Sandra Bullock’s remake van het ITV-drama “Unforgiven” is beoordeeld als een middelmatige adaptatie die nauwelijks het bekijken waard is. De film is het Engelstalige debuut van de Duitse cineaste Nora Fingscheidt.
Korte inhoud: Ruth Slater (Bullock – in de originele serie gespeeld door Suranne Jones) wordt vrijgelaten uit de gevangenis na het uitzitten van een 20-jarige straf voor moord op een politieagent en komt terug in een samenleving die weigert haar verleden te vergeven. Geconfronteerd met een streng oordeel van de plek die ze ooit thuis noemde, is haar enige hoop op verlossing het vinden van de vervreemde jongere zus die ze gedwongen moest achterlaten bij een adoptiegezin. Hoewel dat in strijd is met de voorwaarden van haar voorwaardelijke vrijlating, zal Ruth met de hulp van het advocatenechtpaar John (Vincent D’Onofrio) en Liz (Viola Davis), die nu in haar huis wonen waar de moord werd gepleegd, proberen dicht bij Katy te komen. Maar ze heeft ook een groot geheim.
Scenarioschrijvers Peter Craig, Hillary Seitz en Courtenay Miles verschuiven het verhaal van Yorkshire naar Seattle en zorgen voor een koud, regenachtig klimaat dat past bij de ietwat sombere stemming van de film, die pas aan het einde plaats maakt voor een sprankje hoop.
Bullock doet weinig concessies om Ruth te verzachten, noch in haar saaie en alles-behalve-glamour uiterlijk, noch in haar emotioneel gesloten manier van doen. Ze brengt het verdriet over van twee decennia van isolement en vastberaden zelfbehoud, en roept sympathie op voor Ruths verlangen om herenigd te worden met de veel jongere zus.
Het probleem ligt hem echter in de ontwikkeling van het opgejaagde script, alsook de abrupte transformatie van Steve als een wraakzuchtige, boze man, terwijl hij zo zorgvuldig is opgezet als de rationele broer, komt wat vreemd over. Een mix-up waarbij Katie’s zus Emily betrokken is, zorgt voor wat extra spanning in de laatste helft van het verhaal, hoewel een late onthulling over de misdaad die Ruth naar de gevangenis heeft gestuurd de geloofwaardigheid compleet ondermijnt. Het einde van de film is – hoewel een beetje te mechanisch – niet verkeerd maar het geheel is toch teleurstellend. Een serieuze rewrite van het script had hier moeten gebeuren, want aan de cast met namen als Vincent D’Onofrio, Aisling Franciosi, Jon Bernthal en Jon Bernthal kan je de blame moeilijk op hun schouders leggen.
