Nu begrijp ik waarom Warner Bros niet wou wachten tot 2021 en deze Wonder Woman 1984 (2020) van Patty Jenkins heeft gedumpt op HBO Max. Dat bioscopen deze film alsnog wilden boycotten was achteraf bekeken verloren moeite, want slechts een handvol mensen hebben uiteindelijk deze draak van een film gezien, en zij hebben gezorgd voor voldoende mond-aan-mondreclame: “WW84 sucks!”
Korte inhoud: De jaren 80. Diana Prince (Gal Gadot) wordt geconfronteerd met de Koude Oorlog en is op weg naar de Sovjet-Unie. Daar zal ze het op moeten nemen tegen Barbara Ann Minerva, beter bekend als de levensgevaarlijke ‘Cheetah’ (Kristen Wiig). Barbara was een Britse antropoloog die via de plantengod Urtzkartaga speciale krachten heeft gekregen. Maar ook Maxwell (Pedro Pascal) Lord wordt een dreigend obstakel. Hij is een rijke zakenman of ondernemer met paranormale vermogens voor het beheersen van de geest die de verlangens van mensen voeden.
Inderdaad, Gal Gadot heeft in 2020 na haar ‘Imagine” internet Cringefest zowaar nog dieper gevallen met deze sequel. Het is een ode aan de slecht smaak van de jaren ’80 met zijn bonte kleuren, vreselijke kapsels en outfits, en is misschien wel de meest bespottelijke comic verfilming sinds Catwoman (2004). Het is een schoolvoorbeeld van een studiofilm waar de creatie van deze sequel werd overgelaten aan marketeers en studio-executives. Patty Jenkins, Geoff Johns en Dave Callaham zijn gecredit als scenaristen maar mogen wat mij betreft alle drie verbannen worden om ooit nog een filmscript aan te raken. Het is waardeloos. Een tv-soap heeft een beter script dan deze rotzooi.
De film gaat van start met één van de meest idiote scène in een shopping mall (wat ja we zijn in de jaren ’80) waarin Diana het opneemt tegen 4 randdebielen. Op geen enkel moment voel je dreiging of ben je onder de indruk van de actie-sequenties. Wonder Woman 1984 is overal onhandig, maar bewaart het ergste voor het laatst, met een komisch en tezelfdertijd vreselijk climax-gevecht waarin één van de hoofdrolspelers een kostuum heeft gestolen van de set van Cats (2019). Het ziet er niet uit en voor diegene die het karakter van Cheetah kennen is het om van te huilen. Maar het begint allemaal met een vrij zinloze proloog van een puberale Diana die blijkbaar gecoacht werd om 7 tot 10 jarige meisjes aan te spreken. echter niet met een constructieve en vrijgevochten boodschap, maar eerder een poging om hen aan te zetten om volwaardige tiener-consument te worden.
De hoofdschurk is nog minder overtuigend. Max Lord is een soort dubbele parodie van een tv-evangelist en een motiverende spreker. Max wordt gespeeld door Pedro Pascal, die er veel cooler uitziet in zijn Mandaloriaanse pak dan in deze film. In tegenstelling tot de typische Bond-villains zet Pedro een zielig figuurtje neer waarvoor je als kijker medelijden gaat voelen in plaats van huiveringwekkende angst en afschuw. Maxwell is een loser, en een held kan alleen maar uitblinken wanneer de tegenstander zijn ondergang kan betekenen. Dit is hier dus absoluut niet het geval. Maar die flauwe villain post ook perfect binnen het popcorn plaatje die de makers wilden maken. Ik was een grote fan van Wonder Woman (2017), en deze film had hier nog 4/5 sterren gekregen, maar deze prent verkwist alle positieve zaken en kiest resoluut voor pulp met een verhaal die uitbulkt van de domme toevalligheden. Dit is geen karaktergedreven verhaal, maar eerder een opvoering van een superheldin die wanhopig op zoek is naar spektakel en rondzwaait met haar magische lasso die blijkbaar alles kan.
© HBO Max / Warner Bros.
En is er dan geen diversiteits-agenda? Want ja, deze politiek is blijkbaar ook winstgevend in de ogen van heel wat studio’s. Wel eigenlijk niet, buiten het feit dat vrouwen hier de plak zwaaien en mannen het onderspit moeten delven. Maar gezien het puberale niveau kan je niets echt serieus nemen. Op een gegeven moment halverwege de film zien we de IDF soldate Gal Gadot een gevecht aangaan met militaire voertuigen in Caïro – met heel wat hocus-pocus zweep magic – om er uiteindelijk een kind in hidjab te “redden” van een gewisse dood, door een hoop (vermoedelijk onschuldige) Egyptenaren om het leven te brengen. Je zou denken dat Israël deze film heeft meehelpen financieren. Het meisje draagt ook een tikka, wat eigenlijk Indisch is en niet Arabisch, maar niets in deze prent houdt steek. Patty Jenkins is een zeer capabele filmmaker, maar tot overmaat van ramp laat haar regie te wensen over. Veel van de actiescènes zijn goed geënsceneerd, maar worden uiteindelijk op rare manieren in beeld gezet waardoor je de ruimtelijke geografie niet begrijpt. De film duurt ook nog eens 2 uur en 31 minuten, om compleet onnozel van te worden.
Op 31 maart 2021 is de film te verkrijgen op DVD, Blu-ray en 4k UHD. Op de extraatjes staan een boel making of filmpjes en een uitgebreide gagreel, voor mocht je na 151 minuten gagreel nog honger hebben naar meer.
Review Wonder Woman 1984 (2020)
Recensie door Alexander op 31 maart 2021
