Superdeep (2020) **½ recensie

Het concept van Superdeep (2020) is gebaseerd op een urban legend rond het Russische Kola Superdeep boorgat in Rusland aan de grens met Noorwegen. In dat gat van 12km diep zijn werken stil gelegd. De boor was ook uitgerust met camera en microfoon en blijkbaar waren op de klankband plots bizarre geluiden te horen. De mythe was dat de wetenschappers het project hadden verlaten omdat ze geboord hadden in de onderwereld en de geluiden die ze hoorden was geschreeuw. In realiteit hadden ze het project begraven omwille van een kapotte boor en het feit dat op deze diepte de temperatuur boven de 300°C is en de apparatuur smolt. En in tegenstelling tot de film waar ze een lift hadden naar een ondergrondse basis was het echte boorgat nauwelijks 30 cm breed.

Korte inhoud: Het boorgat op Kola is met een diepte van meer dan 12 kilometer het diepste boorgat ter wereld. Jaren geleden werd het boorgat gesloten, omdat er stemmen waargenomen werden. Een groepje onderzoekers opent het boorgat om de stemmen te onderzoeken. De onderzoekers leggen alles vast met een camera en doen een schokkende ontdekking.

De film heeft enerzijds iets weg van The Thing (1982) en ook wel iets van de game Dead Space met dit verschil dat het ondergronds was en niet in de ruimte. Maar het heeft ook zo’n claustrofisch-body-horror vibe. Naar Russische normen zal 2 miljoen dollar wel een pak geld zijn maar voor een dergelijke prent vond ik dat er net iets te weinig geld was om er een creepy horror van te maken. In tegenstelling tot The Thing, moest hier wel een compleet ondergronds station worden gebouwd en de production design zag er wel wat marginaal uit. Gezien het beperkte budget zijn de visuele effecten ook niet altijd geslaagd en de animatronics toch wat teleurstellend. Het had mijn inziens allemaal wel beter geweest met 15-20 miljoen dollar meer budget…of met een vereenvoudiging van het script. Maar hier was het script van regisseur Arseny Syuhin misschien net een tikkeltje te ambitieus voor de beperkte middelen. Dus ja, ik hoop dat er binnen een aantal jaren een remake komt want hier zat meer in.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ’80 en de film ziet er ook zo uit. Het heeft een slow build-up en de monsters op het einde zijn wel gortig. De kapsels en de kleding zijn niet altijd volgens de stilistische kenmerken van dit tijdperk, maar over het algemeen zaten ze wel goed. Milena Radulovic speelt de hoofdrol en zij is qua looks een geweldige cast voor deze prent en met een beter script en adequate acteursregie, had ze een tweede Ripley (cf. Alien) kunnen zijn. In de film heeft ze wel een boel flashbacks waar niemand iets van begrijpt en die het einde min of meer zou moeten verklaren, maar het was allemaal verre van duidelijk. Het enige wat wel duidelijk was, was de lift. Daar spenderen de karakters ook het gros van hun tijd in en het is een belangrijk voertuig. Je moest een code invoeren om het in beweging te brengen en er zat zelfs een safety op, waarbij na 3 verkeerde codes de lift gewoon zou neerstorten.

© BIFFF 2021 / Alexti.ru

De dialogen zijn om van te huilen maar dat kan deels te wijten zijn aan de gebrekkige vertolking van het Russisch. In ieder geval krijg je nauwelijks voeling met de karakters doorheen dat wat ze vertellen. Er waren verder geen interacties tussen de personages en zo was het wel wat moeilijk om ze uit mekaar te onderscheiden. Vergelijk dat met de eerste 20 minuten van Alien of The Thing! De film duurt ook bijna 2 uur en er gebeurt eigenlijk bitter weinig. Ja het was allemaal wel iets van een ontgoocheling. De film hebben we gezien in het kader van het BIFFF op 9 april 2021. Op dit ogenblik hebben we geen idee of deze film nog zal uitgebracht worden in Belgische zalen, maar zonder twijfel binnenkort op streaming en op Blu-ray.