Wanneer je de poster bekijkt van War Dogs (2016) van Todd Phillips zou je denken dat het gaat om een spoof Scarface (1983), maar dat is het helemaal niet. Eén van de twee hoofdpersonages is wel een grote Tony Montana fan en de verwijzingen naar de film van Brian De Palma zijn wel degelijk aanwezig in quotes, rekwisieten en zelfs een beetje in de plot. Maar de film waar het me meer deed aan denken was Pain & Gain (2013).
Korte inhoud: War Dogs is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en volgt twee bevriende twintigers, David Packouz (Miles Teller) en Efraim Diveroli (Jonah Hill), die in Miami wonen tijdens de oorlog in Irak. Ze proberen winst te maken met een onbekend initiatief van de Amerikaanse overheid waarbij kleine ondernemingen zich kunnen inschrijven op aanbestedingen van het Amerikaanse leger. Ze beginnen klein, maar al snel lopen de bedragen op en krijgt het duo het heet onder de voeten wanneer ze op het punt staan een deal van 300 miljoen dollar te sluiten om het Afghaanse leger te bewapenen. Een deal die ze in contact brengt met een paar zeer verdachte Albanese partijen en de wat obscure figuur Henry Girard (Bradley Cooper).
Waarom Pain & Gain? Wel het zijn beide biopics die een poging ondernemen om met sarcasme de film grappig te maken, geregisseerd door filmmakers die een beetje uit hun comfortzone treden met een biopic met hoofdpersonages waar je niet meteen sympathie voor gaat voelen. De ene is een gefrustreerde schurk die zichzelf veel te belangrijk vindt en de andere is een volger die zijn bloedmooie vrouw, gespeeld door de Knock Knock (2015) actrice Ana de Armas. De twee films spelen zich ook af in Miami, wisselen beide geweld af met shots van strippers en humor met drama. Het enige grote verschil is dat de regisseur van War Dogs Todd Phillips, net iets meer talent heeft in het vertellen van een verhaal dan de Pain & Gain regisseur Michael Bay.
De echt geslaagde biopics kan je op één hand tellen, en dat heeft meestal te maken met het feit dat het echte leven niet altijd even dramatisch is als de filmwereld, de nevenpersonages even interessant of het einde even pakkend. Scenaristen en regisseurs willen dan vaak de gebeurtenissen dramatiseren – soms teveel, soms te weinig of soms niet goed genoeg – en daar ligt vaak het probleem. Bij War Dogs hebben Todd Phillips en scenaristen Stephen Chin en Jason Smilovic wel een loopje genomen met de feiten. De echte Diveroli is een gymrat en trekt nog maar weinig om de gezette figuur van Jonah Hill die moet betalen als hij aan een vrouw wil geraken en een Scarface-geek is.
© Warner Bros. Home Entertainment
Todd zet dan ook al zijn energie in het zorgen dat we als kijker alle Scarface hints begrijpen, inclusief tot tweemaal toe Diveroli laten zien met een AK-47. Misschien had Todd meer tijd kunnen investeren in wat het verhaal boeiender zou maken in plaats van cooler voor een jonge generatie. Persoonlijk heb ik het zowat gehad met die Hollywood-formule van films die uitblinken in zelfspot met karakters die grof geld verdienen op obscure manieren, gladgestreken met voice-over commentaren zoals Scorsese ons dat had aangeleerd met zijn Goodfellas (1990) en sedert dan ontelbare keren gekopieerd.
Maar het verschil met een film als bijvoorbeeld The Wolf of Wall Street (2013) is dat in War Dogs doden vallen, ook al proberen de makers dat zoveel mogelijk te verdoezelen. En bijgevolg heeft het geheel wel wat een wrange smaak – net zoals bij Pain & Gain. Todd begint de film met de kostprijs van de ‘war on terror’ (generaal David Petraeus spendeerde 20 miljard dollar enkel en alleen aan airco op één jaar tijd), en lijkt op dit pad verder te willen gaan, maar gaandeweg verliest hij focus en blijft het bij “war is the economy” grapjes in een stripclub waar in de achtergrond de kijker wordt afgeleid door twee strippers. Diepgaand is de film nooit voor een volwaardig drama te zijn, en er zijn te weinig grappen om er een geslaagde zwarte komedie van te maken. Maar War Dogs heeft ook zijn goede momenten. Teller en Hill geweldige acteurs en het is een plezier om ze bezig te zien, ondanks de filterdunne personages die ze vertolken. De rest van de nevenpersonages zijn zo onderontwikkeld dat ze nauwelijks memorabel zijn. Het beste van de film zijn die kleine onthutsende feiten over de prijs van oorlog, maar misschien zou dit beter uitgewerkt kunnen worden in een documentaire in plaats van een actie-komedie-drama.
Deze geflipte American Dream is ondertussen al bij ons uit op Blu-ray, 4K UHD, DVD en Video on Demand. Er is geen audio-commentaar van de regisseur te bespeuren, maar wel 3 making-of filmpjes.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 30 december 2016
