Wat krijg je wanneer je de schrijfster van Gone Girl, de regisseur van “Big Little Lies” en een van de beste actrices van haar generatie als hoofdingrediënten neemt voor een HBO-miniserie? Met Gillian Flynn, Jean-Marc Vallée en Amy Adams staat er inderdaad heel schoon volk voor en achter de camera. Het resultaat is “Sharp Objects” (2018), een parel van acht afleveringen die aankomt als een mokerslag. Perfectie is zeldzaam, maar “Sharp Objects” komt akelig dicht in de buurt.
Korte inhoud: Camille Preaker (Amy Adams) is een journaliste die werkt in St. Louis. Haar baas Frank Curry (Miguel Sandoval) beslist om Camille naar Wind Gap, Missouri te sturen omdat daar twee tienermeisjes werden vermoord en hij daar stof inziet voor een diepgravende artikelenreeks. Wind Gap is ook het dorp waar Camille is opgegroeid en terugkeren betekent niet alleen dat ze haar dominante moeder Adora Crellin (Patricia Clarkson) onder ogen moet komen, maar ook de demonen uit haar jeugd.
Ook lokale sheriff Bill Vickery (Matt Craven) is niet blij met de komst van Camille die komt roeren in het potje met geheimen dat de inwoners van Wind Gap liever bedekt houden. Vickery krijgt voor het onderzoek steun van detective Richard Willis (Chris Messina) die vanuit de grote stad mee op de zaak wordt gezet. De enige die Camille met open armen ontvangt, is haar jongere stiefzus Amma (Eliza Scanlen) die door de komst van Camille hoopt dat hun strenge moeder en stiefvader Alan (Henry Czerny) hun aandacht nu kunnen verdelen over de twee zussen.
Vier boeken heeft schrijfster Gillian Flynn nog maar op haar teller staan, maar de eerste drie werden reeds verfilmd. Het bekendste is haar derde ‘Gone Girl’ dat in 2015 door David Fincher met succes naar het witte doek werd gebracht. ‘Sharp Objects’ – in het Nederlands uitgebracht als ‘Teerbemind’ – is haar debuut uit 2006. Net als in haar vorige boeken speelt ‘Sharp Objects’ zich vooral af op psychologisch vlak. Het belangrijkste is niet zozeer wát de personages meemaken, maar hoe ze ermee omgaan.
Met Amy Adams heeft ‘Sharp Objects’ een gedroomde actrice die in de getroubleerde huid van Camille Preaker kruipt. Adams mag misschien geen naam zijn die horden mensen naar de bioscoop trekt, maar met vijf Oscarnominaties heeft de 44-jarige actrice wel wat krediet opgebouwd. En of ze nu een naïeve prinses (Enchanted), een jonge non (Doubt), een rijke galerie-houdster (Nocturnal Animals), een briljante linguïst (Arrival) of Lois Lane (Man of Steel; Justice League) speelt, Adams gooit zich steeds even hard in haar rollen.
En in ‘Sharp Objects’ mag Adams zich volledig smijten, want Camille Preaker is misschien wel het meest complexe en uitdagende personage uit haar carrière. Camille komt aanvankelijk over als een zelfzekere vrouw, maar wanneer ze terug is in Wind Gap begint deze façade langzaamaan af te brokkelen en merken we dat Camille heel wat problemen uit haar verleden meesleurt. Camille heeft een torenhoge muur rond zich gebouwd, maakt soms vreemde keuzes en is soms hard voor haar medemensen, maar Adams speelt haar zo natuurlijk rauw en breekbaar dat je in je televisie wil stappen om haar een dikke knuffel te geven.
Tegenwerk krijgt Adams van Patricia Clarkson die de rol van haar moeder Adora Crellin met precisie speelt. Adora lijkt op het eerste gezicht een rijke huisvrouw die de schijn wil hoog houden, maar ook haar zorgvuldig geconstrueerde beeld brokkelt steeds verder af naarmate de afleveringen vorderen en Camille het deksel van de beerput loswringt. En zo hebben alle personages in ‘Sharp Objects’ een gelaagde persoonlijkheid. Camilles zusje Amma is ook niet het brave meisje dat je vermoedt als je haar de eerste keer ziet en ook detective Willis is geen vlak personage.
Doordat Gillian Flynn ook uitvoerend producente is van ‘Sharp Objects’ en dus bij het project betrokken was, is het sterke van haar boeken meegenomen naar het kleine scherm. En dat is net die sterke psychologische uitwerking van alle personages (en niet alleen het hoofdpersonage zoals in menigeen boek of film). Het moordmysterie kronkelt zich daar als een rode draad doorheen, verdwijnt soms even naar de achtergrond, maar is altijd aanwezig. De ontknoping lijkt misschien vergezocht maar past perfect in het plaatje dat bevolkt wordt door beschadigde personages.
© Warner Home Video
Geen betere man om dit scenario naar het kleine scherm te brengen dan de Canadees Jean-Marc Vallée die met ‘Big Little Lies’ al serieus uitpakte. Vallée is karig met flashbacks om het verleden van de personages te tonen, maar werkt met snelle niet-chronologische flitsen en droombeelden die pas later betekenis krijgen. Af en toe verschijnen ook woorden en beelden op het scherm die later weer verdwijnen. Het kan een verwijzing zijn naar het drankprobleem van Camille Preaker die wodka uit Evianflessen drinkt, maar het kunnen evengoed verwijzingen naar de clou van het moordmysterie zijn. Het draagt allemaal bij tot de heerlijke sfeerschepping in de serie.
De serie baadt afwisselend in warme en koude kleuren en elke aflevering wordt de begingeneriek vergezeld van een ander liedje. Net als in ‘Big Little Lies’ speelt ook muziek een belangrijke rol in de serie en met nummers van Led Zeppelin, Agnes Obel, Johnny Cash, Engelbert Humperdinck of 2Pac komt er een gevarieerde soundtrack voorbij.
De DVD-box met daarop de acht afleveringen verspreid over twee schijfjes en een vier minuten durende feature over ‘creating Wind Gap’ is verkrijgbaar sinds 28 november. U weet al wat u moet kopen voor onder de kerstboom, beter als dit kom je ze zelden tegen.
Beoordeling: 4.5 / 5
Recensie door Karen op 1 december 2018
