Carrie (2013) ** Blu-ray review

De hedendaagse horror remakes heeft al voor een paar interessante verrassingen gezorgd (Let Me In, The Crazies, Last House on the Left), maar over het algemeen slaan ze de bal toch behoorlijk mis. De hoofdreden is dat de nieuwe filmtrend alles heel psychologisch wil onderbouwen, en dat werkt niet altijd. Een realistische horrorfilm is op zich niet slecht, maar je moet de verschillen respecteren tussen horror-genre en drama. De psycho-analyse van Rob Zombie’s Halloween (2007) heeft er voor gezorgd dat je snel begon af te haken. Door van Michael Myers iets teveel een mens te maken ontkracht je de horror. Regisseuse Kimberly Peirce leek dat begrepen te hebben met haar Carrie (2013) remake (hier de poster), maar bij nader inzien speelde ze het heel safe door iets teveel de originele film te imiteren in plaats van een originele remake voor te stellen.

Korte inhoud: Carrie White (Choë Grace Moretz) is een verlegen meisje die samen leeft met haar religieus-fanatieke moeder (Julianne Moore). Iedereen uit haar klas haat haar en pest haar altijd. Na een vernederend incident in de doucheruimte, straft de gymlerares (Judy Greer) al haar klasgenoten. Eén meisje (Portia Doubleday) vindt haar zielig en overtuigt haar vriend Tommy (Ansel Elgort) om met haar naar het schoolbal te gaan. Carrie is blij, maar mag niet van haar bezitterige moeder. Uiteindelijk gaat ze toch en wanneer het blijkt dat haar klasgenoten wraak willen nemen op het bal, nemen haar onbekende telekinetische krachten de bovenhand en neemt ze wraak tegen iedereen.

De film is gebaseerd op het boek van Stephen King, en was tevens zijn eerste boek die door Brian De Palma verfilmd werd. Carrie (1976) kreeg zelfs twee Oscar-nominaties, één voor actrice Sissy Spacek die de hoofdrol vertolkte en één voor Piper Laurie die de moeder speelde. Carrie werd meteen een horror-klassieker. Maar laat me meteen duidelijk zijn, de remake zal geen Oscar-nominaties krijgen.

De originele film was heel volwassen en eenvoudig in zijn benadering, en bijzonder efficiënt. Het hoofdpersonage was ook geen populaire actrice, maar een heel eenvoudig en mager meisje die wat ongemakkelijk in haar vel zat en moeilijk vrienden kon maken. De telekinetische krachten kwamen pas op het einde van de film. Hier hebben we Choë Grace Moretz, die wel een min-of-meer herkenbare Carrie neerzet, maar een lelijk eendje kan je haar niet echt noemen. Ze bezit ook een paar stevige schouders (waarschijnlijk afkomstig van de training als Hit Girl in de Kick-Ass films) en je zou denken dat die meid zich wel kan redden tegenover een aantal Glee-trutjes. En al van bij het begin zien we haar uitpakken met een reeks van vrij zinloze telekinetische kunsten, dat je je al snel begon af te vragen of dit wel de regisseuse was van de intense Boys Don’t Cry (1999) of een debuutregisseur die zijn kunsten wou tonen.

Maar het grootste probleem van deze remake was de herwerking van het script van Lawrence D. Cohen door en Roberto Aguirre-Sacasa, die naast een aantal tv-series en een slechte film eigenlijk geen affaire had om met zijn pollen aan het originele script te prutsen. Maar zo accentueerde hij iets teveel het nevenpersonage Sue Snell, gespeeld door de oogverblindende slanke blondine Gabriella Wilde. Maar in plaats van de “mean girls ‘n’ boys” uit te werken vond de scenarist het wel een goed idee om haar karakter meer naar voor te brengen. Meer nog, ze heeft meer screentime dan de moeder, en halverwege de film heb je zoiets van “Waarom ben ik in godsnaam dit personage aan het volgen?!” OK, het personage komt uit het boek, maar Brian De Palma had begrepen dat dit personage eigenlijk teveel de aandacht wegneemt van het hoofdpersonage.

© 20th Century Fox Home Entertainment

De Carrie 2013 is een special fx fest die geen moer lijkt te geven voor echte horror of suspense en die gewoon de originele film van De Palma probeert te kopiëren met iets betere camera’s en belichting, maar zonder te ziel te vatten die De Palma in zijn film had gestoken. Het personage van Carrie werd ook veel te sympathiek in beeld gevoerd in plaats van een lichtjes autistische zonderlinge die heel weinig warmte uitstraalt, zoals het in het origineel was en veel beter werkte. En van personages gesproken, geen enkel personage uit de remake, met uitzonder van Tommy Ross, is memorabel. In het origineel had je aan een paar seconden genoeg om te weten wie de personages waren, zoals de vertolking van John Travolta als Billy Nolan, of die van Nancy Allen als Chris Hargensen. Je wist meteen wie ze waren en wat hen dreef. In deze remake heb je geen flauw idee wie deze mensen zijn.

Beste acteur uit de remake is zonder enige twijfel Ansel Elgort. Ik had nog nooit gehoord van die kerel, maar hij steelt de show in elke scene waarin hij speelt en vertolkt zijn rol zonder in het cliché te vallen. Een acteur om in het oog te houden. Daarentegen zien we dat zijn lief, vertolkt door Gabriella Wilde, een waardeloze actrice is en misschien beter zou passen in de modellenwereld dan voor de filmcamera. Ze is mooi, en ik denk dat dit zowat de doorslaggevende reden was waarom ze in de film zat. Maar de zwakste vertolking was toch die van Julianne Moore, die helemaal niet schrikwekkend was. Ze is gewoon oud, versleten en wat geschift, iets wat haar stukken minder interessant maakte. Zij is verondersteld om een moeder te zijn die haar kind misbruikt op de meest extreme manier, maar Julianne benadert haar personage veel te ingetogen en zelfs te zacht. En bijgevolg heb je ook geen intense dynamiek tussen moeder en dochter. De remake begint ook met de geboorte van Carrie, met een vrij zinloze scène die niet in de originele film stak. De scène was tevens nogal extreem met een “echte” baby en een schaar, iets die je in een Rob Zombie prent wel zou aantreffen. Maar dit stond los van de meer brave acties die volgden, met een meer terughoudend spel. Ik begrijp dat Julianne de keuze had genomen om haar personage meer introvert te maken in schril contrast met de vertolking van Piper Laurie, maar het werkte eigenlijk maar half.

© 20th Century Fox Home Entertainment

Kortom, gezien deze remake weinig nieuwe ideeën op tafel legt kan je er niet omheen te stellen dat het origineel zoveel keer beter is, zowel op vlak van acteerwerk, de benadering van de verschillende personages en uiteraard de regie. De Brian De Palma versie is tevens een pak schrikwekkender dan deze remake. De scenes in het origineel zijn creepy, en al zeker de scene tijdens prom night waarin ze geen controle meer had over haar acties. Ze sluit haar ogen niet en we hebben de indruk dat de duivel haar lichaam heeft overgenomen. In de remake blijft ze Carrie en neemt ze zelfs de beslissing om de lerares te redden. Dit zijn verkeerde keuzes die in het geheel niet werken. Maar zij was blijkbaar iets teveel bezig met de speciale effecten. Er zit een moment in waarin de stoute Chris en haar boyfriend om het leven komen in hun auto. In het origineel wordt de auto geflipt en hup, ze zijn dood. Meer moesten we hier niet van weten, maar Kimberly Peirce koos ervoor om de dood van Chris in verschillende fases te filmen tot in het belachelijke toe. Maar het meest tenenkrullende van de gehele prent is het laatste beeld waar Carry als een soort anti-held wordt voorgesteld zoals een Freddy Krueger. Dit leverde voor mij het bewijs dat de makers noch het boek of de originele film hadden begrepen.

Kimberly Peirce heeft een uitstekende film gemaakt met Boys Don’t Cry, wat eigenlijk een veel betere Carry film had geweest, maar hier probeert ze De Palma te kopiëren met af en toe een kleine twist. Het spijtige is dat al haar nieuwe ideeën compleet van de pot gerukt zijn en dat ze op geen enkel moment het origineel heeft kunnen verbeteren. Indien jullie de originele film nog niet hebben gezien, ga deze dan bekijken. Als jullie de originele film niet lusten, dan zou het me verbazen dat jullie deze film leuk zullen vinden. Het is in essentie een (slechte) kopie van De Palma, maar met een pak meer foute keuzes.

De Blu-ray en DVD ligt al vanaf 26 maart 2014 in de winkel, met een pak bonus-materiaal waaronder de audio-commentaar van de regisseuse. Maar ook deleted scenes, extra rushes van de stunt-double in vuur en vlam, een making-off reportage over de productie en de impact van het telekinetische aspect in de film.

Beoordeling: 2 / 5