Moebius (2013) van Ki-duk Kim **** review

Ki-duk Kim. Een naam die ik ongenuanceerd met kwaliteit associeer. Toen ik de kans kreeg Moebius / Moebiuseu (2013) te bespreken, liet ik die niet liggen. Zijn eerdere films Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring (2003) en vooral het enorm poëtische stilleven 3-Iron (2004) kon ik echt wel smaken.

Ik ben geen fan van echt trage cinema, maar Kim Ki-Duk is er een meester in. Hij schildert en vertelt met beelden. Woorden doen er zelden of nooit echt toe. In Moebius trekt hij de lijn wel heel sterk door. Mensen die voor de eerste keer kennis maken met Kim Ki-Duk, raad ik aan toch eerst even zijn andere films te bekijken.

Wat de meester opvoert in dit meesterwerk, is alles wat hij eerder deed tot het uiterste gedreven. Romantiek, afgunst, liefde, verraad, (ontrouw), hunkering, onmacht, vergeving: deze emoties in het extreme kunnen een wel heel menselijke maar ziekelijke invulling krijgen. Misschien zijn wij soms al wat teveel gewend, maar deze film werd ooit verbannen wegens ’te’. Ik kan ergens begrijpen waarom. Niettemin. De extreme daden vervallen in het niets met de extreme emoties waaruit deze daden voortvloeien.

Korte inhoudWaarover heb ik het eigenlijk? We zien een door-de-weeks Zuid-Koreaans gezin. De vader is overspelig. De vrouw ziekelijk jaloers. Na mislukte poging om de vader te castreren, castreert ze dan maar de zoon. De zoon vindt een nieuwe erotische beleving bij de maîtresse. Die maîtresse wordt verkracht. De zoon helpt haar wraak te nemen op de verkrachters. De vader probeert uit schuldbesef de zoon weer zijn mannelijkheid en mogelijkheid tot genot terug te geven. De moeder komt terug in beeld en krijgt een incestueuze band met de zoon.

Je ziet het, de ene daad brengt de andere emotie voort die weer een daad tot gevolg heeft met een sneeuwbaleffect. Als de vorige films van Kim Ki-Duk al poëtische stillevens waren, dan is dit een oorverdovend stil kunstwerk, waarbij de eigenlijk zo al onverschillig lijkende Koreanen, hier toch wel echt luide emoties uitbeelden. Kim Ki-Duk slaagt wonderwel in zijn opzet. Moebius is zijn meest duistere portret van liefde in al zijn facetten maar is misschien niet weggelegd voor hopeloos romantische zielen. Tenzij je verder kijkt naar wat je ziet.