De enige Charles Manson film die dit jaar de moeite zal zijn is deze van Quentin Tarantino met zijn Tarantino’s Once Upon A Time in Hollywood” rel=”noopener” target=”_blank”>Once Upon A Time in Hollywood (2019), ook al zet deze film Manson wel niet in het centrum van het gebeuren. Ook deze Charlie Says (2018) deed dan niet, en bracht een beeld van 3 vrouwelijke sekteleden die van gewone vrouwen ontpopten tot brutale moordenaars.
Korte inhoud: Drie jonge vrouwen worden ter dood veroordeeld in de beruchte ‘Manson’-moordzaak. Nadat de doodstraf wordt opgeheven krijgen ze een levenslange gevangenisstraf opgelegd. Een afgestudeerde studente wordt vervolgens gestuurd om hen te onderwijzen en vanuit haar oogpunt zien we de transformatie die plaatsvindt bij de vrouwen, terwijl ze worden geconfronteerd met de realiteit van hun gruwelijke misdaden.
Regisseuse Mary Harron kennen we allemaal van haar cult klassieker American Psycho (2000), ook al was deze film voornamelijk een creatie van schrijver Bret Easton Ellis en een briljant geschifte vertolking van Christian Bale. 19 jaar later heeft ze in tussentijd eigenlijk niet zo zot veel gemaakt die nog maar aan de knieën komt van haar tweede film na I Shot Andy Warhol (1996). Eigenlijk blinkt Harron voornamelijk uit in tv-films (Anna Nicole) en tv-series (Alias Grace), en deze Charles Manson film is eigenlijk ook van die orde en voelt echt aan als een gemiste kans.
Drie van de vier cult-leden die verantwoordelijk waren voor de slachting ten huize van Sharon Tate waren vrouwen, en dit was toch wel iets opmerkelijk in een cultuur waarin moordenaars (en dan vooral serial killers) vaak gezien worden als mannen. Het uitgangspunt om dieper te willen graven in de motivaties van die vrouwen was uiteraard een sterk gegeven, maar het script van Guinevere Turner – gebaseerd op een boek van Karlene Faith en Ed Sanders – was dat minder. Je verwacht een iets meer psychologische benadering, of op z’n minst een film met boeiende karakters, maar geen van beide was het geval.
De casting was ook niet meteen overtuigend. Acteur Matt Smith is gewoon miscast als Charles Manson en dat is het grootste probleem in deze prent over deze 3 vrouwen, want de acteur brengt te weinig overtuiging en charisma. Deze vrouwen waren verondersteld om aan diens lippen te hangen (cf. hun go-to zinnetje “Charlie Says”) maar hier komt het over als 3 naïeve wichten die het blijkbaar doen voor de fun. En ik zwijg nog over zijn overduidelijke namaak-baard en het feit dat die kerel geen flauw benul heeft van hoe hij gitaar moet spelen of op z’n minst de illusie kan wekken.
© IFC Films
En de drie vrouwen (Sosie Bacon, Hannah Murray, Marianne Rendón) deden niet meer dan een verdienstelijke vertolking van Patricia Krenwinkel, Leslie Van Houten en Susan Atkins. Ook Grace Van Dien in de rol van Sharon Tate kon niet echt uitblinken in haar rol. Het is allemaal van tv-niveau (en dan bedoel ik zelfs nog niet van HBO of Netflix kwaliteit).
Wat betreft de moorden zelf, ze komen grotendeels buiten beeld. Dit is een film die het accent wil leggen op de vrouwen, maar vergeet daar bij echt de oorzaken te doorgronden van hoe die vrouwen deze transformatie hebben ondergaan, en bijgevolg voelt het aan alsof het doel niet echt is bereikt. Manson wou dat die vrouwen meer vrijheid hadden, maar behandelde hen als slaafjes, hij droeg hen op om “hun ego te vermoorden”, ook al was hij zelf gedreven door zijn eigen ego. Zoveel contradicties in zijn doctrine die eigenlijk nooit echt een verdienstelijke behandeld kregen.
In tegenstelling tot de hoeveelheid tijd die ze doorbrachten op de ranch met Manson, zijn er veel te weinig scènes in de gevangenis. En enerzijds wel te begrijpen gezien de vrouwen de doodstraf nog net konden ontsnappen maar hun levenslange celstraf wel doorbrachten geïsoleerd van elkaar. Toch waren er naar verluidt waren bijeenkomsten, maar de vonk sloeg hier niet over. Het blijft bij niets onthullende uitwisselingen die toch wel wat frustratie opwekt bij de kijker. Ik had hier zoveel meer van verwacht.
Beoordeling: 2 / 5
Recensie door Natalie op 7 april 2019
