Het moet gezegd worden, deze Halloween (2018) is stukken beter dan de Rob Zombie remakes, ook al waren die behoorlijk wat schrikwekkender dan nieuwe editie. De film is een sequel op de eerste Halloween (1978) van John Carpenter en negeert alle gebeurtenissen uit de andere films alsof ze nooit zijn gebeurd. Dit is ondertussen de 11de editie uit de franchise. Echte horrorfans zullen op hun honger blijven, want zelden voel je echt een dreiging of nog maar een hint van angstzweet, maar het sluit verdomd goed aan bij de originele film.
Korte inhoud: Vier decennia geleden was Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) nipt ontsnapt aan de moordpartij op Halloweennacht door Michael Myers. De gemaskerde figuur die haar achtervolgd heeft is weer teruggekeerd. Laurie maakt zich op voor een laatste confrontatie met hem.
In essentie is Halloween een liefdesverhaal. Gitzwart en duister, maar het is een liefdesverhaal tussen Myers en Laurie. Dit is mijn visie op de films en uiteraard zullen er heel wat theorieën zijn, maar wat mij betreft is dit het verhaal van een jongen die moeite heeft met seksualiteit en na verschillende “one-night stands/killings” uiteindelijk aangetrokken is tot diegene die hij niet kan krijgen (of geen bevrediging van krijgt). In de eerste film werd meteen duidelijk dat de jonge ‘peeping-Tom’ Michael Myers aangetrokken was tot zijn zus, die in de film zelfs naakt voor de spiegel zat (een scene die nog eens wordt herhaald in deze nieuwe sequel). Maar hij weet niet hoe hij het andere geslacht moet benaderen, en zijn seksualiteit wordt geuit in de vorm van “penetraties” met een mes of andere voorwerpen die ergens ingestoken kunnen worden. Zijn verschillende slachtoffers zijn voor hem een vorm van bevrediging. Dit is tevens de reden waarom Myers het niet zo heeft voor vuurwapens. Hij wil dicht bij zijn slachtoffer zijn. Vergeet niet, dit is een seksueel gebeuren. Dood hij ook mannen? Uiteraard, maar meer omdat ze toevallig zijn pad kruisen of omdat hij iets van hen nodig heeft om ze wil gebruiken als een soort schrikbeeld om “indruk te maken” op de vrouwen net zoals een pauw met zijn veren indruk wil maken.
Uiteraard is dit ook een politiek-conservatie benadering van Hollywood om seks voor het het huwelijk te bestempelen als iets “gevaarlijk” – net zoals dat het geval was met die Friday the 13th films en al die andere horrorfilms uit de jaren ’70 en ’80. En Laurie was de enige die geen “slet” was. Zij had geen vriendje, was gekleed als een moeder, je zag haar meestal met kinderen of met boeken.
© 2018 Universal Pictures
Het probleem is dat we nu leven in 2018 en het politieke klimaat is niet meer hetzelfde als vroeger en een liefdesrelatie tussen twee oudjes (ook al draagt Michael Myers een maskers en zien we nooit zijn gezicht), heeft misschien niet meteen hetzelfde appeal als 40 jaar geleden met de platina blonde Jamie Lee. En dat is misschien mijn grootste probleem met deze prent, het probeert iets teveel op de kar te springen van die ’80ties retro wave’ die in gang werd gezet met series als “Stranger Things” (2016) en films als Drive (2011), tot zelfs iets teveel de eerste film willen kopiëren. Het begon al met identiek dezelfde begin-generiek. Dit werkt allemaal nostalgisch, maar op een zeker ogenblik verwacht het publiek net iets meer en dat kwam er niet voor mij. De eerste film had een duidelijke en glasheldere intentie (zoals hierboven beschreven), maar deze film lijkt deze intentie ietwat te verliezen.
Het personage van Laurie is getransformeerd in een paranoïde, geflipte zenuwpees die haar emoties nauwelijks onder bedwang kan krijgen (wat een contrast met de eerste film). Veertig jaar na de feiten is ze een soort gun-crazy-Sarah-Conner geworden. Ze zou zelfs haar enige dochter onderworpen hebben aan deze gestoorde drang tot zelfverdediging. Het probleem in deze is dat dit trauma die ze heeft meegemaakt op Halloween eigenlijk niet in verhouding staat tot datgene wat ze nu is geworden. Ik verklaar me nader, deze film is een sequel 40 jaar na de feiten uit de eerste film. Je zou denken dat na 40 jaar zonder incidenten, de vrouw ondertussen al haar leven genormaliseerd zou zijn. Dus psychologisch vond ik deze twist eigenlijk wel wat dunnetjes. Er zit ook een scène in wanneer ze het uitschreeuwt in haar wagen wanneer Michael verplaatst wordt naar een andere instelling. Het zijn scènes die een emotionele wonde moeten beklemtonen, maar het oorzakelijk verband is toch wat zoek.
Maar er zijn nog wel wat karakters die je psychologisch simpelweg niet kan vatten. Neem nu de (opnieuw) geflipte Dr. Sartain (Haluk Bilginer) die Dr. Loomis (Donald Pleasence) moet vervangen (iets wat met zoveel woorden wordt gezegd in de film). Dit is het soort karakter waar je noch kop noch staart van krijgt en het resulteert in een bizarre scène die nog wel had kunnen komen uit een Rob Zombie film. Het was duidelijk dat de intentie was van regisseur David Gordon Green om er een drama van te maken. Goede drama kan je pas bekomen wanneer het publiek de motivaties en psychologie van een karakter enigszins kan begrijpen. Dit was hier niet altijd het geval.
© 2018 Universal Pictures
Het beste van de film was echter niet Jamie Lee Curtis met haar (ik moet het zeggen) onnozele self-made-bunker waar het volstaat een glas in de deur in te slaan om binnen te komen en waar de tientallen vuurwapens dienst doen als decor meer dan als middel om iemand omver te knallen. En ik zwijg nog over de valkuilen in haar huis waarbij de toegang kan afgesloten worden, tenzij je Michael Myers heet want hij wandelt klaarblijkelijk waar hij wil. Het beste wat deze Halloween te bieden had was de jongeren-generatie, met Allyson (Andi Matichak), Dave (Miles Robbins), Vicky (Virginia Gardner), Cameron (Dylan Arnold), Oscar (Drew Scheid), ja zelfs de puber Julian (Jibrail Nantambu). Zij waren voor mij de essentie van deze prent, en ik had met plezier ALLE scenes met Jamie Lee Curtis en haar dochter Karen (Judy Greer) met haar weirdo man Ray (Toby Huss) vervangen met meer screentime voor al deze jongeren. En enkel en alleen al voor hen zou ik deze film een ‘voldoende’ geven.
Is het opzet geslaagd? Wel, het is een kant-en-klare maaltijd die wel goed zal verkopen in deze oktober maand, dus ik verwacht ook wel een gigantische box-office recette. Persoonlijk vond ik de misschien wat rommelige Halloween II (1981) – ook al met Jamie Lee Curtis – een veel betere sequel op het origineel dan deze film. Maar al bij al was een plezier om nog eens te vertoeven in dit leuk gezelschap en bij momenten heb ik er echt wel van genoten. Komt er een vervolg? Money talks en ook al wil ik niet spoilen, maar als we geen dood lichaam zien op het einde, is alles mogelijk.
Halloween is deze maand uitgekomen op DVD, Blu-ray en Ultra HD, met heel wat making of filmpjes. Enkel de audio-commentaar van de regisseur ontbreekt.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 22 maart 2019
