Spring (2014) *** review

Het Filmfestival van de Fantastische Film in Brussel is gisteren van start gegaan en vanavond om 21u30 kunnen jullie genieten van Spring (2014), een horrorfilm met een Italiaans smaakje van Justin Benson en Aaron Moorhead (pic). Eigenlijk is het meer van een romance, dan een horrorfilm die ons de stuipen op het lijf jaagt, maar het is wel een film waar je gaat meeleven met je twee hoofdpersonages, net zoals dat al het geval was bij hun eerste langspeelfilm Resolution (2012).

Korte inhoud: Wanneer zijn zieke moeder sterft realiseert Evan (Lou Taylor Pucci) dat zijn leven nergens toe leidt. Met zijn laatste salaris besluit hij naar Europa te gaan. Hij kiest een willekeurige bestemming en belandt in Italië, waar hij rondtrekt en optrekt met andere toeristen. Maar alles verandert wanneer hij aankomt in een idyllisch stadje in het zuiden, waar hij Louise (Nadia Hilker) ontmoet. Een tedere romance begint op te bloeien, maar Louise herbergt een duister geheim wat het geluk kan vernietigen.

In tegenstelling tot de films geschreven door Patricia Highsmith (zoals The Talented Mr. Ripley en The Two Faces of January) waar we echt die typische Italiaanse atmosfeer opsnuiven, bekijken we nu Italië door de bril van een Amerikaanse toerist wiens ervaring zich beperkt tot het jeugdhostel, tabakswinkeltjes met rare kwieten achter de toonbank, oude mannen aan terrastafeltjes op een binnenplein, luidruchtige Britse toeristen en al even onbeschofte en halfdronken Amerikaanse toeristen die beiden maar één ding willen: seks met lokale Italiaanse meisjes die ze sowieso allemaal beschouwen als hoeren. Ja het niveau komt niet hoger dan de broeksriem.

Ook de accenten gaan alle kanten uit, en wordt de Italiaanse vrouwelijke hoofdpersonage gespeeld door een Duitse actrice met een raar Amerikaans accent. Maar dit laatste kan nog wel gemotiveerd worden met de verwikkelingen in het verhaal. Verwikkelingen die uiteindelijk meer vragen oproept dan antwoorden biedt. Maar het acteerwerk van de twee acteurs zit goed, en dan vooral deze van Nadia Hilker. Je gelooft wel voor geen seconde in de aantrekking van de mooie brunette met de wat mager uitgevallen en slecht geklede adolescent met het kortgewiekte kopje. Maar de acteur heeft wel iets weg van scenarist en regisseur Justin Benson (pic), en dat zou misschien een verklaring kunnen zijn. Maar gelukkig weet Lou Taylor Pucci zijn rol met veel overtuiging neer te zetten.

En dat maakt dat we niet stil staan bij het fysieke aspect, en worden we snel overwonnen door de natuurlijke dialogen tussen deze twee individuen en het ongedwongen acteerwerk. We geloven in deze karakters, omwille van het ongedwongen spel. Het kwetsbare wezens met herkenbare gevoelens, dat help allemaal om de horror des te aangrijpender te maken. En dat is meteen ook één van de sterke kantjes van deze Spring. In het verhaal zit ook een nevenplot in van de jongen die werkzaam is op een afgelegen boerderijtje, waar we als kijker opgezadeld worden met suggestieve close-up shots van rupsen en salamanders wat iets te nadrukkelijke verwijzingen van wat komen zal. Dat vond ik dan weer de mindere kantjes.

© Rustic Films

Het is waarschijnlijk gemaakt het strikte minimum aan middelen en het resultaat mag er best wezen. De visuele effecten – want ja, we hebben hier uiteindelijk te maken met een rasechte monsterfilm – zijn al zo indrukwekkend als schrikwekkend en worden vakkundig aan ons geserveerd. Ook de sfeer zit goed en al begint het verhaal te wankelen naar het einde toe, wil je toch weten hoe alles zal uitdraaien.

Heel wat toeristen die ooit voor de charmes zijn gevallen van een Italiaanse schone, zullen hier meteen heel wat zaken in herkennen. En zo ben je uiteraard als kijker al veel sneller mee met het gebeuren (en ja, ik spreek hier toch ook wel een beetje uit ervaring). De intieme momenten op de rotsblokken aan de rand van de zee bij een ondergaande zon, het flirten in de oude steegjes, de flessen roséwijn, elk cliché komt hierin terug. Had de film een stuk korter geweest en de regisseurs iets meer ballen hadden vertoond naar het einde van het verhaal in plaats van in overdreven expositie te vervallen, had dit een heerlijk charmante horrorprent kunnen worden. Maar Spring is hoe dan ook een originele en frisse romcom-horror met veel liefde voor het groteske met een vette knipoog naar het werk van H.P. Lovecraft.