De meningen over The Cell (2000) liggen wat uiteen. De ene vind het een grensverleggende en vernieuwende horror, de andere ervaart het als opschepperige onzin. Wij zijn geneigd om aan te schuiven bij die eerste groep. De bedoelingen van de Indiase regisseur Tarsem Singh waren ambitieus en de film is niet zonder zijn mankementen, maar op het einde van de rit is het veel meer dan wat het door velen beschreven wordt, met name een dure videoclip in plaats van een ijzingwekkende psychologische horror. Het is een debuutfilm van een visionair filmmaker die ons een film brengt die we niet snel zullen vergeten.
Korte inhoud: Carl Stargher (Vincent D’Onofrio) vermoordt mooie jonge vrouwen op gruwelijke wijze. Zijn slachtoffers houdt hij gevangen in een cel, waarin automatisch water stroomt. Als de meisjes eenmaal dood zijn leeft Stargher zijn zieke fantasieën verder uit op hun lichamen. FBI-agent Peter Novak (Vince Vaughn) ontdekt hem, maar wanneer ze zijn woning binnenvallen, ligt de levensgevaarlijke moordenaar in een diepe coma. Een race tegen de klok begint. Waar is het laatste levende meisje? Kan ze nog gered worden? Ze roepen de hulp in van dr. Catherine Deane (Jennifer Lopez) die haar eigen hersenen via computers kan koppelen aan de hersenen van Stargher. Aan haar de taak om in de verwrongen, kleurrijke fantasiehel van de psychopaat de locatie van het meisje te vinden voor het te laat is en voor ze er zelf aan onderdoor gaat…
Ja, bij momenten lijkt het wel een modeshow van de Japanse kostuumontwerpster Eiko Ishioka, die eerder al de Oscar won voor haar kostuums in Dracula (1992) van Francis Ford Coppola. Een show die ze 6 jaar later nog eens hebben opgevoerd met The Fall (2006). Je zal nog nooit iets zoals dit hebben gezien, en ik kan goed begrijpen dat niet iedereen in de wolken zal zijn van de flamboyante kostuums en uitzinnige decors. The Cell is één van de visueel meest imponerende films uit zijn periode. Tarsem maakte in de reclamewereld al indruk met zijn spotjes voor Perrier en Microsoft, maar vooral met zijn Nike spot ‘Good vs Evil’. Het is allemaal grandioos om te zien. En het psycho-killer genre had wel wat nieuw bloed kunnen gebruiken.
Het is de eerste keer dat we een kijkje nemen in het zieke brein van een seriemoordenaar, ook al zouden we als kijker iets aders verwachten van een fashion statement in een soort byzantijns labyrint. Terwijl het slachtoffer in de film wordt ondergedompeld in water, worden we meegezogen in een SM circus met een D’Onofrio wiens rug voor de gelegenheid met haken is bevestigd aan een surrealistisch grote cape die de wanden bestrijkt van een hele kamer. En wanneer hij zich voortbeweegt, beweegt de hele ruimte met hem mee. En naast deze arena, krijgen we ook nog een origineel en luguber misdaad verhaal te zien. Tarsem heeft zeker zijn inspiratie gezocht in Silence of the Lambs, maar vaart ook een eigen koers met prikkelende, bombastische Hieronymous Bosch en Damien Hirst fresco’s, iets wat waarschijnlijk niet terug te vinden was in het script van Mark Protosevich (I Am Legend, Thor).
© RCV Film Distribution
Je zou denken dat de Blu-ray van deze prent volgepropt zou zijn met interessante making of docu’s, maar niks van dat. Op de schijf staan zelfs geen bonussen. Het leek ook wel een statement. Deze film moet ons geen verklaring verschaffen voor de zaken die ze doet, of zoals David Lynch dat beter zei: when you talk about things, a big thing becomes smaller.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 29 maart 2015