Een film die vorig jaar in menig eindejaarslijstje van de slechtste films opdook en hier nog niet besproken is, is The Happytime Murders (2018). In deze komedie spelen acteurs naast poppen zoals in ‘The Muppet Show’. Dat kan succesvol zijn en aardige films opleveren (zie bijvoorbeeld cultklassieker Labyrinth of Who Framed Roger Rabbit). Het grote probleem van The Happytime Murders is echter een totaal gebrek aan goede grappen. Zeer problematisch voor een komedie.
Korte inhoud: In de nabije toekomst leven poppen als tweederangsburgers in de ondergrondse wereld van Los Angeles. Ze worden door de mensen niet serieus genomen en gezien als de paria’s van de maatschappij. Wanneer er echter enkele poppen vermoord worden, komt detective Connie Edwards (Melissa McCarthy) in actie. Zij wordt gekoppeld aan haar ex-partner Phil Philips (stem van Bill Barretta) die na een uit de hand gelopen vorig onderzoek op non-actief staat bij de politie en daarom aan de slag is als privé-detective.
Hun samenwerking verloopt niet van een leien dakje want Edwards en Philips hebben nog unfinished business en hun interactie verloopt daardoor aanvankelijk vrij stroef en zelfs vijandig. Alle slachtoffers lijken echter een link te hebben: het voormalige televisieprogramma ‘The Happytime Gang’. Wanneer Philips ex-vriendin Jenny (Elizabeth Banks) het volgende slachtoffer lijkt, wijzen alle sporen naar Philips zelf. Is Philips echt op wraak uit, of probeert iemand hem erin te luizen?
Laten we beginnen met het volgende, op zich is het idee van acteurs die samenspelen met poppen geen hopeloos slecht idee. De televisieserie “The Muppet Show” werkte bij vlagen wonderwel en ook in programma’s als “Sesame Street” gaan acteurs in interactie met grote pluchen poppen. Wat in The Happytime Murders echter niet werkt, is de humor. Scenarist Todd Berger heeft ervoor gekozen om een behoorlijk platvloerse humor te gebruiken die totaal niet werkt. Het was misschien een voorteken dat een van Bergers vorige films It’s a Disaster heet…
De poppen in The Happytime Murders – met op kop Phil Philips – vloeken en schelden erop los en duiken in bed met alles wat los of vast zit. Dat resulteert als orgelpunt in een ongemakkelijke scène waarin Philips tergend lang ejaculeert tegen de glazen deur van zijn kantoor. Totaal niet grappig, en alleen bedoeld om te shockeren. De enige grappige scène is die waarin er geen pop in de buurt is en Melissa McCarthy en de onderschatte Maya Rudolph lijken te improviseren, wat eindigt in een soort slapstickscène.
Regisseur van dienst is Brian Henson, de zoon van Jim Henson, die met Muppet Treasure Island in 1996 al mocht oefenen op het regisseren van poppen en acteurs. Het is maar de vraag of vader Jim trots zou zijn op zijn zoon na het zien van The Happytime Murders. Het lijkt ook wel alsof Henson junior zelf niet goed weet wat aan te vangen met het scenariorommeltje van Berger en Henson verzuipt finaal mee met dit zinkende schip.
Dat doet helaas ook Melissa McCarthey. Ik ben altijd fan geweest van McCarthey en haar humor, en The Heat, Ghostbusters of Bridesmaids gaan er bij mij vlot in. Grappige vrouwen hebben trouwens altijd een streepje voor. Maar in The Happytime Murders kan zelfs een vloekende en tierende McCarthy amper een glimlach opleveren. De dialogen zijn niet goed, de timing zit niet goed en het is vooral niet grappig. Het script laat niet de minste ruimte aan McCarthy om ook maar enigszins iets te tonen.
© Remain in Light
Dat de film extra publiciteit trok door een rechtszaak te winnen tegen de makers van “Sesame Street”, kan zelfs de aandacht niet vasthouden (de tagline ‘No Sesame. All Street’ was volgens de “Sesame Street”-makers een te duidelijke verwijzing naar het kinderprogramma). Alle goede en slechte publiciteit mocht niet baten en The Happytime Murders werd neergesabeld door de critici en sleepte maar liefst zes Razzie Award-nominaties binnen.
Na dit allemaal te weten, lijkt het me logisch om met niet al te grote verwachtingen te beginnen kijken naar The Happytime Murders. Ik zou zeggen, nodig een paar vrienden uit op een zaterdagavond, gooi wat pizza en popcorn in de oven en zet wat biertjes fris en dan zou The Happytime Murders nog een soort slechte cultfilm à la Sharknado kunnen worden. In alle andere gevallen: afblijven.
The Happytime Murders is reeds verkrijgbaar op Blu-ray.
Recensie door Karen op 22 april 2019
