De films van een regisseur in zijn beginjaren, zijn niet meer de films die hij maakt op latere leeftijd. Het mooiste voorbeeld is Francis Ford Coppola. Ik heb onlangs nog eens Apocalypse Now (1979) gezien en die prent blijft zo indrukwekkend. Vergelijk dat maar eens met het beschamende The Godfather: part III (1990), of het pretentieuze en oersaaie Youth without Youth (2007). Je zou nooit kunnen denken dat deze drie films van dezelfde maker zijn. Idem dito met regisseurs als Brian De Palma of Steven Spielberg.
En zo is het ook wel een beetje het geval met David Lynch. Je kan er voor of tegen zijn, maar je kunt de impact niet ontkennen die ze teweeg brengen. Het zijn pareltjes van liefde en haat, tederheid en gruwel, op een fascinerende manier verteld op meeslepende en aangrijpende muziek en bedreigende geluidseffecten. Zijn beste film wat mij betreft blijft Blue Velvet (1986). Het is trouwens één van zijn meest toegankelijke films. Uiteraard zit er een dubbele bodem in het verhaal, maar alles blijft wel vrij coherent en je kunt volledig meevoelen met de karakters. Een andere toegankelijke film, maar al een tikkeltje meer afwijkend, is Wild at Heart (1990).
Met films als Lost Highway (1997) en Mulholland Dr. (2001) ging Lynch de experimentele toer op. Een weg die hij reeds was ingeslagen met het maken van zijn adembenemende “Twin Peaks”. En met Inland Empire (2006) verzeilde de regisseur in de abstracte wereld van de nachtmerrie. Maar het blijft cinema die je moet beleven, én herbeleven. Een film van David Lynch heeft minstens een tweede visie nodig, en zo ook voor Mulholland Dr. waarvan Universal de film onlangs op Blu-ray heeft gezet.
Korte inhoud: Een mysterieuze vrouw (Laura Harring) ontsnapt aan een verkeersongeluk met een tas vol geld, maar zonder haar geheugen. Ondertussen is Betty Elms (Naomi Watts) in L.A. verschenen, in de hoop een filmcarrière te kunnen beginnen. Wanneer Betty de naamloze vrouw in haar appartement vindt, besluit ze haar te helpen. De twee vrouwen gaan op een bizarre zoektocht naar de waarheid.
De film startte als een tv-serie eind jaren ’90 gemaakt met een budget van een slordige 8 miljoen dollar. Maar het tv-station ABC was er niet meteen wild van en de show werd afgevoerd. Het Franse Studio Canal pompte nog een extra 7 miljoen in het project om de serie toch nog een slot te geven, maar het werd niet even krachtig als Twin Peaks. De filmversie heeft veel geput uit die serie en is bij momenten al even chaotisch in zijn verhaalstructuur, vooral dan de laatste 40 minuten waarin de twee bevallige dames topless in het rond hollen. Het einde van de film is trouwens al even bevredigend als het einde van de tv-serie.
Mulholland Dr. gaan analyseren zou behoorlijk zinloos zijn. Net zoals bij Lost Highway kan je er wel een theorie aan vastknopen, maar uiteindelijk is niet één maar zijn er verschillende verklaringen mogelijk. Net zoals een schilderij ook verschillende emoties kan oproepen, ligt de sleutel tot het werk van David Lynch in de persoonlijke ervaring en ontleding. Je moet er wel voor open staan, anders zal je snel verveeld worden door de van-de -hak-op-de-tak-aanpak. Alles heeft zijn reden, maar wanneer je niet bereid bent om Lynch te volgen lijkt niets een reden te hebben en is alles bedoeld als sfeerschepping of zelfs als grap. Het is de logica van een droom-sequentie, die uiteraard de deur open zet voor film snobisme en van de pot gerukte hineininterpretierung waar Lynch zelf in alle waarschijnlijkheid nog nooit had aan gedacht. De film was trouwens beschouwd als de Beste Film van het decennium door Les Cahiers du Cinéma. Maar de film leidt op deze manier wel een eigen leven en dat is op zich ook verdienstelijk. En indien jullie toch benieuwd zijn naar die wilde theorieën, dan kunnen jullie een kijkje nemen op 10 Clues to unlock Mulholland Drive.
Spijtig genoeg zullen jullie op de Blu-ray geen verklaringen horen van Lynch. Hij praat niet graag over zijn films, en dat is geheel te begrijpen gezien het genre. Maar je vindt er wel heel wat theorieën van diverse journalisten en filmcritici. Er is ook een making of en uiteraard heel wat info over de opmerkelijke muziekscore van Angelo Badalamenti. Het is misschien geen film voor een groot publiek, maar het is wel een indrukwekkende en stijlvolle prent, waarvan de eerste 80 minuten kunnen omschreven worden als uitstekende cinema. Op zaterdag 14 mei 2022 is de film op Canvas om 22:15.
Review Mulholland Drive (2001)
Recensie door Dave op 14 mei 2022
