Morgen komt Grease (1978) uit op Netflix en ook al ben ik zelf geen al te grote aanhanger van musicals heb ik de Blu-ray dan toch eens opgepikt om eens te zien wat dat verhaal rond deze klassieker met John Travolta en Olivia Newton-John. En het eerste wat me opviel is hoe stout deze ogenschijnlijk onschuldige prent wel niet is.
Korte inhoud: De Australische Sandy (Olivia Newton-John) brengt haar vakantie door in Amerika. Daar wordt zij verliefd op Danny (John Travolta). Maar aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan de vakantie. Als haar ouders besluiten om toch in Amerika te blijven, komt Sandy heel toevallig op de highschool terecht waar Danny ook op zit. Als zij hier achter komt, is haar geluk maar van korte duur, want de Danny van vakantie blijkt op school een stoere bink te zijn die bij de T-Birds hoort. En daarom heeft hij een bepaald imago hoog te houden. Sandy probeert vriendschap te sluiten met de populairste meiden van de school, de Pink Ladies. Maar door haar truttige voorkomen blijft zij een eenling. Een verandering is nodig.
Regisseur Randal Kleiser staats bekend voor zijn zeemzoeterige en licht erotische films als The Blue Lagoon (1980) en Summer Lovers (1982), maar uiteindelijk doofde zijn carrière snel uit. Grease blijft zijn meest populaire film die zelfs een aantal Golden Globes nominaties kreeg voor Beste vertolkingen voor beide hoofdacteurs, alsook voor Beste Musical. Maar laten we eerlijk zijn, wanneer je de film vandaag bekijkt heb je toch wel een gevoel dat deze prent eigenlijk een flauwe bedoening is. En hiervan hebben ze zelfs nog een Grease 2 (1982) gemaakt, die zowaar nog waardelozer is dan deze prent. Toch zijn de muzieknummer echt wel goed en het beste wat de film te bieden heeft (‘Hopelessly Devoted to You’, ‘Beauty School Dropout’), en meteen ook de reden waarom ik Grease alsnog een 3/5 sterren heb gegeven.
Na het zien van de film begrijp ik wel vanwaar de fascinatie komt. De grootste aantrekkingskracht is in wezen de nostalgie van dit tijdperk. Het zou een soort film uit de jaren ’60 moeten zijn die leeft in de jaren ’70 en uitkijkt naar de jaren ’80. Het gaat over een generatie die vol enthousiasme proeft van de nieuwe snelle wagens en de coole outfits. Het is het perfect recept voor een ultieme junkfood-film; er zit geen enkele calorie in het hele verdomde script en de smaak komt hoofdzakelijk van het charisma van de hoofdrolspelers, en de niet onaardige bijrollen zoals Stockard Channing’s onsterfelijke Rizzo of het grappige maatje Kenickie (Jeff Conaway). En daarin schuilt ook het grootste pijnpunt van de film. Terwijl het publiek een dieet voorgeschoteld wordt bestaande uit high school clichés, iconografische poses en geïsoleerde, contextloze emotie, is dit een consumptieproduct die verkoopt als zoete broodjes. Gezond is het allemaal niet. De film was een adaptatie van een musical door Allan Carr, de toen populaire Hollywood producer die zijn carrière zelf de doodstak gaf met de regie van The 61st Annual Academy Awards in 1989, misschien wel de meest beschamende opvoeringen tijdens een awardshow sinds mensenheugenis (bekijk hier de 11 minuten die de carrière eindigde van Allan Carr).
Grease is één van de meest succesvolle musicals allertijden met een recette van een kleine 400 miljoen dollar, en dus niet The Sound of Music of Singin’ in the Rain. De Oscar-film La La Land (2016) heeft wereldwijd 446 miljoen opgebracht met een productiebudget van 30 miljoen dollar en Mamma Mia! bracht zelfs 610 miljoen dollar op met een productiebudget van 52 miljoen dollar, maar mochten we rekening houden met inflatiecijfers dan had Grease vandaag 1,6 miljard dollar opgebracht.
© Paramount Pictures
Maar het is Travolta die zorgt voor het vuurwerk. Hij had het jaar voorheen al indruk gemaakt met zijn dance moves in Saturday Night Fever (1977) en dus aren de verwachtingen wel hoog om zijn heupen te zien swingen. Zijn opwindende bewegingen in het nummer ‘Greased Lightning’ tonen zijn geweldige talent en deden me wensen dat hij meer musicals had gemaakt. Oké, hij deed ook nog Staying Alive (1983), maar drie films zijn niet genoeg. Ondertussen is Travolta een beetje op den dool en zie ik geen terugkeer, of toch niet meer dan die paar pasjes zoals in Pulp Fiction (1994). Fred Astaire en Gene Kelly dansten tenslotte door tot in de zestig, maar zij hadden wel wat minder kilo’s om over de dansvloer te slepen.
Regisseur Brett Haley – onder andere bekend van de romantische komedie All The Bright Places – is gevraagd om een prequel van de hitfilm te regisseren. Summer Loving (2021) zal dan ook draaien rond die kennismaking en de manier waarop het stel aan hun relatie werkte. Het script is geschreven door Leah McKendrick en John August. Wanneer de film zou verschijnen en wie erin zal spelen is op dit ogenblik nog niet bekend.
Qua extraatjes op de UHD schijf is het geene vette gezien Paramount niet veel zin hadden om met nieuw en extra materiaal voor de dag te komen. Maar toch is er de audio-commentaar van regisseur Randal Kleiser en choreograaf Patricia Birch. Kleiser’s observatie dat ‘sommige van deze match-cuts niet kloppen’ is het understatement van het jaar, en Birch’s uitleg van wat de ‘hand jive’-dans oorspronkelijk heette maakt alleen duidelijk hoe antiseptisch het hele gedoe is. Daarnaast zijn er ook nog wat verwijderde scènes, maar voor de extraatjes moet je deze film echt niet aanschaffen en kijk gewoon morgen 1 september 2020 naar Grease op Netflix.
Review Grease (1978)
Recensie door Dave op 31 augustus 2020
