Tigertail (2020), een nieuwe film op Netflix, weeft het verleden en het heden samen om het levensverhaal te vertellen van Pin-Jui, die we voor het eerst ontmoeten als een Taiwanese jongen die ervan droomt naar Amerika te verhuizen. Het is de debuutfilm van Alan Yang, die tevens het script schreef. Yang is vooral bekend van de comedyserie ‘Master of None’.
Korte inhoud: In dit aangrijpende drama van meerdere generaties is Pin-Jui (Hong-Chi Lee) een vrijgevochten maar verarmde jonge Taiwanese fabrieksarbeider, die de moeilijke beslissing neemt om zijn thuisland – en de vrouw van wie hij houdt – achter zich te laten om te zoeken betere kansen in Amerika. Maar jaren van eentonig werk en een gearrangeerd huwelijk zonder liefde of medeleven laten een oudere Pin-Jui (Tzi Ma) een schaduw van zijn vroegere zelf achter. Niet in staat om te sympathiseren met zijn dochter Angela (Christine Ko) en het risico te lopen zijn pensioen in eenzaamheid te beleven, moet Pin-Jui opnieuw contact maken met zijn verleden om eindelijk het leven op te bouwen waar hij ooit van droomde te hebben.
De film is onderverdeeld in twee delen die door elkaar lopen, enerzijds de hedendaagse periode en anderzijds de flashbacks, die in tegenstelling tot de hedendaagse beelden opgenomen waren op 16mm. Visueel brengt het dus wel een contrast. In tegenstelling tot heel wat andere Netflix films zijn de vertolkingen hier overtuigend en voelen de relaties geloofwaardig aan. Thematisch gaat de film over de waarde van het offer van ouders en werpt een interessante blik op familierelaties.
De ongedwongen regie van Yang springt moeiteloos heen en weer tussen vier verschillende tijdsperioden, wat golven van nostalgie oproept terwijl het een kluwen van onderdrukte familiale banden blootlegt. Ma en Lee dragen een groot deel van het verhaal op hun ervaren schouders.
