Voor zolang ik Quentin Tarantino ken weet ik dat hij graag over films praat, en blijkbaar is hij al een tijdje bezig met online filmrecensies te posten en zijn mening te geven over een handvol films, van kung-fu cultklassiekers tot spaghettiwesterns. Toegegeven, hij post niet voor een gerenommeerde krant of zo maar wel op de New Beverly Cinema-website (waarvan hij ook de eigenaar is) met een ‘Tarantino’s Reviews’, maar je moet het dus wel weten wat dit was niet echt gepromoot. Ondertussen zijn er al meer dan een dozijn filmrecensies van de legendarische filmregisseur.
Hoewel je misschien nog nooit hebt gehoord van veel van deze films, zorgen de recensies van deze zelfverklaarde filmcriticus voor een interessante lezing. Quentin heeft een eigen kijk om films en in het verelden leverde dat zelfs heel wat leuke clipjes op, zoals zijn kijk op Top Gun met de memorabele Top Gun goes the Gay Way. De meeste van de films die hij bespreekt zijn oldtimers en zowat uit de periode waarin hij tiener en jonge adolescent was. Ik denk zelfs dat ik meer dan de helft van de films niet eens heb gezien. Dit is meteen ook een reden om tijdens deze Corona-weken deze film alsnog te pakken te krijgen.
Het zijn stuk voor stuk films die hij een warm hart toe toebrengt en dus niet meteen recensies waarin hij een film met de grond gelijk maakt, ook al vermoed ik dat hij er heel wat zou kunnen kortwieken. Al bij al is het een verrijking als filmgeek om eens door de ogen te kijken van een andere filmgeek doorheen enkele verborgen klassiekers (en films die je eigenlijk niet kan zien als klassiekers). Het enthousiasme dat hij voor iedereen uitdrukt – of hij nu van een film houdt of er een hekel aan heeft – is enorm en het is moeilijk om niet door die passie te worden geprikkeld.
Bij de reviews zien we ondermeer deze van Targets (1968) van Peter Bogdanovich, Sometimes a Great Notion (1971) van en met Paul Newman, The Lady in Red (1979) van Lewis Teague en Escape from Alcatraz (1979) met Clint Eastwood.