Dat er tien jaar liggen tussen Surf’s Up (2007) en deze sequel is al een eerste voorteken. Dat er van de originele stemmencast maar weinig overblijft, is een tweede aanwijzing. Rechtstreeks op DVD verschijnen is meestal ook een teken aan de wand. Was de eerste kennismaking met de surfende pinguïns van Pen Gu Island nog een redelijk amusante film, dan mist Surf’s Up 2: WaveMania (2017) originaliteit, inspiratie en vooral humor.
Korte inhoud: Nadat Cody Maverick (Jeremy Shada) in Surf’s Up tweede is geworden in de Big Z Memorial had hij zich de rest van zijn leven wel anders voorgesteld. In plaats van een wereldberoemde surfcarrière, baat hij tien jaar later een surfschool uit met Lani (Melissa Sturm). Hier leert hij jonge pinguïns de woeste golven te beheersen op hun surfplank, een bezigheid waar hij voldoening uithaalt, maar Cody heeft spijt van zijn gemiste carrière in de spotlights.
Dan doet Chicken Joe (Jon Heder), de winnaar van de Big Z Memorial, het veel beter. Chicken Joe heeft de sponsorcontracten voor het uitzoeken en rijgt de successen aan elkaar. Tussen enkele wereldtournees door, maakt Chicken Joe de tijd om zijn oude vrienden op te zoeken. Daarbij vermeldt hij dat de Hang 5 op bezoek komen, een wereldberoemd surfcollectief die de spectaculairste stunts uithalen.
Cody is altijd een grote fan geweest van de Hang 5 en ziet zijn kans schoon in zich in de gunst van de surfgoden te knokken. Want wanneer Mr. McMahon aankondigt dat hij op pensioen wil gaan, zien Cody, Lani, Chicken Joe maar ook Cody’s rivaal Tank ‘The Shredder’ Evans (Diedrich Bader) hun kans schoon om zich bij de Hang 5 te voegen. Een reis naar het gevaarlijke Slaughter Island waar de meest perfecte golven zijn, wordt hun test.
Deze Surf’s Up 2: WaveMania lijkt wel een langgerekte reclamespot voor het WWE-worstelen. De stemmen van de leden van de Hang 5 zijn immers allemaal professionele worstelaars, zoals Undertaker, Vince ‘Mr.’ McMahon, Saraya-Jade ‘Paige’ Bevis, Paul ‘Triple H’ Levesque en John ‘J.C.’ Cena). Dat de personages ook de naam van de echte atleten dragen, versterkt alleen dit gevoel van serieus product placement.
Fans van het WWE-circuit zouden verschillende inside jokes over het worstelen kunnen ontdekken maar als worstelleek zijn deze volledig aan mij ontgaan. Hoewel de worstelaars zich niet slecht van hun stemmenwerk kwijten, doet het wel wenkbrauwen fronsen in welke mate deze WWE-inbreng bijdraagt tot de kwaliteit van de film.
Surf’s Up 2 is namelijk een nogal heel flauw afkooksel van de eerste film. Was het idee van surfende pinguïns in de eerste film nog origineel en op zich al grappig, dan moest er voor de sequel uit een ander vaatje getapt worden en dit vaatje is echt niet gevonden. De humor in Surf’s Up 2 is flauw, voorspelbaar en barst van de clichés.
Ook het verhaal waarin de jonge helden zich met elkaar moeten meten in de hoop een plekje bij de Hang 5 te bemachtigen is haastig bandwerk zonder enige blijk van originaliteit of humor. Als klap op de vuurpijl is Cody blijkbaar ook het lesje van de eerste film vergeten – winnen is niet het belangrijkste in het leven – waardoor hij in de sequel opnieuw deze les moet leren. Nu staan pinguïns misschien niet meteen bekend om hun langetermijngeheugen, helaas voor de makers recensenten en kijkers wel.
Gelukkig mikken de makers duidelijk niet op volwassenen en de voorspelbare humor en simpele verhaal zijn wel gesneden koek voor jonge kinderen. Misschien daarom dat deze sequel een flauw doorslagje is van de eerste film: de kinderen die de eerste film hebben gezien zijn nu te oud geworden voor deze flauwe film.
De dvd en blu-ray van Surf’s Up 2: WaveMania zijn verschenen. Op de schijfjes vind je bloopers, een extra over het inspreken van een animatiefilm, een feature over de muziek, hoe je een animatiepersonage tekent en een rondleiding van Chicken Joe op Slaughter Island.
Beoordeling: 1.5 / 5
Recensie door Karen op 4 april 2017
