Leaving Las Vegas (1995) ****½ Blu-ray review

We hebben deze maand maar liefst twee Nicolas Cage films, Rage / Tokarev (2014) en Left Behind (2014), door het slijk gehaald. Jeroen kwam zelfs met de stelling dat Nicolas Cage films altijd slecht zijn. Ik voelde me dan ook een beetje geroepen om een uitstekende Cage film in de aandacht te brengen, en heb hiervoor 20 jaar in het verleden gedoken met Leaving Las Vegas (1995), waarvoor de acteur zelfs de Oscar won.

Korte inhoud: Ben (Nicolas Cage), een gefaalde screenwriter uit Hollywood, is een onverbeterlijke alcoholist. Wanneer hij zijn gezin, zijn baan en ieder toekomstperspectief verliest, besluit hij z’n schepen achter zich te verbranden. Hij vertrekt naar Las Vegas waar hij in een lange uitbarsting van drank en zelfdestructie zijn einde tegemoet wil gaan. Dan ontmoet hij de prostituee, Sera (Elisabeth Shue), die wanhopig op zoek is naar liefde en op de vlucht is voor haar pooier. Ben en Sera raken verwikkeld in een relatie en vinden hierin enig respijt in hun tot dan toe uitzichtloze leven.

In 1995 had ik een leuke studentenjob op het filmfestival van Brussel, en toen Leaving Las Vegas er vertoond werd in aanwezigheid van Elisabeth Shue, kon ik het uiteraard niet laten om haar te bewieroken met haar vertolking. Terwijl zij zich waarschijnlijk afvroeg of ik al oud genoeg was voor deze R-rated film. De brutale scène waarin Sera in een hotelkamer wordt aangerand door drie dronken studenten staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Maar uiteraard is het vooral de vertolking van Cage die de show steelt. Spijtig genoeg was hij die dag niet aanwezig in Brussel. Shue, die haar eerste en enige Oscar-nominatie kreeg voor Leaving Las Vegas, speelde een paar jaar later in de sci-fi horror Hollow Man (2000) tegenover Kevin Bacon. Daar viel haar vertolking veel minder op. Logisch, gezien ze ook niet veel weerwerk kreeg van haar tegenspelers.

Shue had een A-list actrice kunnen worden, maar na haar indrukwekkende vertolking verzeilde ze nadien in heel wat filmflops (The Trigger Effect, The Saint, Palmetto, Cousin Bette, …) en zo werd de actrice – die ons als teenagers deed wegdromen met Adventures in Babysitting (1987) , Cocktail (1988) en de Back to the Future films -verdreven naar de achtergrond. Shue besliste zelfs op een gegeven moment haar studies in Politieke Wetenschappen opnieuw op te pikken – in het gezelschap van Natalie Portman overigens.

Las Vegas blijft een uitstekende filmlocatie. Het is een plek vol met fonteinen, gigantische casino’s, flikkerende neonlichten en riante hotels. Maar in de schaduw van dat bruisende geweld leven er mensen in eenzaamheid en leegte, en worden de zorgen weg gedronken met een fles vodka. De call girls die in de straten lopen zien er allemaal ijzersterk en zelfverzekerd uit, maar diep vanbinnen zijn het fragiele en radeloze wezens, net zoals het personage van Sera. Hun grootste talent zit hem vaak in de manier hoe ze hun wanhoop kunnen verbergen.

© RCV Film Distribution / Initial Productions

Ben en Sera zijn twee verloren zielen die zich aan mekaar vastklampen. Op hun manier exploreren ze een heel eigenaardige vorm van liefde. Hun “relatie” wordt niet gekenmerkt door passie, maar wel door verdriet. En verdriet met elkaar beter is uiteraard veel beter dan helemaal niets voelen. Hier wordt je niet vrolijk van, zoveel is duidelijk, maar de film neemt ons naar een plek waar we nog niet vaak zijn gekomen. Leaving Las Vegas gaat in tegen de feelgood romcoms, en houdt zijn slagen niet in. De film is gebaseerd op het semi-autobiografische verhaal van John O’Brien die een jaar voor de opnames zelfmoord pleegde.

Regisseur Mike Figgis heeft een aangrijpend en compromisloos portret gemaakt over alcoholisme, met twee briljante acteurs op het toppunt van hun acteercarrière, en dat allemaal met een beperkt productiebudget van 3,6 miljoen dollar wat hem dwong om alles op 16mm te filmen in plaats van 35mm in amper 5 weken. De productie had zelfs niet alle toelatingen om te draaien op de Strip in Las Vegas en gingen dan maar ‘one-take-shots’ nemen zonder toelating. Iets wat het acteerwerk enkel maar ten goede kwam. En gezien het laag budget nam Figgis zelfs de beslissing om zelf de muziek te schrijven. Op alle vlakken een meesterwerkje en het soort Nicolas Cage film die ik lever wat meer heb willen zien. Het is tevens de meest oncommerciële film Cage film ooit.