Parkland (2013) ** review

Het FilmFestival Gent is begonnen en hier hebben we al onze eerste review. Dit jaar hebben de Amerikaanse independent producties een speciale plaats verkregen in de programmatie en met name films die draaien rond de Amerikaanse paranoia, met een retrospectieve van klassiekers als Alan J. Pakula’s The Parallax View (1974) en Oliver Stone’s JFK (1992). En die laatste film heeft dan weer te maken met Parkland (2013), over de dagen net na de aanslag op Kennedy.

Korte inhoud: Op 22 november 1963 werd de Amerikaanse president John F. Kennedy doodgeschoten in Dallas, Texas. In real time volgen we de handelingen van enkele personen vlak na deze schokkende gebeurtenis die hun levens en de wereld voorgoed zouden veranderen: de jonge artsen en verpleegsters van het Parkland Hospital, de baas van de Dallas Secret Service, de onwetende cameraman Zapruder die de meest bekeken en onderzochte beelden in de geschiedenis heeft opgenomen met zijn 8mm camera, de FBI-agenten die schutter Lee Harvey Oswald grijpen en vice-president Johnson die de controle over het land moest nemen.

Visueel ziet deze biopic er zowel heel waarheidsgetrouw uit als gestileerd. Dat de fotografie verzorgd werd door Barry Ackroyd, de man die bijna alle Paul Greengrass films heeft gefilmd, was meteen een verklaring waarom deze prent er zo documentair echt uitzag. Maar mooie fotografie maakt nog geen geslaagde prent, en inhoudelijk was Parkland dan ook een lege doos. De regisseur Peter Landesman, die hier zijn debuut neerzet, heeft met deze film eigenlijk zo goed als niets nieuws verteld. Bij momenten had je de indruk naar de outtakes aan het kijken was van JFK.

We zien de verpleegster (Marcia Gay Harden) en dokters Charles ‘Jim’ Carrico (Zac Efron) en Malcolm Perry (Colin Hanks) worstelen met hun gevoelens, Zapruder (Paul Giamatti) die geconfronteerd wordt met opdringerige journalisten die zijn film willen bemachtigen, de FBI agent James Hosty (Ron Livingston) die moet vaststellen dat hij Lee Harvey Oswald een paar dagen geleden had gedreigd het FBI kantoor op te blazen en uiteindelijk de broer (James Badge Dale) en moeder van Lee Harvey Oswald die elk op hun manier reageren op de feiten.

© Film1

Alle netelige discussiepunten gaat de regisseur gracieus uit de weg, zoals de theorie rond de ‘magic bullet’ of de schuldvraag rond Lee Harvey Oswald. Het leek er wel op dat deze film geen enkel standpunt innam maar zich tevreden stelde nevenverhaaltjes waar niemand echt van wakker ligt. Anderzijds leggen de acteurs wel voldoende emotie in hun vertolking, zeker Billy Bob Thornton die hier wederom het beste van zichzelf geeft. Maar het is behoorlijk teleurstellend dat met al dat aanwezige talent zo weinig wordt aangevangen. Parkland had een interessant portret kunnen opleveren met een genuanceerd beeld over Oswald, maar de enige persoon die zijn verdediging opnam was zijn geflipte moeder. Op zich nog maar een voorbeeld hoe de regisseur elke polemiek uit de weg wou gaan. Het resultaat is dan ook een veel te brave prent die iedereen na een paar dagen weer snel heeft vergeten.