol zal spelen in toekomstige verfilmingen van Colleen Hoover haar boeken, gezien ze al het script heeft geschreven van It Ends With Us (2024). Johnson en Penn geven vertolkingen die zowel rauw als verfijnd zijn, en de cinematografie maakt van de beperkte ruimte een dynamisch speelveld van emotie en symboliek. Ja, het is een aanrader ! De film is op 28 juni 2024 uitgekomen in de States.