Red Sparrow (2018) ** review

Ook Jennifer Lawrence is going blond and naked met haar nieuwe Red Sparrow (2018). En daarmee verwijs ik niet alleen naar Atomic Blonde (2017) – wat bijna dezelfde film is maar met een andere actrice en verhaalgewijs toch stukken beter – maar tevens het feit dat een actrice haar ‘sex-appeal’ gebruikt om te scoren bij het publiek. En wanneer heeft dit voor een actrice echt haar carrière geholpen met misschien Sharon Stone als enige uitzondering.

Korte inhoud: Dominika Egorova (Jennifer Lawrence) probeert te overleven in de bittere bureaucratische realiteit waaruit de hedendaagse Russische geheime diensten bestaan. Ze wordt tegen haar wil gerekruteerd om informatie over de Amerikaanse inlichtingendiensten in te winnen. Hiervoor zijn alle middelen toegestaan. Ze moet de CIA-agent Nathaniel Nash (Joel Edgerton) verleiden en de twee staan al snel lijnrecht tegenover elkaar. Haar opdracht wordt bemoeilijkt wanneer ze binnen de CIA gerekruteerd wordt om een verrader in Washington te vinden.

De regisseur van de film, Francis Lawrence (The Hunger Games 2-3-4, Constantine, I Am Legend), heeft wereldwijd aan journalisten gevraagd de plot spoilers in reviews te mijden, iets wat we zullen doen. Je zal er wel 2u en 20 minuten voor over moeten hebben want het duurt allemaal tergend lang. Het was duidelijk dat Lawrence een hedendaagse Alfred Hitchcock film wou maken, maar het werd uiteindelijk een Brian De Palma derivaat. En dan niet meteen de Brian de Palma van The Untouchables of Scarface, maar eerder deze van Femme Fatale en Passion. De film is gebaseerd op de roman van Jason Matthews en in scenario-vorm gegoten door de talentvolle Justin Haythe (A Cure For Wellness, Revolutionary Roads, The Clearing). Toch vermoed ik dat dit verhaal net iets beter leest dan wanneer je er moet naar kijken, want zowat alles in deze prent komt zeer ongeloofwaardig over.

Laten we misschien beginnen met het hoofdpersonage waarvan we moeten geloven dat ze zich in een mum van tijd ontpopt van bekende ballerina tot één van de slimste spionnen ooit. Het blijkt tevens geen doetje want ze schrikt er niet voor terug om 2 mensen kreupel te slaan of het vel van iemands been af te peelen. Haar been wordt tevens in het begin vreselijk gebroken, maar op één of andere manier zien we haar al snel moeiteloos stappen ‘op hakken’ en zwemmen in een olympisch zwembad. Slechts één iemand op aarde kan zoiets en dat is Tom Cruise en hij is duidelijk een Scientology-alien. Ze krijgt ook nog eens een blauw oog, en ook deze make-up gaat snel af. En indien de regisseur voldoende Hitchcock films had gezien zou hij hebben geweten dat zijn karakters bijzonder genuanceerd en complex in mekaar steken, en vrij logische daden stellen. Hier zien we een ballerina die zonder we erbij stil staan verandert in een geslepen spionne die haar benen opent en klaar om genomen te worden door een man in een overvolle zaal. Ook al duurt de film meer dan twee uur, heb je de indruk dat je ergens een kwart levensverhaal hebt gemist.

Dat Jennifer zich ook volledig bloot geeft voor DIT mager script en tevens een film gemaakt door Francis Lawrence is voor mij ook een raadsel. Van Nicole Kidman in Eyes Wide Shut (1999) kan ik het nog begrijpen. Francis heeft Jennifer zelfs niet gecast in Hunger Games, deze beslissing werd genomen door regisseur Gary Ross. En in deze film gaat de actrice wel heel ver met naakt scènes, twee verkrachtingsscènes en nog een sekssène. Erotisch kan je de film nooit echt noemen, terwijl dit echt wel de bedoeling was. De hoofdreden waarom de film niet erotisch is, heeft voor een groot stuk te maken met het feit dat we als kijker niet echt betrokken zijn met het verhaal. We zullen als Belgische kijkers waarschijnlijk een stuk afgeleid zijn door de iet wat houterige vertolking van Matthias Schoenaerts die veel meer in zijn mars heeft dan wat hij hier laat zien. Red Sparrow zit wel vol met klasbakken, zoals Jeremy Irons, Ciarán Hinds, Charlotte Rampling, Joely Richardson en Mary-Louise Parker, maar wanneer het verhaal niet goed zit gaat alles toch snel beginnen vervelen. Dit project had al in 2013 gemaakt moeten worden, maar verschillende regisseur kwamen in aanmerking (Darren Aronofsky, David Fincher) maar uiteindelijk werd het Francis.

© Twentieth Century Fox Film Corporation

Ja, het is de zoveelste spy thriller met een vrouw als getraind moordwapen. Het grootste verschil is dat we haar niet zien trainen in een vechtkamp. Deze keer wordt ze onderwezen in de kust van de verleiding. Basically, sleep-with-the-guy-then-slit-his-troat aanpak, of hoe het karakter zelf verwoord in de film: de hoeren-school. En dat kon wel werken voor een Basic Instinct achtige thriller, hier zit je qua intrige wel wat op je honger. Atomic Blonde is een gelijkaardige prent, maar met zoveel meer vernuft en flair, dat de makers waarschijnlijk hebben gevloekt toen ze deze film plots zagen opduiken in de bioscoop.

Kortom, de bedoeling van deze Red Sparrow is om terug te keren naar de film noir periode waarin intrige een grote rol speelt en de actiescènes op de achtergrond verdwijnen. Het spijtige is dat je nooit echt voeling krijgt met het hoofdpersonage – of zelfs met de nevenpersonages zoals de vreselijk verkeerd gecaste Joel Edgerton – en dat je ook niet meteen haar motieven volledig kan vatten. Lawrence is een moedige actrice en heeft ook geen schrik van een uitdaging, zoals haar rol in Mother! (2017), maar hier heeft ze denk ik wel iets van een verkeerde gok gemaakt. Anderzijds blijft ze wel, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Jessica Chastain, een publiekslieveling. Ook al kan die status veranderen. Jennifer heeft 3 flops op haar naam staan (Serena, Joy en Mother!), laten we hopen dat dit niet de vierde wordt. Red Sparrow komt uit op 28 februari 2018.