Voor haar rol als vermoeide moeder in Tully (2018) kwam Charlize Theron meer dan 20 kg bij. Ze leefde op een dieet van junkfood, burgers en milkshake en stond om 2 uur ’s nachts op om macaroni binnen te spelen. Haar jongste kind dacht dat ze zwanger. Het kostte Theron anderhalf jaar om de extra’s kilo’s weer kwijt te raken. Om maar te zeggen dat de Zuid-Afrikaanse actrice wel wat over heeft voor een rol. Gelukkig voor Theron was dit niet voor niets en is Tully een warme komedie met scherpe randjes die op het einde nog een serieuze twist in petto heeft.
Korte inhoud: De hoogzwangere Marlo (Charlize Theron) is getrouwd met Drew (Ron Livingston) en samen hebben ze twee kinderen, Sarah (Lia Frankland) en Jonah (Asher Miles Fallica). Jonah is een kind dat speciale aandacht vereist, en waarvoor Marlo regelmatig naar de schooldirectrice wordt geroepen. Door de drukte met de kinderen is de relatie van Marlo en Drew een beetje in het slop geraakt en zijn ze ’s avonds te bekaf om nog tijd voor elkaar te hebben.
Wanneer de jongste telg Mia wordt geboren, raadt Marlo’s broer Craig (Mark Duplass) haar een nachtnanny aan. Deze komt ’s avonds aan huis en zorgt ’s nachts voor de baby zodat de moeder niet constant haar bed uitmoet. Marlo vindt dit maar een eigenaardig idee, maar wanneer ze bijna struikelt over de wallen onder haar ogen, besluit ze het toch een kans te geven.
Zo belandt de jonge Tully (Mackenzie Davis) in het gezin en zal zij ’s nachts de zorg voor Mia overnemen. Marlo herleeft helemaal door de slaap die ze eindelijk krijgt en de twee vrouwen groeien steeds dichter naar elkaar toe. Het blijkt dat de oververmoeide Marlo en de jonge, ongebonden Tully heel wat meer met elkaar gemeenschappelijk hebben dan dat ze aanvankelijk dachten.
Dat Charlize Theron een uitstekende actrice is, is genoegzaam bekend. Dat Theron ook niet vies is om zich van haar onaantrekkelijkste kant te laten zien, weten we ook al sinds Monster. Ook voor Tully werd Theron geprezen om haar durf om zich zonder make-up en met een paar extra kilo’s extra te tonen. Daar valt zeker iets voor te zeggen, maar daar tegenover staat dat Theron er genoeg voor wordt betaald en haar rollen bij mijn weten zelf kiest.
Veel baanbrekender is hoe Tully en Theron een vrouw laten zien met een knoert van een postnatale depressie. Het is een thema dat nog niet vaak is opgedoken in films en veel meer indruk maakt dan Therons uiterlijk. Uiteraard ontstond er rond het onderwerp de nodige controverse. Tegenstanders hadden het er moeilijk mee dat de term postnatale depressie nooit effectief wordt uitgesproken in de film en dat er niet genoeg van de behandeling wordt getoond op het scherm.
Voorstanders zeggen dan weer dat Tully een accuraat beeld schept dat de conditie niet bij naam wordt genoemd omdat een postnatale depressie een van de meest ondergediagnosticeerde mentale ziektes is. Wat er ook van zij, laten we erop houden dat Tully toch een zeker riciso neemt om dit – toch nog wel – taboe onder de aandacht te brengen en daar kunnen we alleen maar blij om zijn.
Het helpt ook wel als de scenarist van je film Diablo Cody is, de vrouw die in 2007 met Juno ook het taboe rond tienerzwangerschappen op een heerlijk ironische manier onder de aandacht bracht. Met Jennifer’s Body en Young Adult (ook met Theron) kon Cody de hooggespannen verwachtingen niet helemaal waarmaken, maar in Tully vinden we Cody’s scherpe, sarcastische toon helemaal terug.
Heerlijk is het hoe Charlize Theron in Tully zinnen uitspreekt als “If I had a dream that didn’t come true, I could at least be pissed off at the world. Instead I’m just pissed off at myself.” Of “I bet you have big plans. I mean, your 20s are great. They are, but then your 30s come around the corner like a garbage truck at 5:00 AM.” Ook de manier waarop Marlo en Ron met elkaar en hun kinderen omgaan, getuigt niet alleen van een heerlijke zwarte humor maar ook van een diepe liefde voor elkaar.
© Remain in Light
Regisseur van dienst is Jason Reitman en dat is geen verrassing aangezien dit de derde samenwerking is met Diablo Cody na Juno en Young Adult. Reitman neemt zijn tijd om de personages aan de kijker voor te stellen, waardoor het eerste half uur van de film het verhaal nog niet op topsnelheid is. Wanneer de sprankelende Tully echter haar opwachting maakt, belandt het verhaal in een stroomversnelling om pas te stoppen na een serieuze twist die ik niet had zien aankomen – maar achteraf bekeken waren er wel degelijk signalen verborgen in de film. Knap hoe Reitman niet trapt in de val van goedkoop sentiment en een mooie balans weet te vinden tussen komedie en drama.
Kortom, Tully neemt het gevoelige thema van postnatale depressie onder de loep, en doet dit met frisse, humoristische blik. Charlize Theron speelt het hoofdpersonage op een ontwapende manier en krijgt halverwege de film uitstekend weerwerk van Mackenzie Davis die op frisse en energieke manier in de huid van het titelpersonage kruipt. Is kiezen voor sleur en zekerheid (Marlo) slechter dan voor avontuur en onvoorspelbaarheid (Tully)? Tully is alvast een lofzang op veilige sleur.
De extraloze Blu-ray ligt in de winkels sinds 13 november 2018.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Karen op 03 december 2018
