Toen ik op de schoolbanken in aanraking kwam met de Foundation-trilogie van Isaac Asimov, werd ik spontaan een loyale discipel van het science-fiction genre. Asimov behoorde samen met Arthur C. Clarke en Robert Heinlein tot de ‘Grote Drie’ van de sciencefictionschrijvers in de vorige eeuw. Foundation werd oorspronkelijk gepubliceerd als een reeks van 8 kortverhalen in het sf-tijdschrift Astounding Magazine in 1942. In de jaren tachtig heeft Asimov de serie uitgebreid tot een complexe saga over de ondergang en heropstanding van een galactisch keizerrijk in de verre toekomst. Iets wat duidelijk geïnspireerd was op de ondergang van het Romeinse Rijk. Een werk dat zowat gezien kan worden als The Lord of the Rings van het science-fiction genre.
© Apple TV+
De meesten zullen Asimov nog wel kennen van de robotverhalen zoals het reeds verfilmde I, Robot (2004) van Alex Proyas of zelfs van het teleurstellende Bicentennial Man (1999) van Chris Columbus. Asimov staat aan de basis van de gedragsregels van robots. Dit waren de wetten van robotica, die zowel in de wereld van de sciencefiction als de wetenschappelijke wereld van de cybernetica beroemd zijn geworden: (1) Een robot mag een mens geen letsel toebrengen of door niet te handelen toestaan dat een mens letsel oploopt. (2) Een robot moet de bevelen uitvoeren die hem door mensen gegeven worden, behalve als die opdrachten in strijd zijn met de Eerste Wet. (3) Een robot moet zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met de Eerste of Tweede Wet. Voor zijn fans had hij alle tijd en beantwoordde zoveel mogelijk persoonlijk de vele post die hij van hen kreeg. Hij had veel gevoel voor humor en nam vooral zichzelf niet al te serieus. Dit droeg veel bij aan zijn grote populariteit onder het publiek. Maar zijn werk was vooral een inspiratiebron voor heel wat filmproducties, met name Star Wars.
Korte inhoud: De verhaal speelt zich af in de hoofdstad van het galactische rijk, dat biljoenen inwoners telt en zich over duizenden planeten uitspreid in de gebieden van de melkweg, en in een periode waar niemand eraan twijfelt dat het keizerrijk eeuwigdurend zou blijven bestaan. Niemand, buiten één man: Hari Seldon (Jared Harris). Hij voorspelde immers de ondergang van het keizerrijk door middel van de psychohistorie. Met die theorie kon hij de toekomst op één of andere manier in kaart brengen en zelfs bijsturen indien nodig. Hij voorspelde dus, aan de hand van talloze wiskundige formules, dat het keizerrijk gedurende een periode van 1000 jaar ten val zou komen en de melkweg daarna een periode van 30000 jaar barbarisme zou kennen. Door middel van zijn kennis omtrent de psychohistorie kon hij die periode van barbaarsheid echter verkorten tot 1000 jaar. Om dat te bekomen moest hij de voorbereidingen treffen voor een tweede galactische keizerrijk dat zo snel mogelijk zou groeien uit de barbaarse volkeren. Hij stichtte daarvoor twee kleine kolonies, de Foundations, die de kennis – noodzakelijk voor die heropstanding van het keizerrijk – bewaarden.
Eerst was er sprake dat Roland Emmerich (10’000 BC, Independence Day, Godzilla) het oeuvre, maar Emmerich mag dan nog wel een talentvol beeldenmaker zijn, maar als regisseur is hij een popcornfilmer die veel geld smijt naar cgi en groots opgezette taferelen die perfect passen in een trailer. Hij is een waardeloze verhalenverteller en een regelrechte ramp als scenario-schrijver die op de koop toe niet zou weten hoe hij een scenario van een vermaarde scenarist naar zijn hand moet zetten. Je herkent meteen een Emmerich film door zijn megalomane opzet, vet productiebudget, het gebrek aan karakteropbouw, de veelheid aan onbenullige personages, de destructie van monumenten, het ontbreken van een verstandig plot die meestal wordt gecompenseerd door nog meer actie, een compleet gebrek aan realiteitsgevoel, melige acteursprestaties en een stortvloed aan one-liners. Roland Emmerich is gewoon de Duitste versie van Michael Bay.
Maar gelukkig hebben Wild Atlantic Pictures en Skydance dan toch gekozen voor een andere aanpak met Rupert Sanders (Ghost in the Shell, Snow White and the Huntsman) die de serie mocht inluiden. Rupert is ook wel een beeldjesmaker, maar hij kan op z’n minst noh wel een verhaal vertellen. In de cast treffen we nog Laura Birn, Cassian Bilton, Leah Harvey, Terrence Mann, Lou Llobell en Lee Pace aan. De serie wordt in goede banen geleid door David S. Goyer en Josh Friedman en zou ergens in 2021 moeten uitkomen op Apple TV+.
