Drive (2011) **** Blu-ray recensie

Het nog een film die we nog niet hadden besproken. Er zijn al heel wat films geweest met stuntmannen in de hoofdrol. Zo hadden we Ghost Rider (2007) die een behoorlijke recette behaald aan de box-office, en ook Death Proof (2007) van Quentin Tarantino die minder aansloeg bij het publiek. Maar het blijft hoe dan ook een fascinerend wereldje, zelfs recent nog met Once Upon A Time in Hollywood (2019).

Drive (2011) van de Deense regisseur Nicolas Winding Refn (Pusher, Valhalla Rising, Bronson) is een film die vrij vroeg een cultus status verkreeg, waarschijnklijk vanwege zijn retro en brutale karakter. Het werd ook geen mega bioscoophit maar wel op handen gedragen door de fans. Eigenlijk hadden we deze film zelfs in onze Top 10 All Time Cult Classics.

Korte inhoud: In Drive staat een Hollywood-stuntrijder centraal (Ryan Gosling), een eenzaat van nature, die er een bijverdienste als bestuurder van de vluchtwagen in de criminele onderwereld op nahoudt. Hij haalt zich de woede op de hals van een van L.A.’s gevaarlijkste mannen nadat hij het ex-criminele vriendje (Oscar Isaac) van z’n mooie buurvrouw (Christina Hendricks) helpt bij een klus die helemaal fout afloopt. De enige manier om haar te beschermen en in leven te blijven is doen wat hij het beste kan: rijden.

Ik ben verzot op de casting. Ron Perlman zie je wel vaker als stoere bink, maar Albert Brooks als bad guy is wel een mooie zet. Ook de Britse Carey Mulligan is een mooie aanwinst voor de film en Christina Hendricks als een vrouw die in het verkeerde plan verwikkeld raakt is uitstekend. Ryan Gosling is ook iemand die zowel drama als actie aan kan, en dit is wat mij betreft na First Man (2018) één van zijn beste ‘ingetogen vertolkingen’. Ik kan me niet inbeelden dat deze film al even sterk zou zij met een Hugh Jackman in de hoofdrol, die eerder in aanmerking kwam voor de hoofdrol. Hij zou deze Drive maken met regisseur Neil Marshall, maar deze plannen werden nooit gerealiseerd. Het was in ieder geval een mooie afwisseling voor Ryan Gosling die toen nog niet had uitgeblonken in het actie-thriller genre. En dit was in een periode waarin films met snelle wagen echt wel in trek waren, zoals met Transporter films, Fast Five (2011) of nog Drive Angry (2011).

Ja, deze neo noir film is ultra gewelddadig, maar nooit nodeloos gewelddadig. Er is een scène waarin het hoofdpersonage het gevecht aangaat met een man in een kleedkamer van een club met een hamer, maar deze scène had eigenlijk veel bloederig kunnen zijn. En toch was dit voor niks nodig want de intensiviteit was voldoende aanwezig. Ons hoofdpersonage is een anti-held maar helemaal niet van het kwaadaardig type. Hij is zelfs iets van een pacifist. Het personage deed me wat denken aan de gettaway-driver gespeeld door Ryan O’Neal in The Driver (1978) van Walter Hill. Hij is garagist en filmstuntrijder en misdaad-jobs zijn er als bijverdienste. Als Irene (Carey Mulligan), de jonge vrouw die in de hal van zijn sombere flatgebouw woont, vraagt wat hij doet, antwoordt hij: ‘Ik rij.’ En dat lijkt echt alles te zijn.

Zijn sobere bestaan wordt gevaarlijk gecompliceerd wanneer Shannon (Bryan Cranston), de eigenaar van de garage waarin hij werkt, met een plan komt om een zeer dure raceauto te kopen en hem te laten rijden door zijn protégé. Gezien hij over onvoldoende middelen beschikt om deze aankoop te doen, benadert hij Bernie Rose (Albert Brooks). Bernie stemt ermee in om de raceautodroom van Shannon te financieren, tegen de wensen van zijn vicieuze metgezel, Nino (Ron Perlman). En zoals je had kunnen verwachten ontsporen de zaken vrij snel.

© Film1

De Deense filmmaker Nicolas Winding Refn (Only God Forgives, Bronson) won verdiend de prijs voor beste regisseur met deze film in Cannes. Hij heeft een eigen filmstijl en verliest zijn karakters nooit uit het oog. Het is een film die intimiteit afwisselt met harde actie zonder dat het geforceerd overkomt. Maar meestal haalt Refn de voet van het gaspedaal om de drama tussen de hoofdpersonages voldoende zuurstof te geven. Refn’s streven naar een slow-motion noir-opera creëert een paar prachtige sequenties die op ons netvlies zullen blijven kleven. En ik vermeld ook even de zalige fotografie van Newton Thomas Sigel die zijn stempel had gezet op een liftscène waarin plots de lichten dimmen wanneer de driver de vrouw wil beschermen van het geweld die zal volgen.

De Blu-ray werd uitgebracht op 31 januari 2012 spijtig genoeg zonder audio-commentaar over de gehele film van de regisseur. Er zijn een 4-tal making of filmpjes met een korte docu over de film.