Regisseur Oliver Stone bracht vorig jaar Snowden (2016) uit, een film die evengoed geregisseerd kon zijn geweest door een andere regisseur. Er was niet meteen iets herkenbaars waarmee je kon zeggen dat we de hand van de meester hadden gevoeld. Daarentegen had ik dat wel bij films als Platoon, Natural Born Killers, JFK, Nixon,…. Zelfs bij deze sportfilm Any Given Sunday (1999) droeg zijn stempel.
Korte inhoud: Coach Tony D’Amato (Al Pacino) is een levende legende in het American football. Maar sinds de drie nederlagen op rij ziet de toekomst van zijn Miami Sharks er niet bepaald rooskleurig uit. Tony vreest dan ook dat hij op het einde van het seizoen ontslagen zal worden door de jonge, ambitieuze voorzitster en mede-eigenares van de ploeg, Christina Pagniacci (Cameron Diaz). Om het lot van zijn spelers en zichzelf te redden kan hij echter niet meer rekenen op zijn belangrijkste pion, de geblesseerde quarterback Jack Rooney (Dennis Quaid). Wanneer ook zijn tweede quarterback sneuvelt, zit er voor Tony niets anders op dan een jonge, onbekende vervanger in te schakelen: Willie Beamen (Jamie Foxx).
Het is misschien wel de ultieme sportfilm die vele andere sportfilms wegblaast met zijn technische virtuositeit , en de adrenaline en zweet die van het scherm druipt. De film duurt 162 minuten (director’s cut is 6 minuten korter) maar raast als een pletwals over je heen. Het is als een opera in een grote arena met gladiatoren en luide muziek, en acteurs die als gedreven operazangers het vuur bij hun manschappen aanwakkeren. Maar het zou Stone niet zijn mocht hij niet tegen een paar schenen schoppen. En hier reageert hij tegen de commercialisering van het Amerikaanse voetbal, maar tussen de lijnen ook tegen de Amerikaanse cultuur die heel brutaal en gevoelloos kan zijn.
Dieper gaat de film ook over de aflossing van de wacht, het conflict tussen jong en oud en de plaats van het individu in een teamsport. De montage is om knettergek van te worden met een versplinterende caleidoscoop aan verhaallijnen die op het einde van de rit allemaal samen lijken te komen. De intrige en het verraad wordt vermengt met de brutaliteit van de sport en de hallucinante toestanden in de kleedkamers. Twee jaar geleden is ook Concussion (2015) uitgekomen over de lijkschouwer die ontdekte dat american football aan de basis lag van heel wat hersenletsels met dodelijke gevolgen. Zijn onderzoek kwam 3 jaar na de productie van Any Given Sunday maar had Stone dit te weten gekomen had het ook wel een onderwerp geweest in deze prent, want Stone probeert vanalles in deze sport-opera te steken.
© Warner Home Video
Niet alleen de duizelingwekkende montage met zijn 4700 cuts (gemiddelde film is 800 cuts) is opmerkelijk maar ook de fotografie van Salvatore Totino – met zijn verschillende soorten pellicule, uitbundige belichtingsprocedés en Miami kleurenpalet – is opmerkelijk. Ook op vlak van muziek passeren heel wat nummers de revue, met maar liefst 125 liedjes. Maar tussenin al dat macho-geweld zijn er ook momenten van melancholie waar de kijker even tot rust kan komen. Wat ook opvalt is de immense hoeveelheid aan acteurs en extras. Naast bovenvermelde namen zien we ook nog rollen voor James Woods, LL Cool J, Matthew Modine, Jim Brown, Lauren Holly, Aaron Eckhart, Elizabeth Berkley en Ann-Margret.
Recensie door Alexander op 19 januari 2017
