Rambo (2008) **½ Blu-ray recensie

Met Sylvester Stallone weet je nooit precies wat je kunt verwachten. Het kan zowel een knappe film zijn (Cop Land, Rocky), of onversneden quilty pleasure film (Get Carter, Demolition Man) of nog gewoon misbaksels (Rocky V, D-Tox). Met Rocky Balboa (2006) nam Stallone een compleet nieuwe richting. Stallone zou zich meer inwerken als auteur/regisseur, die niet zomaar tevreden was met simpele pay-offs en die terug wou keren naar de bron, of in het geval van Rambo (2008), “to come full circle“.

Rambo is vanavond te zien op VTM 2 om 20u30. De film eindigt dan ook met John Rambo die naar het huis van zijn vader terugkeert (R. Rambo) op dezelfde weg als deze van in de eerste film. Was dit dan het einde? Wel spijtig genoeg niet, want een aantal jaren kwam er dan Rambo: Last Blood (2019). Eigenlijk is de eerste Rambo: First Blood (1982) de enige film die de moeite is, de rest is pulp zonder pit.

Toen ik voor het eerst vernam dat Stallone van plan was om een Rocky VI te maken en een Rambo IV, was de normale reactie om even luidruchtig te schaterlachen, maar toen zag ik Rocky Balboa, en ja, ik was onder de indruk. De film was helemaal nog zo slecht niet, ook al is de acteur niet meer van de jongsten. De film had een laag productiebudget van slechts 24 miljoen dollar en bracht wereldwijd zo’n 155 miljoen dollar op aan de box-office. Op z’n minst een puike prestatie. En deze Rambo is van hetzelfde hout gesneden, hoewel deze prent een minder goede beurt maakte in de States, maar toch een slordige 113 miljoen dollar opbracht wereldwijd. Dit zegt niet meteen iets over de kwaliteit van de film, dan wel dat Stallone met een minimum aan middelen toch nog altijd zijn stempel kan zetten op de filmmarkt.

Dit 4de deel komt er 20 jaar geleden nadat Rambo III (2007) nog maar eens die getormenteerde veteraan van onder het stof haalde. In het vierde deel – die geen tijdsaanduiding bekend maakt – veegt John Rambo deze keer niet de vloer met Amerikaanse gezagsdragers, stoute Vietnamezen of oorlogslustige Russen, maar wel het Birmese leger. Daar waar de eerste Rambo-film, First Blood (1982), nog enigszins relevant was voor soldaten die terugkeerden van de Viernam-oorlog, missen de andere film de focus op de actualiteit. Maar deze film probeert deze trend min of meer te keren door het werkelijke gezicht te tonen van de gruwel die zich in Midden-Azië afspeelt.

Korte inhoud: John Rambo (Sylvester Stallone) woont in het noorden van Thailand, waar hij boottripjes met toeristen maakt. Aan de grens tussen Thailand en Birma (nu Myanmar) gaat de oorlog zijn 60e jaar in. Maar Rambo heeft geen zin meer in vechten. Hij leidt een rustig bestaan in de heuvels waar hij op giftige slangen jaagt die hij verhandelt. De passerende huurlingen, rebellen en vredestichters kunnen hem niet verleiden zich weer in de strijd te storten. Dat verandert als een groepje missionarissen beroep zal doen op de riviergids John Rambo. Sarah (Julie Benz) en Michael Burnnett (Paul Schulze) vertellen Rambo dat het Birmaanse leger landmijnen op de wegen legt, waardoor reizen over land vrijwel onmogelijk is geworden. Ze vragen Rambo of hij ze met zijn boot naar de Karen-stam kan brengen, zodat ze die van medicamenten kunnen voorzien. Met tegenzin zet Rambo Sarah, Michael en de hulpverleners af in de jungle. Twee weken later vertelt pastor Arthur Marsh (Ken Howard) dat de groep hulpverleners niet is teruggekeerd en dat de ambassades niet genegen zijn te helpen. Arthur heeft vernomen dat de hulpverleners gevangen zijn genomen door het Birmaanse leger. Hij heeft geld ingezameld om huurlingen in te huren die de missionarissen moeten bevrijden. De man die door het Amerikaanse leger ooit werd gekneed tot een supersoldaat weet wat hem te doen staat.

Het rechtvaardigheidsgevoel was een sleutelwoord voor Stallone bij het opstellen van het script. Naar eigen zeggen wilde hij dit keer niet een bekend conflict als achtergrond van het verhaal maar juist een context die minder bekend was bij het grote publiek. De Birmese burgeroorlog bleek de ideale historische achtergrond. Op deze manier kon Stallone het probleem van de onderdrukking van een minderheidsgroepering bespreekbaar maken en het publiek tegelijkertijd een goed avonturenverhaal voorschotelen. En wat mij betreft ligt hier het probleem. Deze twee uitgangspunten zijn niet echt verzoenbaar met elkaar (of toch niet op deze manier). Bijgevolg zullen de actiefans klagen dat er iets teveel wordt geleuterd en de anderen zullen zich ergeren dat het inhoudelijk iets te snel over de dingen heen vliegt. Ironisch is tevens het feit dat de film al door de actualiteit is ingehaald. Eind 2007 kwam Birma (nu bekend als Myanmar) in het nieuws toen daar een opstand uitbrak onder Boeddhistische monniken die door het regime hardhandig werd neergeslagen. De ogen van de wereld waren voor even gericht op dit relatief onbekende Aziatische landje. Hoewel de precieze informatie over het conflict en het aantal slachtoffers onduidelijk was werd wel duidelijk dat het Birmese regime niet tot de meest frisse ter wereld behoorde. De bewustmaking die Stallone met de film kan opwekken zal voor een deel als mosterd na de maaltijd komen. Aan de andere kant kan de film natuurlijk wel profiteren van de actualiteit om meer mensen naar de bioscoop te lokken.

© Dutch FilmWorks

De film begint vreemd genoeg met documentaire-beelden uit Birma, die op het randje zijn van de exploitatie van echt-geweld. Noem me gek, maar ik heb altijd al moeite gehad met het gebruik van journalistieke beelden om een geweld-actiefilm een bestaansreden te geven. Verder zijn er geen nieuwe invalshoeken te bespeuren en de uitwerking van het plot laat vaak te wensen over. Maar is dat eigenlijk wel nodig bij een iconisch filmfiguur zoals John Rambo? Ja dit is nodig! We leven immers niet meer in de jaren ’80. Ik moet daarom nog geen fijnzinnige en genuanceerde bespiegelingen van de menselijke ziel, maar een beetje intrige en een paar intelligente dialogen is toch niet veel gevraagd? “So they send in the devil to do God’s work” hoor je zeggen. Spijtig genoeg voel je te weinig de implicaties van deze ironie. Alles is eerstegraad en rechtlijnig, zonder ook maar de minste vorm van (menselijke) humor, zoals dat wel het geval was in First Blood oa. met de hulp-agenten die zich even in de huid van soldaten mochten wanen door een mijn op te blazen maar nadien het puin mochten ruimen. Het zijn subtiele momenten van humor die de een film ‘menselijker’ maakt. In deze film heb je kartonnen borden die van punt A naar punt B lopen, en dat is mijn grootste verwijt aan het adres van deze film. Had dit verholpen kunnen worden met een andere regisseur? Ik denk van niet. Stallone heeft bewezen met zijn Rocky films dat hij wel gevoel voor humor heeft, maar ik denk dat hij hier te maken had met een immens geldprobleem.

Een film draaien in een jungle kost geld en zeker als je de naam van ‘Sylvester Stallone’ moet meesleuren. Iedereen wil dan ook geld uit de productie slaan. Ik heb dan ook het gevoel dat die 50 miljoen dollar voor de helft werd opgesoupeerd aan transport en locatiekosten en dat er nog nauwelijks genoeg overbleef voor de actie-sequenties en de de cgi. Alle actie-scènes lijken dan ook gerushed te zijn alsof er geen tijd en geld genoeg was om alles nauwkeurig te positioneren. Ook de belichting van die scènes ziet er stiefmoederlijk arm uit alsof je naar een tv-film aan het kijken bent. De cameraman probeerde de gevechten nog enigszins te styleren met het gebruik van 45° camera-diafragma techniek (met de groeten van Steven Spielberg en zijn Saving Private Ryan), maar je voelt dat ze op narratief vlak veel steken hebben laten vallen. Er zit zelfs geen 2de act in de film, want je gaat meteen van de expositie en eerste plotpunt naar de afwikkeling en resolutie. En dat is jammer want deze film had de potentie om een sterke actie-thriller te worden.

Rambo komt nog niet aan de hielen van Rocky Balboa maar desondanks biedt de film alle ingrediënten van wat iemand verwacht van een Rambo-film en is hij dus in zijn opzet geslaagd. De film verveelt niet, en voor je het weet is de film afgelopen. Let wel, het is een bloodfest maar alles blijft min of meer realistisch. Rambo is niet die ene persoon die een geheel leger uitschakelt maar krijgt hulp van de huurlingen en van het rebellenleger. Zijn favoriete wapen in de film is de 50mm, en ja, zo’n vuurwapen maakt heel wat schade bij impact op een menselijk lichaam. De film zal niet op mijn eindejaarslijstje staan van beste film van het jaar, maar het is een waardig vervolg op de eerste film.

Rambo IV is vanavond 16 juli 2021 te zien op VTM 2 om 20u30. De film is ook verkrijgbaar in een 2-DVD-Steelbook, in een DVD Single Edition en op Blu-ray met extra’s zoals het audio-commentaar van Sylvester Stallone op de film en een pak deleted scènes die eigenlijk wel beter in de film hadden gebleven. De film is verbannen in Birma/Myanmar door het leger, mochten jullie er nog aan twijfelen. Het is een actiefilm, maar als het ook maar een beetje de aandacht kan brengen op de heersende problematiek, dan is dat al zeker meegenomen.