Dit is het langspeelfilm-debuut van de visionaire Spaanse pub-regisseuse Alice Waddington en ik was onder de indruk toen ik de toch wel indrukwekkende trailer zag van deze Paradise Hills (2019). Spijtig genoeg, de visueel verbluffende vlag dekt de lading niet en krijg je een soort halfbakken verhaal die misschien beter had kunnen werken als een 60 minuten episode uit “Black Mirror” dan een 95 minuten lange film.
Korte inhoud: In een onbepaalde toekomst heeft de samenleving zich in twee typen verdeeld: de hogere klasse of ‘superieuren’ en de rest van de wereld, de middenklasse en de lagere klasse, genaamd ‘inferieure’. Uma (Emma Roberts) is een superieur tienermeisje dat terughoudend is om te trouwen met een andere superieur genaamd Son (Arnaud Valois), omwille van het feit dat ze gevoelens koestert voor de inferieure Markus (Jeremy Irvine). Haar moeder stuurt haar naar Paradise Hills, een school voor jonge rebelse dames op een afgelegen eiland in de midden in de oceaan die een ‘heropvoedings-programma’ kunnen gebruiken. Het oord wordt geleid door The Duchess (Milla Jovovich). Wakker worden in het paradijs zonder te weten hoe ze daar is aangekomen, ontmoet ze op het eiland een andere student van de school: Amarna (Eiza González), een wereldpopster die werd gestuurd nadat ze besloot haar eigen liedjes te zingen tegen de wil van haar ouders en dat van het muziekbedrijf die haar albums produceert; Chloe (Danielle Macdonald), een meisje met overgewicht waarvan de ouders haar willen veranderen in een perfecte vrouw, mager en braaf; en Yu (Awkwafina), een inferieur die na het verlies van haar ouders gestuurd werd naar haar superieure oom en tante, en die het meisje net zo perfect en superieur willen maken als henzelf. Uma wil kost wat kost ontsnappen uit deze nachtmerrie.
De story zelf komt van Alice Waddington, en werd in scenario-vorm gegoten door Brian DeLeeuw en Nacho Vigalondo. Ja, dit is de zoveelste film die feminisme op de kaart moet zetten en ons duidelijk moet maken dat vrouwen zich niet langer moeten plooien naar de maatschappelijke standaard en de positie als muurbloempje die ze moet bekleden. Zelf dacht ik dat zoiets al duidelijk was pakweg nog voor ik geboren was in de jaren 70, maar kijk, anno 2019 hebben filmmakers nog steeds de drang om ‘feminisme’ te omschrijven als iets wat evengoed uit een Disney-sprookje had kunnen komen. En die boodschap wordt ons al vrij snel en zonder veel omwegen met de paplepel ingegoten. Maar vreemd genoeg ondersteunt het verhaal deze boodschap nooit echt. Je krijgt het gevoel dat Waddington eerst op zoek was naar een thematische outline voor haar film en dat ze naderhand een verhaaltje ging verzinnen om aan deze ideeën te kleven.
Met een productiebudget van 6 miljoen euro hebben de makers toch een visueel indrukwekkend spektakel kunnen realiseren, maar wat heb je eraan als het verhaal voor geen seconde overtuigt. Het is als eten in een poepchic restaurant met weelderig decor en riante tafelbekleding, maar niks te eten of te drinken krijgt. Het is er leuk vertoeven voor 10 tot 20 minuten maar nadien begint de verveling. Ondanks het oppervlakkige verhaal waren er gelukkig nog talentvolle acteurs aan het werk, ook al hebben ze hier niet meteen de vertolking van het jaar neergezet. Jovovich lijkt de enige actrice die er zichtbaar plezier in had en vod het wel eens fijn om te vertoeven in mooie jurken in plaats van een combat suit. De overacting moet je er dan wel bij nemen, maar het is niet dat de acteurs veel coaching hebben gekregen.
© 2019 GEM Entertainment / Nostromo Pictures
Het is een mengeling van The Island (2005) meets Alice in Wonderland (2009) meets Sucker Punch (2011), en het resultaat is zelfs niet beter dan elk van deze films afzonderlijk. Maar dit is een debuutfilm en misschien had Waddington moeten experimenteren met een kortfilm of een low budget horrorfilm, alvorens meteen groots uit te pakken met een kostuum thriller. Indien het de bedoeling was om een ‘girl power’ film te brengen, had ze misschien beter iets meer tijd ingezet in de ontwikkeling van deze vrouwen in plaats met de outfits die ze droegen of het decor waarin ze flaneerden. Ik vermoed dat Paradise Hills snel zal uitkomen op Blu-ray.
Recensie door Dave op 4 februari 2019
