Solace (2015) *½ review

Het is alweer een tijdje geleden dat we met een old school serial-killer thriller werden geconfronteerd, maar Solace (2015) bracht hier verandering in. Een film waarvan ik nog nooit had gehoord. Ondanks het feit dat deze Hollywood prent bezet was met een aantal A-list acteurs, was er niet veel geld over voor een adequate promotie. Enkele dagen voor de release was slechts deze miserabele Solace poster voor handen en onze Franse zuiderburen hebben dan maar een eigen affiche gemaakt onder de naam ‘Prémonitions’. Toch een goede zaak dat E-One Solace heeft opgekocht van het failliete Relativity Media voor de Belgische markt, anders was deze prent gedoemd voor de DVD-markt.

Korte inhoud: John Clancy (Anthony Hopkins) is een gepensioneerde helderziende misdaadanalist. Wanneer de FBI-agent Joe Merriweather (Jeffrey Dean Morgan) en zijn partner Katherine Cowles (Abbie Cornish) te maken krijgt met een reeks bizarre moorden wordt Clancy erbij geroepen om te helpen bij het oplossen van de zaak en de seriemoordenaar te vinden.

Gezien ik geen enkele trailer heb willen bekijken en zelfs geen korte inhoud heb gelezen kon ik spoiler free van deze neo-noir thriller genieten. En als je dit ook wil ervaren zou ik hier stoppen met deze review te lezen. Maar een prent met personages die in de toekomst kijken, en waar de regisseur Afonso Poyart het zo nodig vond om ad nauseam flash forwards te laten zien van wat komen zal, is de film één torenhoge spoiler op zich. Ja, net zoals het superieure Se7en (1995) wordt de identiteit van de serial killer pas op het einde onthult, maar wanneer ze overal uitpakken met de naam van Colin Farrell, weet je ondertussen al hoe laat het is. Sommige korte inhouden doen zelfs de moeite niet meer om deze naam te verbergen. Hadden ze het mysterie willen aanhouden, dat had de naam van Farrell niet bekend mogen worden in de outlets zoals Imdb, promo-affiches of had hij nergens moeten opduiken in trailers. Maar spijtig genoeg was een gebrek aan discipline het minste van de problemen met Solace. De film had tevens in een ver verleden (10 tot 15 jaar gelden) een sequel moeten zijn op Se7en, vandaar de vele gelijkenissen. Maar we zijn mijlenver van het werk van David Fincher en het script van Andrew Kevin Walker.

De premisse van Sean Bailey en Ted Griffin was in essentie eigenlijk nog zo slecht niet, en met een andere regisseur achter de camera had dit nog wel een deftige thriller kunnen worden, mits een aantal broodnodige script-aanpassingen. Maar het was van de eerste minuten duidelijk dat de regisseur geen flauw benul had waarmee hij bezig was. De film begint met een oerlelijke close-up van het gezicht van een dode man. Het eerste slachtoffer van de serial killer. Alles werd heel statisch in beeld gebracht en de mise-en-scene leek wel op die van een eerstejaars student aan de filmschool. Momenten later, klaarblijkelijk op aangeven van de producer die in slaap was gedommeld, begint hij met zijn camera hevig te schudden. Zelfs bij scènes waar er NIETS in gebeurd en gewoon twee mensen een gesprek voeren. Hij zwiert er zelfs een aantal zoom-effectjes bij. Maar in de volgende scènes lijkt hij zich dan wat te herpakken, maar het blijft van een amateuristisch en smaakloos niveau, dat ik niet snap dat niemand van de productie het roer overnam. Dat je stuntelt bij een kortfilm, met beginnende acteurs en een minuscuul filmbudget kan ik nog begrijpen. Maar ik ga er van uit dat je met zo’n cast toch een regisseur achter de camera wil zetten met voldoende hersencellen om het verschil aan te voelen tussen actie-scène en een emotioneel dramatische scène.

De regisseur slaagt er niet alleen in om de film te verneuken met zijn onbegrijpelijk camerawerk en zijn pseudo-artistieke visuele effecten, Afonso Poyart liet zijn gebrekkige smaak ook tot uiting komen in de muziek. Die kerel laat geen kans onbenut om muziek te gebruiken, zelfs om momenten waar stilte het dramatisch effect van de scène enkel maar kunnen versterken. De score komt van Brian Wayne Transeau, beter bekend als BT, die eerder een knappe muziekscore schreef voor Dark Places (2015). De muziekscore in deze Solace is van het slechtste wat ik in jaren heb gehoord.

© Entertainment One

Zoals ik al eerder zei heeft deze Solace geen slechte premisse. Het lijkt me een interessant gegeven een serial killer op te voeren die in de toekomst kan kijken. Maar op scenariovlak rammelt het aan alle kanten. Ondanks het feit dat de serial killer weet hoe alles zich zal ontrollen is het onlogisch voor de agenten om een “helderziende” te contacteren voor een moordzaak die op zich niets met ‘helderziendheid’ te maken heeft. Deze seriemoordenaar is geen John Doe uit Se7en, die met zijn intelligentie kon bepalen hoe alles zich ging afspelen of een soort duivel die de daden van agenten kan manipuleren. Eigenlijk had de FBI al tot de conclusie moeten komen dat deze killer in de toekomst kon kijken, om dan pas beroep te doen op een helderziende om hen bij te staan. Hier contacteren de agenten een helderziende, en toeval wil dat ook de serial killer een helderziende is. What are the odds?

Solace – de originle titel van de film – wijst tevens op de boodschap die de film wil meegeven, daar waar ‘Prémonitions’ wijst op de eigenschap die de hoofdpersonages bezitten. Want ja, in plaats van een intelligente thriller uit te werken, wilden de makers blijkbaar ook nog eens een absurd verhaal vertellen over euthanasie van mensen die lijden of ongeneselijk ziek zijn. Een delicaat gegeven die hier bij de haren wordt bij gesleurd en waarover ik verder niet veel kan vertellen zonder het verhaal nog meer te spoilen, maar het slaat nergens op en te krankzinnig om het in woorden uit te leggen. Ook de figuur van Christus en de symboliek van het kruis komt hier aan bod. Maar ook het geloof heeft zo goed als niets met dit verhaal te maken. Daarbovenop krijgen we een potentieel dramatisch scène – compleet verknoeit door visuele effecten – waarin het personage van Hopkins de FBI agente Katherine wil confronteren met haar verleden waarin ze een kind heeft afgestaan voor adoptie. Dit had een sterke scène moeten zijn, al is het me een raadsel wat de bedoeling was. Het personage van Katherine kent op geen enkel moment een loutering, en bijgevolg komt zoiets bijzonder goedkoop over.

Maar gelukkig is het altijd wel genieten om naar acteurs als Hopkins te kijken. Zij hebben geen regisseur nodig om een scene naar hen toe te trekken. Ook Abbie Cornish (pics) is een actrice die ik graag bezig zie, ook al wordt ze hier compleet onderbenut. Er zit ook een klein rolletje in de film voor de Bates Motel acteur Kenny Johnson. Maar het is allemaal verloren moeite. Volgende week op 16 september 2015 komt de film bij ons uit in de bioscoop.