Violation (2020) *** recensie

Het mag gezegd worden, we hebben ondertussen al 5 films gezien en we zijn tot op heden nog niet echt achterover geblazen van de kwaliteit. Misschien heeft Covid hier wel een iets grotere impact dan initieel gedacht. Deze Violation (2020) is wel één van de betere tot nu toe, ook al gebeurt er niet zo zot veel. Maar regisseurs Dusty Mancinelli en Madeleine Sims-Fewer hebben wel een karakter neergezet van vlees en bloed en je wil haar wel volgen in haar emotionele traumatische ervaring. Opgepast, in deze review staan een paar spoilers die ik noodgedwongen moet vermelden wil ik deze film kunnen bespreken.

Korte inhoud: De gekwelde Miriam (Madeleine Sims-Fewer) staat op het punt van haar man (Obi Abili) te scheiden. Na elkaar jaren niet te hebben gezien, gaat ze bij haar jongere zus Greta (Anna Maguire) op bezoek. De problemen beginnen als Miriam zich door haar zus en schoonbroer (Jesse LaVercombe) verraden voelt. Ze zint op wraak.

De film is een zoveelste navertelling van I Spit On Your Grave (1978) waarin een vrouw het recht in eigen handen neemt als wraakengel. Maar deze film is meer van een drama dan van een horror, waarin niet zozeer de wraak-actie dan wel het trauma domineert, ook al zijn er een aantal scènes waar sommigen toch even van zullen moeten wegkijken. Iemand vermoorden lijkt een courant gegeven op het BIFFF, maar de manier waarop de filmmakers dit hier voltrekken is wel aangrijpend, in die zin dat het enorm methodisch is. Iets wat dan weer problematisch wordt in de karakter-ontwikkeling en zelfs een tikkeltje ongeloofwaardig in zijn executie. Een volwassen man is fysiek nog altijd sterker dan een volwassen vrouw, ook al heeft hij één voet vastgebonden aan een stoel.

Het is geen film als Gaspar Noé’s Irréversible (2002) die je werkelijk naar de keel grijpt en waar je fysiek niet goed van zal worden, maar het is een film die desondanks wel een film die echt aanvoelt, zeker omdat er heel wat tijd wordt gemaakt voor menselijke interacties. Het is ook frappant dat een vrouw die is verkracht ook niet meteen met haar verhaal ergens terecht kan, ook al was de reactie van haar zus misschien ook niet meteen logisch gezien de omstandigheden.

Mijn enige probleem met deze film is zijn toch wel bizarre executie ritueel, wiens enige doel was om het publiek te laten huiveren. Een scène die elke geloofwaardigheid mist gezien de gevoelige portrettering van Miriam het voorbijgaande uur. “Wist je dat hij de vleugels uit vliegen trok?” vertelt ze haar zus alsof ze deze gruwel nog herinnerde als iets vreselijk. Maar wat zij toe in staat is, is van een compleet andere orde. En daar kantelen we van wat een geloofwaardig en sterk drama naar een murder porn film. Een psychologie die nauwelijks tot niet verklaard kan worden en die in schril contrast staat met de verkrachte vrouw in ‘I Spit On Your Grave’, die niet alleen brutaal werd verkracht maar ook voor dood werd achtergelaten. Daar kan je de psychologie enigszins nog begrijpen. Hier hebben we blijkbaar te maken met een schizofrene psychopate, die enerzijds in staat is tot een kille moord en anderzijds moet kokhalzen bij de aanblik van bloed. Het is allemaal behoorlijk extreem en zelfs wat vergezocht, met als doel ons te confronteren met het vraagstuk of wraak wel het antwoord is. Een vraag waarvan iedereen al het antwoord kent.

© Schrudder

Maar het beste van de film is niet de moord dan wel de interacties tussen de karakters, de menselijke confrontaties, de onderliggende gevoelens die plots aan het oppervlak komen, maar spijtig genoeg is het te weinig voor een volwaardig drama en is er te weinig gruwel voor een volwaardige horror. Er zit ook wat male frontal nudity in, iets wat we eigenlijk niet zo vaak aantreffen in Amerikaanse producties, en al zeker niet een shot van een acteur in volle erectie (moet geen gemakkelijke opname zijn geweest zeker wanneer je 10 shots moet draaien met telkens 5 tot 10 takes. De film hebben we gezien in het kader van het BIFFF op 10 april 2021.