The Trial of the Chicago 7 (2020) ***½ recensie

Eén van de meest talentvolle scenaristen in Hollywood, Aaron Sorkin (The Social Network, A Few Good Men), heeft na Molly’s Game (2017) de smaak te pakken gekregen om zelf films te regisseren. En met The Trial of the Chicago 7 (2020) maakt hij opnieuw indruk met een wel heel bijzondere cast, spijtig genoeg is het toch niet meteen een film waarvan ik omver werd geblazen. Het is een historisch portret en het is wel een gebeuren die zeker relevant is in Amerika in een periode van veel rassengeweld en polarisatie tussen Amerikanen onder mekaar.

Korte inhoud: Zeven mensen die worden aangeklaagd vanwege de opstand op de Democratische Nationale Conventie in Chicago Illinois in 1968. Het begon als een vredige demonstratie maar werd een op de televisie zichtbaar bloedbad, nadat de politie en de Nationale Garde grof geweld gebruikte tegen de menigte. In de zes maanden die daarop volgen, worden de organisatoren in een wild en berucht proces berecht door de schaamteloos bevooroordeelde rechter Julius Hoffman (Frank Langella), nadat ze zijn aangeklaagd door het Ministerie van justitie van president Nixon en procureur-generaal John Mitchell (John Doman). Hierdoor groeit de ergernis van de radicaliserende jeugd.

Ondanks het aanwezige talent voor de camera is het een direct-to-Netflix film geworden en niet de bioscoopfilm die eigenlijk wel voor een stuk een beetje Oscar-bate is. De Oscar zijn pas in april 2021, maar één ding is zeker, het zullen voornamelijk films zijn op streamingdiensten. Naar naar verluidt zou Steven Spielberg het project hebben doorgeschoven naar Sorkin. Spielberg verloor gaandeweg interesse in het project en dit is eigenlijk ook wel meer een film voor Sorkin, meer dan van Spielberg. Het is een dialoog film, er wordt onvoorstelbaar veel gepalaverd in deze prent. Daarnaast is Spielberg wat wisselvallig beginnen worden. Hij moet meer films maken in de stijl van Ready Player One (2018). Dramatische films, daarvoor heb je een zekere drive nodig en ik voel deze drive niet meer bij hem. Hij lijkt een oude bokser die zijn honger voor het gevecht gaandeweg heeft verloren. En het is goed dat hij dergelijke projecten afstaat aan andere filmmakers met een grotere honger.

De casting van deze film is echt wel indrukwekkend, naast Sacha Baron Cohen zien we ondermeer Eddie Redmayne, Alex Sharp, Jeremy Strong, John Carroll Lynch, Yahya Abdul-Mateen II, Mark Rylance, Michael Keaton en Joseph Gordon-Levitt. En dat was voor mij het enige boeiende aan deze prent, want Sorkin brengt hier toch niet de kwaliteit op narratief vlak dat je zou verwachten. Ik zeg niet dat de film saai is, maar het komt niet echt van de grond. Ik had misschien wel iets te hoge verwachtingen met die 93% Fresh Rating op Rotten Tomatoes. Het is geen slechte film maar dit is misschien wel Sorkin’s meest levenloze en tezelfdertijd belerende film die hij heeft geschreven. De personages brengen ons lezingen over burgerzin, sociale onrechtvaardigheid en onze verantwoordelijkheden, maar vergeten om ons ook interessante of kleurrijke personages te brengen. Als kijker wil je meer van Abbie Hoffman (Sacha Baron Cohen) zien, maar zijn personage had in de historische context van dit gebeuren net iets minder gewicht dan Tom Hayden (Eddie Redmayne).

© Dreamworks Pictures / Netflix

Voor de rest heet de film wel die prestigieuze look van een Spielberg film, ook al had hij zelf geen producer credit. Maar ik zou zweren dat Sorkin wel inspiratie heeft gezocht in zijn werk. Alles bij elkaar genomen is het een ‘ok’ film, afgelikt tot en met, een beetje droog en alles met de bedoeling om ons een geweten te schoppen. Het heeft bij momenten die Aaron Sorkin genialiteit maar het is verre van zijn beste filmproject. De film is te zien vanaf 16 oktober 2020.