Mijn verwachtingen waren laag bij het zien van The Possession of Hannah Grace (2018) en toch wou ik deze horrorfilm zien, al was het maar dat het ontspannend is. Hoewel, het kan ook tegenvallen, en dat was hier toch wel het geval.
Korte inhoud: Het verhaal gaat over een vrouwelijke politieagent die net terug is uit een afkickkliniek. Zij gaat werken in de nachtdienst bij het lijkenhuis van een ziekenhuis. Daar vinden echter een aantal bizarre en vooral gewelddadige voorvallen plaats die gedaan zijn door een kwaadaardige entiteit die het bezit heeft genomen van één van de lijken.
De film werd geregisseerd door de Nederlander Diederik Van Rooijen en geschreven door Brian Sieve, die verschillende afleveringen van de Scream-serie heeft geschreven. Een horrorfilm die zich afspeelt in een mortuarium van een ziekenhuis is altijd wel een dankbare locatie. Toch zijn we heel ver weg van The Autopsy of Jane Doe (2016) en is het toch wel een horrorfilm van de Lidl.
De film begint al met een klassieke exorcisme (een vuil bed, een bezeten meisje met viese tanden en bovennatuurlijke gaven, de stem van iets wat lijkt op een duivel, de priester met zijn kruisbeeld) waarbij we al weten dat arme Hannah Grace (Kirby Johnson) zal eindigen op een koude metalen plaat in een koelkast. De beginscène eindigt met papa (Louis Herthum) die haastig zijn dochter barmhartig vermoordt en zo meteen het lont aansteekt voor iets wat 3 maanden later zal gebeuren. Maar eerst ontmoeten we de Instagram-babe die bij zonsopgang aan het joggen is nadat ze daarvoor haar agressie botvierde op een bokszak. Megan Reed (Shay Mitchell) heeft blijkbaar haar eigen demonen en deze zullen zich manifesteren 15 minuten na de beginscène. Blijkbaar zou deze ex-agente de oorzaak zijn van de dood van haar collega terwijl ze een mogelijk niet-bewapende man wou neerschieten tijdens een confrontatie in een steegje. Een gigantisch trauma blijkbaar want ze verzeilde zowaar in een psychose met een drugsverslaving die ze nog maar net achter zich heeft kunnen laten en een einde aan haar relatie met een andere agent. Een nuchtere vrouw zou te rade gaan bij een psycholoog, Megan gaat werken in een lijkenhuisje. Misschien om de band met de dood nog net iets meer tastbaar te maken. Alleen met haar psychose in een kelder, er is niets beters voor haar.
© 1973 Sony Pictures Home Entertainment (Belgium)
Wat volgt is 1 uur lang van lichten die aan en uit springen, bizarre figuren op de veiligheidscamera’s, slachtoffers die zwevend worden opgetild en gebroken als een tak, veel geschreeuw en op het einde van de rit gaat Megan terug lopen. De film duurt 86 minuten en voor je het weet is het allemaal voorbij. Maar tijdens deze periode halen de makers wel alle clichés uit de kast uit onnoemelijk veel horrorfilms, en ja, ik denk zelfs dat The Autopsy of Jane Doe werd bekeken tijdens het schrijven van dit script. Toch is er een beduidend niveauverschil, en misschien heeft dit ook wel te maken met de keuze van de regisseur die hier in dit geval niet echt verrassend uit de hoek kon komen.
Wat de casting betreft vond ik het wel leuk om Castle-actrice Stana Katic te zien opduiken in deze film, ook al had ze misschien wel de hoofdrol kunnen spelen in plaats van die onbenullige bijrol. Maar ja, smaken verschillen nu eenmaal.
De film is ondertussen uit op DVD en Blu-ray met deleted scenes, dagboeken van Megan, een extra filmpje over de autopsie van Hanna en nog iets over de casting. De fotografie viel eigenlijk nog wel goed mee en ik was aangenaam verrast – als filmschoolstudente – van de kwaliteit van de beelden van de 4k Sony a7S II, een toestel dat te koop is voor 2000 euro zonder lenzen. Hier hebben ze wel peperdure anamorfose Hawk65 lenzen gebruikt. Spijtig genoeg was hierover geen making of filmpje met bijvoorbeeld commentaar van de Nederlandse DoP Lennert Hillege.
Recensie door Natalie op 13 juni 2019
